Je vraagt je af, lieve lezer, of onze vrouwelijke topscheidsrechter Marie Catherine ‘Marika’ Boulanger een schitterende zomercampagne achter de rug heeft? En of. Om duimen en vingers af de likken.
De ‘leadling lady’ van het Belgische arbitragegild werd al in 2018, 2019 en 2021 uitgeroepen tot scheidsrechter van het jaar en ze kreeg de voorbije weken alweer schitterende aanduidingen. Ze vulde de haar opgedragen taken met veel klasse in. Quasi perfect.
Helemaal onvergetelijk was haar wedstrijdleiding in het openingsduel van het EK vrouwen in de oude arena van het Noord-Italiaanse Verona, de stad van Romeo en Julia. Met als apotheose in het slot van het EK de toewijzing als eerste ref in de halve finale en als tweede referee voor de finale van het EK vrouwen in Paleis 12 op de Heizel. Ze leidde beide partijen vlekkeloos voor bijna tienduizend toeschouwers.
“Wat een ambiance, zelden meegemaakt”, blijft Marika heel bescheiden over haar prestaties in een dubbele heksenketel. Een mens zou voor minder extreem nerveus worden. “Neen, toch niet. Ik kijk op naar mijn grote inspiratiebron: de Slovaak Juray Mokry (48), een leeftijdsgenoot. Hij straalt een enorme rust uit in allerlei stresserende situaties. Hij behoudt altijd zijn flegme, zijn kalmte en zijn zo typische controlerende supervisie.”
In 2010 werd Marika – ze werkt in dienstverband bij de provinciale diensten van de stad Luik – internationaal scheidsrechter. Ze heeft het aantal aanduidingen niet geteld, maar het gaat alles samen toch richting 300 afgewerkte wedstrijden in binnen- en buitenland. Haar idealen concentreren zich rond ‘respect’: respect voor de mens, respect voor de sporter, respect voor de natuur. In een periode van dertien jaar ging haar ster almaar crescendo.
Jij behoort tot het kransje van de top-acht in België.
Marika Boulanger: “Ja, met mijn eminente collega’s Wim Cambré, Koen Luts, Paul Herbots, Thien Khuc, Tom Knaepkens, Björn Willems en Robin Schoenmakers. Deze groep figureert onder de auspiciën van de minzame Arturo Di Giacomo, Belgisch recordhouder als scheidsrechter van het het jaar en na zijn loopbaan secretaris van de CEV Refereeing Commission. Met in steun Claude Kriescher die in de hoogste kringen van WEVZA bevoegd is voor de interne en externe organisatie.”
“Het zit zo in elkaar dat ik met Koen Luts en Wim Cambré mag aantreden in de Champions League. Wij met zijn drieën dus. De andere collega’s komen geregeld aan de bak in de CEV Cup of de Challenge Cup. Als scheids ben ik aangesloten bij VC Thimister, een lager spelende club in het Land van Herve. Ik arbitreerde in het voorjaar als eerste SR de halve finale mannen van de Champions League in Turkije: Halkbank Ankara tegen Civitanova 3-1. Een kamp naar mijn hart. Een uitermate sportief verlopen gevecht. In de European League had ik een aanduiding bij de mannen voor Tsjechië-Finland (met headcoach Joel Banks): 3-2. En bij de vrouwen voor Frankrijk (met headcoach Emile Rousseaux)-Oekraïne 3-1.”
Je deed een toernee van zowat zes weken. Met de opstart in Noord-Spanje in Valladolid.
“Klopt. Ik begon met een zonaal toernooi in de WEVZA-competitie in Spanje. Dan had ik twee weken rust. Meteen volgde het WK U19 meisjes in Kroatië. Dat werd georganiseerd in Osijek. Ik leidde de finale tussen USA tegen Turkije: 3-2. Samen met een Italiaanse tweede SR. Een prachtige confrontatie. We hebben een mooie en amusante avond beleefd. Het Youth Olympic Festival was dit jaar niet aan mij besteed, wel vorig seizoen in Slovakije.”
Na het voorproefje in Osijek sneed je Eurovolley aan, het EK.
“Ja, ik zou in het totaal elf wedstrijden mogen arbitreren. Heel fijn, hoor. Van Osijek en via Zagreb vloog ik naar Verona voor de magische openingswedstrijd van het EK 2023 voor vrouwen: Italië tegen Roemenië. Ik was aangeduid als eerste referee met een Griekse aan mijn zijde. Wat een hoge eer!!!
Het decor daar in Verona is gewoon moeilijk te evenaren. Zo prachtig. Wat een unieke show kregen we opgevoerd: echt uniek voor mij en voor iedereen. Zeker voor de eerste keer, misschien ook mijn laatste. Want zoveel kansen krijg je niet. We hebben de partij uitstekend geleid, hoewel de ondergrond van die arena in Verona niet altijd even stabiel was. Gelukkig bleven we van ongevallen en agressieve discussies gespaard. Het is een belevenis geworden om nooit te vergeten.”
Je had twee super aanduidingen: eerst bij he begin van het EK in Verona en later in de eindfase in Brussel. Met daartussen enkele andere stationnetjes.
“Ik reisde na die ene match in Verona inderdaad eerst voor vier dagen door naar Monza. Dan volgden drie speeldagen in Turijn en de achtste en kwartfinale in kunststad Firenze. Het tweede hoogtepunt van het EK zou voor mij volgen in eigen land.
Ik mocht als eerste scheids in Brussel de halve Servië-Nederland leiden. En dan volgde de absolute kroon op het werk. Als tweede scheids naast mijn Italiaanse collega in de al even onvergetelijke finale in Paleis 12 tussen Turkije en Servië: 3-2. Wat een dolle match. Wat een zinderende sfeer. Zowaar gekruid met een ‘challenge’ die door mijn collega werd aangevraagd, omdat hij een bal tegen de antenne wilde verifiëren. Zijn ingreep was juist: punt voor Turkije. Chapeau, die prima leiding.”
