Wat als … Wat als Bulgarije niet drie keer tegen de netrand serveerde in de tiebreak? Wat als Pieter Coolman in set drie niet door zijn enkel was gegaan? Wat als Bulgarije wel iets te verliezen had en onder evenveel stress had gestaan als de Dragons? Wat als Polen of Argentinië niet 2-3 werd in het nadeel, maar 3-2 in het voordeel van de Dragons? Wat als …
De Red Dragons bevinden zich op een kruispunt. Na een tumultueuze rit door het olympisch kwalificatietoernooi in China, waar de wervelwind van emoties varieerde van opperste triomf tot de diepst denkbare teleurstelling. Hoewel de Belgen adembenemend presteerden met nipte nederlagen tegen nummer één van de wereld, Polen, en het krachtige Argentinië en indrukwekkende zeges boekten tegen Canada en Nederland, werd de olympische droom uiteindelijk een nachtmerrie. Een anticlimax. Die verdomde Bulgaren. Een gouden kans uit onze handen gerukt om na 55 jaar afwezigheid weer de opwachting te maken op het grootst mogelijke mondiale podium.
Dit resultaat roept in elk geval talloze vragen op, niet in het minst over de toekomst van de ervaren luitenanten binnen het team zoals Stijn D’Hulst en Pieter Coolman, om kapitein Sam Deroo niet te vergeten. In Xi’an stonden ze er weer met passie en vuur, maar welke koers zullen de Red Dragons varen na het mislopen van de Olympische Spelen? En welke rol zullen de gevestigde namen spelen in de nieuwe dynamiek van de ploeg? Want net zoals in het echte leven, is verandering ook in de sportwereld de enige constante. Antwoorden op deze vragen, zou zelfmoord zijn, gezien de rollercoaster aan emoties.
Hieronder blikken we nog een laatste keer terug op de dramatische ontknoping tegen Bulgarije met een protagonist van het veld, middenman Pieter Coolman, en een alchemist naast het veld, assistent-coach Kris Eyckmans. We werpen ook een blik op de toekomst van onze geliefde Dragons, die de aandacht van volleybalminnend België toch weer hebben getrokken. We kunnen alleen maar hopen dat de nieuwe generatie talenten, zoals ze zich de afgelopen weken hebben gepresenteerd, deze stille droom snel doen herleven. Wat de toekomst ook brengt, één ding is zeker: de passie en inzet van de Red Dragons zullen in de harten van de fans blijven branden.
We zijn amper drie uur na de dramatische ontknoping. We zagen beelden van verschillende spelers die in zak en as zaten. Omschrijf het gevoel van de Dragons eens?
Pieter Coolman: “Ons gevoel? Niet goed hé. We hebben net de kans van ons leven gemist. Dat is klote. De Olympische Spelen op een haar na missen… Als je ziet dat we drie tiebreaks verliezen. Dit zal nog lang nazinderen.”
Heb je al de moed en energie gevonden om een analyse te maken?
“Nee, dat is te snel. We verliezen drie keer dit toernooi. Tegen Polen was het al meteen top. Ook na Argentinië blijf je in de running. We hadden alles in eigen handen. Iedereen kon van iedereen winnen.”
En dan heb je die dekselse Bulgaren…?
“Zij spelen natuurlijk vol. Ze hebben niets te verliezen. Op verschillende sleutelmomenten hebben ze dan ook nog eens het geluk mee. Ze doen een paar ongelooflijke acties in verdediging. We waren zeker niet de mindere, maar we hebben ook niet onze beste wedstrijd gespeeld. Kijk, we zaten gewoon met twee ploegen die in een totaal andere fase zaten. Wij hebben bijna elke wedstrijd met de dezelfde basisspelers gespeeld. Bulgarije begon plots iedereen te wisselen.
Wij zaten na zeven wedstrijden op negen dagen op ons tandvlees en zij gingen met drie of vier punten zonder na te denken ‘all in’ met hun opslagen. Hun jonge spelverdeler Simeon Nikolov speelde de match van zijn leven. Als Bulgarije nog in het toernooi had gezeten, was het een totaal andere wedstrijd geweest, maar nu strijden we met ongelijke middelen. Toch komen we 2-1 voor en wat volgt, is gewoon brute pech. Al hebben we in set vier niets in de pap te brokken en dan volgt die reeks van Sokolov.”
Volgens ons is er één groot kantelmoment in de wedstrijd, namelijk wanneer jij in set drie door de rechter enkel gaat. Hoe zie jij dat?
