Kan de vrouwenploeg van Interfreight Brabo Antwerp Ladies dé verrassing van het seizoen worden? Goed aan de competitie begonnen met een logische zege tegen Haasrode Leuven en 3-2 winst tegen VDK Gent, dat zichzelf toch op een plaats in de top-4 zag eindigen.
“We hadden eigenlijk met 3-0 moeten winnen, want na 2-0 leidden we in de derde set met 21-18, maar toen deden enkele receptionele foutjes ons de das om,” klinkt het unaniem in de Deurnese Arena. Toch wordt er met volle vertrouwen uitgekeken naar de bekerconfrontatie met Stekene en bij winst volgt een stevige concurrent uit Charleroi met een beresterke Santos in de ploeg.
Al vele jaren leidt Cristina Moga de speelsters van Antwerpen naar een hoger niveau. “En ik blijf dat nog altijd graag doen, ondanks de zorg om mijn moeder en mijn job, maar Antwerpen blijft zo’n beetje mijn kindje en mijn hobby. Wij blijven nog altijd een typische opleidingsclub en dat gebeurt met behoorlijk wat succes. De sfeer is hier optimaal, de mentaliteit om elke match te winnen is aanwezig, iedereen wil ook zelf beter worden.”
Wat is er dit seizoen veranderd bij jullie?
Cristina Moga: “Iedereen vindt het blijkbaar goed bij ons en dus is een grote kern van speelsters gebleven. Ondanks het feit dat ze van verschillende kanten aanbiedingen kregen. Sommigen zijn al bij ons voor hun vierde of vijfde jaar. Dat is natuurlijk goed voor de continuïteit in de ploeg. Maar ik stel vast dat we dit seizoen eigenlijk met veertien speelsters zitten, die allemaal kans maken om te spelen. Uitstekend ook om op de trainingen nog meer dingen aan te leren.”
In laatste instantie trokken jullie nog Laura Meynckens aan, één van de veel belovende speelsters van Limburg, dat uiteindelijk forfait gaf.
“Wij hadden haar al eerder gecontacteerd, maar ze wilde wegens haar studies liever in Limburg blijven. Maar toen bleek dat er problemen waren in haar vorige club, heeft ze toch de stap naar ons gezet en daar waren we wel blij mee. We hadden immers voordien een buitenlandse speelster getest, die met een onvoldoende werd doorgestuurd. En met Laura in de ploeg, krijgen we er meteen een goede receptie-hoekspeelster bij.”
Zorgen veertien speelsters dan weer niet voor een zekere onrust in de ploeg?
“De meeste speelsters willen nog steeds veel bijleren en daar krijgen ze bij ons de kans toe. Trouwens, op dit moment is al één speelster geblesseerd en in de loop van het seizoen zijn er altijd wel zieken of meisjes die wegens hun studies al eens een training moeten missen. De onderlinge concurrentie zorgt er anderzijds ook voor dat iedereen zo goed mogelijk voor de dag wil komen om zo veel mogelijk speelkansen te krijgen.”
Wat zijn de ambities van de Antwerpse Ladies?
“Ik denk dat er dit seizoen heel wat ploegen aan mekaar gewaagd zijn en dat het dus spannend kan worden tot het einde. Vorig seizoen hebben we nipt Europees volley gemist en ik denk dat we dit met deze ploeg wél mogen ambiëren. Maar je moet het match per match bekijken. We hebben alleszins onze start nog niet gemist.”
We hoorden dat er ook voor jou dit seizoen enkele wijzigingen kwamen in het traject vanuit Herentals…
(lacht) Juist. Mijn zoon maakte de overstap van Mendo Booischot naar de mannenploeg van Antwerpen en dus rijdt hij ons meestal naar de trainingen. Handig, want enerzijds studeert hij in Antwerpen en anderzijds kan ik op deze manier al eens een aantal keren slapen in de auto na een vermoeiende dag.”
Laura Meynckens: “Ik wilde sowieso in Liga A blijven”
De 20-jarige Maura Meynckens geeft toe dat ze aanvankelijk niet van club wilde veranderen.
“Maar toen ik aanvoelde dat het verder bestaan van mijn Limburgse club in het gedrang kwam, was een overstap naar Antwerpen mijn eerste gedachte. Het kost me wel enkele uurtjes extra per week om van mijn studieplek Diepenbeek tijdens het spitsuur naar Deurne te bollen, maar ik heb het er voor over. Ik wilde absoluut in de Liga A blijven. En ik denk dat ik topsport met mijn studies chemie kan combineren. Door dit statuut kan ik b.v. vragen om enkele examens te verplaatsen. Ik kan gelukkig zelf auto rijden en soms spreek ik met de trainster af om vanaf Herentals samen met haar te rijden.”