Ondertussen lag je partner ook niet stil achterover thuis in zijn luie zetel?
“Ja, Eric (Eric Humblet, nvdr.) is in België verantwoordelijke voor de scheidsrechters in het beachvolleybal. Ons partnerschap is heel boeiend. Wij wonen samen in Bilstain op het plateau van Herve en we trachten elkaar beter te maken. Eric fluit Liga A vrouwen en Liga B mannen. We zijn complimentair. Het is een nuttige kruisbestuiving qua volleybalkennis. Hij had bij mijn afwezigheid genoeg om handen. Er is zoveel te regelen, ook in beachvolleybal.”
Ook jullie nakomelingen spelen volleybal.
“Jawel: Eric geeft les (sport) aan het HEPL (Haute Ecole Province de Liège) in Luik en heeft uit zijn eerste relatie een zoon Yannick (25). Die is gestopt met voetballen en komt in actie als middenblokker bij VC Spa. En zijn dochter Maureen (ex-Datovoc Tongeren) is actief als receptie-hoek bij Waremme in tweede nationale vrouwen.
Samen met Eric heb ik een tweeling: Matthis en Alexy (18 jaar). Ze zijn aangesloten bij Waremme. Matthis is een spelverdeler, Alexy een receptie-hoek. Hij concentreert zich resoluut op het beachvolleybal. Zo was hij al drie keer present op het grote beachevent in Leuven op het Ladeuzeplein. En laatst werkte hij, met papa als begeleider, een beachtoernooi af in het Zuid-Franse Montpellier. De tweeling begint nu aan hogere studies. Alexy zal trouwens cursus volgen bij zijn papa. (lacht) Ik ben benieuwd.”
Andere vraag: zijn er mogelijk wijzigingen op til in de reglementen?
“Bij wijze van test werd de bovenhandse receptie met beide handen verboden op het WK vrouwen U19 en mannen U21. Maar ik denk niet dat die regel er zal doorkomen. Het is in geen geval een dringende kwestie, laat ik het zo stellen.”
Krijgt een scheidsrechter tijdens al die megatoernooien een goede begeleiding?
“Zeker. Ten eerste verblijven we in schitterende accommodaties. Piekfijn, zo keurig, alles is helemaal af. We vangen ook een dagvergoeding. Een beetje zakgeld. Het is niet veel, maar voor mij meer dan oké. Bij FIVB reikt het dagbedrag tot 225 euro, bij de CEV is dat 100 euro. Mooi meegenomen in het perspectief dat we totaal geen andere kosten hebben.”
Is het juist dat FIVB en CEV niet exact dezelfde methodes aanwenden qua evaluaties?
“Ja, het is boeiend dat FIVB op de grote events dagelijks een meeting houdt voor de scheidsrechters. In groep doen twee zogenaamde refereecoaches aan specifieke wedstrijdanalyse. Ze maken voor elke wedstrijd een verhelderend rapport op.
Bij de CEV verloopt die controle lichtjes anders. Dat gebeurt meer gericht via de supervisor, die meer individueel te werk gaat om eventuele problemen uit te klaren. En ja, elke wedstrijd wordt tot in de kleinste details ontleed, als dat nodig is. Anderzijds is er soms de roep naar een volledig professionele arbitrage zoals in het voetbal. Maar beroepsscheidsrechters zie ik in mijn geliefde sport nog niet meteen opdraven. Het gaat overigens zeer goed met onze arbitrage. Ik ben er zeer trots op, dat Europa topkwaliteit levert in de wereld, gevolgd door de Aziatische confraters. De andere continenten doen hun best, maar ze zijn toch ietsje minder sterk.”
Denk je nog even door te gaan?
“Absoluut: arbitrage is mijn passie, mijn leven. Bij de CEV is de leeftijdsgrens 55 jaar. Je mag daarna wel arbitreren op een lager niveau of optreden als verantwoordelijke scheids voor gevraagde challenges. Bij de FIVB ligt de grens op 60 jaar. De keuze ligt dan voor de hand. Toch doorgaan voor de langere carrière. Logisch hé.
Ik wil nog even ingaan op het fenomeen van de ‘challenge’: dus twee aanvragen voor een videocontrole per set. Bij een foute aanvraag verlies je een challenge. Tja, wat je ziet is dat soms uit het niets een challenge wordt gevraagd, die niet onderbouwd is en ruikt naar het vragen van een time-out. Met een coach die dan het veld betreedt en nog wat aanwijzingen geeft terwijl de videobeelden lopen. Het kaf is soms moeilijk te scheiden van het koren. Een coach die een challenge aanvraagt, neemt overigens in de slotfases van een wedstrijd een groot risico. Stel dat hij zijn challenge bij 20-21 verliest, dan komt hij helemaal in het nauw. Dan heeft hij nog één kans. Gevaarlijk. Ik vermoed dat het systeem van challenges niet meteen zal veranderen.”
Je bent er niet bij op één of andere olympische kwalificatie?
“Neen, onze jongens vatten hogere studies aan. En ik moet in Luik weer aan het werk. Ik heb een prachtzomer achter de rug. Ik bereid me nu stilaan voor op de nakende Belgische competitie. Mijn eerste wedstrijd is Lindemans Aalst versus Caruur Gent (14/10), gevolgd door Tectum Achel tegen de buren van VC Greenyard Maaseik (21/10). Ik kijk er echt naar uit.”
Tekst: Leo Peeters
Foto’s: CEV, Jan Vanmedegael e.a.