“Dat is te cru gesteld, want de ploegmaats hebben er alles aan gedaan. Maar goed, normaal gezien ben ik wel een trekker van de ploeg. Ik geef toe dat ik na die fase met mijn enkel de voeling met de wedstrijd verloor. Ik verloor niet alleen een deel van mijn mobiliteit, ik was ook bezig met die blessure. Dat was niet optimaal.”
Toch heb je laten zien dat je echt wel de ‘missing link’ was bij de Dragons. Op het EK werd snel duidelijk dat een middenman met jouw ervaring en kwaliteit nodig was om het team zijn ware potentieel te laten bereiken.
“Ik heb dat inderdaad ook enkele keren in de pers gelezen,omdat ik extra ervaring kan brengen op het hoogste toneel. Ik heb geprobeerd mijn steentje bij te dragen. Maar het is niet alleen door mijn aanwezigheid dat de ploeg het zo goed heeft gedaan. De jonge gasten hebben serieuze stappen gezet.”
Wanneer heb je eigenlijk de beslissing genomen om mee te gaan naar China? Was dat voor, tijdens of na het EK? Want ondanks het zichtbare potentieel, bleven er na het EK toch veel vraagtekens hangen?
“Ik zie dat helemaal anders. Als je goed naar de matchen op het EK hebt gekeken, zag je niet alleen de werkpunten, maar ook het potentieel van die jonge gasten. Wanneer we Polen en Italië buiten beschouwing laten, was het verschil met de Europese top bijzonder klein. Op het OKT hebben we serieuze stappen gezet en dat opent natuurlijk een pak deuren. Polen had winst kunnen zijn, Argentinië des te meer. We zijn nooit weggespeeld en acteerden voor een groot deel van het toernooi als een ploeg uit de top tien van de wereld. Trouwens, ik had voor het EK met de bondscoach gesproken en tijdens het EK heb ik de knoop doorgehakt om mee te gaan naar China.”
Een bijna olympische zet…
“Ik heb geen grootse dingen gedaan en ik ga zeker niet alle eer opstrijken, dat zou de andere gasten oneer aandoen. Ik heb geprobeerd tactisch en speltechnisch bij te sturen. Dat gaat vaak over kleine dingen.”
Hoe is het met jouw enkel gesteld?
“Die ziet er nu goed dik uit. We landden dinsdagochtend in België, dus woensdag zal ik naar het ziekenhuis gaan. In het beste geval ben ik twee weken uit, in het slechtste geval zal het eerder zes à zeven weken zijn.”
Hoeveel is er nog gezegd geweest na Bulgarije?
“Bijna niets. Iedereen is, denk ik, in zijn cocon gekropen. In de kleedkamer heerste er vooral stilte en teleurstelling. We waren allemaal één hoopje ellende. Wat kan er op zo’n moment gezegd worden? Niets kan onze teleurstelling teniet doen.”
Weet je hoe lang het geleden is dat de nationale ploeg nog op de Olympische Spelen heeft gestaan?
“Ik weet dat dit in de pers is verschenen, maar dat boeit ons nu niet. Het was toen een andere tijd en een andere wereld. Wij, de dertigplussers, beseffen wel dat zo’n unieke kans zich nooit meer zal aanbieden.”
We moeten de vraag stellen: hoe ziet jouw toekomst bij de Red Dragons eruit?
“Ik ga dit zomer per zomer bekijken. Daarnaast heb ik nog totaal geen zicht op het programma.”
Hoe was het om weer deel uit te maken van de nationale ploeg? Jouw laatste optreden dateert al van 2019 tijdens het EK in eigen land.
“Het was fijn om er terug bij te zijn. Met Sam Deroo en Stijn D’Hulst zitten er toch goede vrienden in de ploeg. Het was een aangename kennismaking met de bondscoach, een zeer gedreven man die het onderste uit de kan wil halen en de jonge gasten aanhoudend pusht. Ook het samenzijn met deze jonge groep, die toch wel erg leergierig is, vond ik best aangenaam. Ik ga het nog eens herhalen: we hebben gewoon een steengoed toernooi gespeeld. Voor hetzelfde geld zit je al een week op hotel om te spelen voor niets en nu deden we mee tot de laatste snik.”
Overheerste dat gevoel ook bij de technische staf?
Kris Eyckmans: “Wat ik vooral onthouden heb, was die doodse stilte in de zaal. Er was heel even wat gejuich van enkele Bulgaren, maar uit respect voor onze teleurstelling stopte dat ook wel snel. Nadien heerste er vooral een ongemakkelijk gevoel. Droefenis. Ontgoocheling in het kwadraat. Ik had vooraf tegen enkele mensen het volgende gezegd: Het zal na de wedstrijd de hemel of de hel zijn, er was geen alternatief. De hemel, als we naar de Olympische Spelen zouden gaan, de hel, als we het niet zouden halen, op welke manier dan ook. Als je dan de spelers uitgeteld op de grond ziet liggen, met tranen in de ogen … Net zoals het leven, kan ook sport bikkelhard zijn.”