Valt het intussen sportief gezien een beetje mee in Antwerpen?
Laura Meynckens: “Zeker. Ik werd door iedereen goed opgevangen en dadelijk opgenomen in de groep. Verandering van trainer is ook niet slecht, want iedere trainer ziet wel iets in jou dat anders en beter kan. Fijn om daarbij te horen dus.
Tegen VDK Gent werd duidelijk dat we natuurlijk nog in een groeiproces zitten, maar dat drukte de sfeer niet. Iedereen bleef er werken voor iedereen. We zitten trouwens dit seizoen in een competitie waarin vele ploegen aan mekaar gewaagd zijn.”
Wat zijn jouw ambities nog dit seizoen?
“Ach, iedereen wil wel eens de titel veroveren of de beker winnen, maar ik weet niet of dat realistisch is. En een plaats veroveren bij de Yellow Tigers? Ik werd al wel twee keer opgeroepen voor een selectie, maar de eerste keer kon ik niet gaan wegens een blessure. Veel zal afhangen van de vraag wie er blijft verder doen. En om iemand als Celine Van Gestel uit de ploeg te spelen, moet je al van goeden huize zijn. Daarvoor zal ik dus nog minstens even geduld moeten koesteren. Ik moet immers ook zelf nog progressie boeken.”
Sara De Donder: “Graag eens de bekerfinale spelen”
“Met mijn 23 jaar ben ik bijna de ‘ancien’ uit de ploeg,” lacht spelverdeelster Sara De Donder. “Ik speel hier trouwens al mijn zesde seizoen en ik durf zeggen dat ik toch al behoorlijke vooruitgang maakte. Ik kwam dan wel uit de Topsportschool, wat een goede bonus was op technisch vlak. Maar ik was toen nog vrij schuchter en ik ben intussen veel meer zelfzeker geworden. Bij Antwerpen en bij Cristina Moga heb ik vooral tactisch veel bijgeleerd. Ik speel ook veel meer dan vroeger op mijn gemak en ik ga niet meer gebukt onder allerlei kleine foutjes of verkeerde keuzes. Ze zeggen wel eens dat ik een ‘slimme’ spelverdeelster ben, maar spelen op die positie is toch moeilijker dan velen denken.”
Wat kan je dit seizoen met deze ploeg bereiken, denk je?
“Volgens mij zijn we zeker beter geworden tegenover vorig seizoen. We willen er dan ook het maximum uithalen en we willen ons ‘manneke’ staan tegenover de topploegen, zoals we tegen VDK Gent al bewezen. Maar je hebt nog Asterix, Oudegem, Charleroi, Bevo Roeselare en ook Tchalou. Dankzij onze ervaring en onze uitgebreide groep moeten we trachten in elke match ‘iets’ te halen. Vorig jaar haalden we inderdaad geen Europees ticket, maar ik denk dat deze ploeg wel een plaats verdient om internationaal mee te proeven.”
Jouw vriend Seppe Van Hoyweghen deed al wel mee aan enkele bekerfinales?
“Al een viertal keer, als ik me niet vergis: zowel bij Aalst als bij Menen, maar hij won nog nooit in het Sportpaleis. Ik heb al die matchen gevolgd en daarom zou ik zeker ook ooit eens een bekerfinale willen spelen. En winnen (grijnst).”
Is volley nog steeds te combineren met jouw studies en met de grote afstand naar jouw vriend?
“Ik woon zelf in Londerzeel en Seppe in Zulte. Dat is niet zo dicht bij mekaar, maar we proberen mekaar gewoonlijk ’s zondags te zien. Als geen van beiden weer eens moet gaan volleyen. Dat lukt wel. Hij studeert in Gent en ik zit in Leuven in mijn laatste jaar biomedische wetenschappen. Dat is vooral een thesisjaar. Ik zal blij zijn dat het achter de rug is, want ik ben het echt wel beu.”
Droom je van een selectie bij de Yellow Tigers?
“Ik heb al wel enkele keren meegetraind, maar de concurrentie is op mijn positie toch bijzonder zwaar. Ik heb eens één training meegemaakt, waarop 14 speelsters aanwezig waren, onder wie vijf spelverdeelsters. Niet zo tof. Pas op, je leert wel wat bij tijdens zulke trainingen, maar de meeste meisjes uit die ploeg hebben al jaren een gezamenlijke band met mekaar en die bezit ik niet. En wie zal zeggen dat ik meer kwaliteiten heb dan de andere kandidaat-setters? Heel moeilijk allemaal.”
Tekst: Marcel Coppens
Foto’s: archief, Volley League