Wat als…
“We twee punten meer hadden gescoord tegen Polen? Twee punten meer tegen Argentinië of tegen Bulgarije? Eén van die drie tiebreaks winnen, zou voldoende zijn geweest. Dat het nu allemaal op één wedstrijd neerkomt, maakt het des te zwaarder.”
Had je vooraf verwacht dat er ook nog maar een kans zou zijn om daar te staan?
“Ja, ik had zeker het gevoel dat het niet onmogelijk was. We moesten natuurlijk enkele moeilijke klippen overwinnen, maar het was niet zo dat het een poule met alleen maar onhaalbare tegenstanders was. Polen was de zwaarste, als nummer één van de wereld en kersvers Europees kampioen, maar de rest… Akkoord, China en Mexico zijn niet te onderschatten, maar zij zijn in principe minder. En dan komen we bij Nederland, Canada en Bulgarije, ploegen die kwaliteiten hebben, maar ook ploegen tegen wie we zeker een kans maken. Zeker als we op topniveau zouden zijn en dat hebben we laten zien.”
Als we terugkijken naar het EK en de vergelijking maken met het OKT, dan is er maar één conclusie: Pieter Coolman was de zogenaamde ‘missing link’. Toch?
“Ik wil de groep zeker geen oneer aandoen, want ook andere spelers hebben hun kwaliteiten getoond. Het is zeker waar dat Pieter een meerwaarde is gebleken. Hij brengt gewoon heel veel maturiteit en leiderschap in de ploeg. Hoe hij die bloklijn aanstuurt, dat is een gast waarmee je naar de oorlog kan. Op zijn positie, speltechnisch en tactisch heeft hij zijn klasse getoond, maar ook als mens op en naast het veld was hij een grote meerwaarde voor de groep.”
Vertel eens hoe jij de wedstrijd tegen Bulgarije beleefd hebt?
“Het was een heel andere wedstrijd dan al de andere tijdens het toernooi. Ik heb de nacht ervoor bijvoorbeeld niet zo goed geslapen, misschien een uurtje of vier. Dat gebeurt op een toernooi weleens, maar nu had het toch vooral te maken met de adrenaline. De hevigheid om die wedstrijd te spelen, zeg maar. En als dat bij mij al zo was, dan ga ik er eigenlijk van uit dat dit ook bij sommige spelers het geval was. Alsof er een paar extra batterijen zijn die onze motor extra overuren liet draaien. Vergeet ook niet dat we tegen Canada een ongelooflijke wedstrijd gespeeld hebben, waardoor die energie, zowel bij de spelers als bij de staf, gewoon blijft razen en voortdenderen. De wedstrijd tegen Canada was ook ‘s ochtends, waardoor je die nacht daarvoor ook al niet goed geslapen had en dus ook geen ideale recuperatie kende. Al die factoren bij elkaar hebben zeker een rol gespeeld.”
Samen met het feit dat Bulgarije niets meer te winnen of te verliezen had.
“Ze hebben ballen verdedigd die ze nog nooit in hun leven verdedigd hebben. Ze hebben geluk gehad: een bal die in het net verdedigd wordt en dan uiteindelijk toch nog een punt wordt. In de tiebreak serveren ze drie keer tegen de netrand, waarvan er zeker één tegen het net kan gaan. De andere is een ace, omdat die op de netband valt en dan loodrecht naar beneden valt en dus onmogelijk te pakken is.
We hebben zeker niet ons beste niveau gehaald, maar het zat ook gewoon niet mee. Zij gooien iedereen het veld op en af, omdat ze het niet wisten, maar daardoor werden ze ook moeilijk te voorspellen. Ze beginnen plots op verschillende vlakken anders te spelen dan dat ze het ganse toernooi gedaan hebben of zelfs de hele zomer hebben gespeeld. Het kon alle kanten uitgaan, maar het is volledig fout gelopen. Die vijfde set is daar het symbool van, maar er waren zeker ook momenten in andere sets waardoor het geluk niet naar onze kant is gerold.”
Geef nu eens jouw analyse van het OKT?
“We hebben op een heel hoog niveau gespeeld en getoond dat we onze voet kunnen zetten tegen ploegen die de Nations League spelen en top tien van de wereld zijn. We kunnen die ploegen aan, dat is voor mij heel duidelijk. Tel daar nog eens bij dat we met een aantal jonge spelers hebben gedaan zoals Mathijs Desmet, Ferre Reggers, Wout D’Heer en Martin Perin. Vier van onze zeven basisspelers hebben dus nog een enorme groeimarge.Pas binnen acht jaar, wanneer ze 28 à 30 jaar zijn, zullen ze pas op de top van hun kunnen zijn. Het feit dat ze dit nu al meemaakten en deze prestaties hebben geleverd, wil zeggen dat er kwaliteit en potentieel zit in de jeugd. En dit allemaal gecombineerd met de kwaliteit en de ervaring van Stijn, Sam en Pieter, dan staat er een uitstekende basis. Bovendien mogen we niet vergeten dat ook Seppe Rotty sterk heeft gespeeld tegen Polen en er van alle andere spelers goede invalbeurten zijn geweest zoals bij Cox. De gasten hebben hun hart laten spreken met de olympische droom in gedachte. Het geloof in de kwalificatie heeft ervoor gezorgd dat ze met hun volledige potentieel op het toernooi hebben gespeeld.”
Hoe was het om zo intensief samen te werken met Emanuele Zanini? Je kent hem nu twee zomers.
“Er is altijd een inlooptijd nodig. Ten eerste moet je weten hoe een coach wil werken en ten tweede heb je ook jouw eigen manier van werken. Die balans hadden we vorige zomer al gevonden en ik weet nu vaak, maar zeker nog niet altijd in welke richting hij denkt en welke zaken hij belangrijk vindt. Ik heb in elk geval het gevoel dat hij mij en mijn inbreng apprecieert.”
Hoe intensief was het leven de voorbije twee weken in Xi’an?
“Als je lang op een toernooi zit, dan zie je steeds dezelfde zaken terug. Je bent bezig met de voorbereiding op de volgende wedstrijd, je zit in de kleedkamer, de fitness of de hotelkamer. Weinig mensen kunnen inschatten hoe intens het is om met twintig mensen op een zakdoek bij elkaar te zijn. Dit werkt alleen als er respect van de hele groep voor elkaar is. Je moet weten dat sommige mensen eens behoefte hebben om alleen te zijn en dat anderen dan weer verkiezen om veel te praten.”
Met welke leerwinsten trekken de Dragons nu terug naar hun club?
“Met een schat aan ervaring. Presteren onder druk op zo’n toernooi, dat is onbetaalbaar en kan je ook niet trainen. Neem nu de laatste wedstrijden tegen Canada en Bulgarije, dat is presteren onder extreme druk. We kunnen ons daar wel op voorbereiden, maar je kan nooit het exacte stressniveau evenaren. Om op zo’n toernooi met zeven wedstrijden op negen dagen en met die vermoeidheid een wedstrijd te spelen tegen een ploeg die niets meer kon verliezen, dat is een heel grote les voor sommige spelers. Soms is het ook goed dat ze op U20-niveau enkele zaken hebben meegemaakt, ‘but nothing beats the real thing’. De stress, die ze nu hebben ervaren, is hopelijk het fundament voor de toekomst om nog sterker te worden.”
Hoe gaat het nu verder?
“Het afsluitmoment met de groep was kort. Na de wedstrijd is er in de kleedkamer gesproken, maar daar domineerde de teleurstelling en zat iedereen nog op zijn mentaal eilandje van de wedstrijd. Op onze vertrekdag heeft Zanini nog een kort afsluitmoment gehouden in het hotel. We trokken samen met de spelers naar de luchthaven waar de bondscoach nadien met onze fysical coach Nicola Gibellini rechtstreeks van Beijing naar Italie is gevlogen. De spelers zitten nog een paar dagen thuis, maar ik ga ervan uit dat onze ‘Italiaanse’ spelers waarschijnlijk donderdag op het vliegtuig richting hun club zitten. Er is amper tijd om terug te blikken, want het clubseizoen staat op de deur te bonken.”
Wanneer gaat deze groep elkaar terugzien?
“Het eerstvolgende op de planning volgt volgend jaar in mei en juni, de European League.”
Met welke gedachte sluit jij deze zomer af?
“Dat we met spelers als Ferre (generatie 03-4), Martin, Seppe Rotty, Lennert Van Elsen en Wout (generatie 01-02), Mathijs (generatie 99-00) en Kobe Verwimp (generatie 05-06) over jong geweld beschikken met enorm veel mogelijkheden en groeimarge. Daarnaast hebben we ook een pak ervaren spelers die nog altijd zaken kunnen bijbrengen. De lijn die we neergezet hebben, moeten we nu gewoon doortrekken.”
Tekst: Kenny Hennens
Foto’s: FIVB en archief
