De Yellow Tigers hebben slechts twee wedstrijden kunnen winnen tijdens dit EK. Wanneer we puur naar de resultaten kijken, halen de nationale volleybalvrouwen een onvoldoende. In dat verhaal gaan we niet mee, want er is meer aan de hand. Het valt echter niet te ontkennen dat het mentale aspect meetelt. In de harde wereld van de topsport is er weinig plaats voor sentiment. De vinger wijzen naar de verstoorde voorbereiding zou een te eenvoudig excuus zijn.
Voor sfeer en gezelligheid: een tien.
We durven stellen dat al die verhalen van de voorbije maanden het team zelfs sterker naar elkaar heeft laten groeien. Het publiek ging gretig in op de oproep van de organisatoren, de fanclub, plus de Europese en Belgische federaties trokken massaal naar de Topsporthal in Gent en dat doen ze allicht ook naar Paleis 12 in Brussel.
De speelsters van het nationale team vertelden zelf dat zij dit nog nooit hadden meegemaakt. Ze voelden de steun van de duizenden supporters, die als één man achter de Yellow Tigers stonden. Dit is uniek in ons altijd zo bescheiden landje. Het Oranjegevoel, waar onze noorderburen reeds tientallen jaren in uitblinken, is in een zwart-geel-rode orkaangolf overgewaaid naar België. Eindelijk, en voor de speelsters en ‘coaching-staff’ hartverwarmend. Een zottekot als deugddoende externe motivatie.
Voor inzet en gedrevenheid: zelfs een elf op tien.
Het is een correcte vaststelling dat ‘Belgium’ niet de grootste mogelijkheden heeft. Echte toplanden hebben dat wel. “Maar het gebrek aan talent hoeft geen beperkende factor te zijn”, zo schrijft de Australische wetenschapper Wayne Goldsmith. “Als je echt heel graag wil, dan maak je een kans om de top te bereiken. Dat is een essentieel onderdeel en een doorslaggevend opleidingsthema voor een sporter met ambitie.”
Inderdaad, deze Tigers smijten zich altijd voor tweehonderd procent en dat compenseert veel. Daarom stonden 4000 bewonderaars recht op de banken, zelfs na de verloren wedstrijd – een droge 0-3 – tegen Polen. Zelfs na de match tegen Servië, na eenzelfde eindscore. Applaus, niet voor het resultaat, wel voor de inzet.
Dit zijn stuk voor stuk speelsters die – vroeger als kind – op een vrije dag, wanneer ze geen training hadden, nog urenlang met de bal gingen spelen. Dit zijn volleybalsters die vroeger naar de training komen om een trainer te helpen om alles klaar te zetten en die sportinhoudelijke vragen stellen aan hun coach. Dit zijn sportvrouwen die hun passie op het terrein tonen. Omdat ze dat meegekregen hebben van hun ouders. Met liefde om wie ze zijn en niet om wat ze doen. Met steun en de waardering van papa en mama, ongeacht of ze nu winnen of verliezen. Zo groeit een mentaliteit om almaar beter te worden.
Die typische tijgermentaliteit, iets waarvoor in het buitenland heel veel respect is ontstaan, brengt een allesbepalende spirit binnen het team. Een gebundelde kracht waarin elke speelster meegezogen wordt. Met ‘Belgium’ ben je nooit klaar.
Voor kwaliteit : een zeven.
Bondscoach Kris Vansnick vertelde het zelf. “Om van de toplanden te kunnen winnen, moeten we met z’n allen op het allerhoogste niveau presteren. Dat was tijdens dit EK niet altijd het geval. Er was geen enkele wedstrijd waarop iedereen van het Belgisch team top was. Bovendien vereisten de vele inhaalbewegingen telkens zo veel energie, zodat de frisheid op het einde van de set ontbrak. Haperende efficiëntie en precisie legden meer dan eens de tekortkomingen bloot. De voorspelbaarheid – zelfs met een ontketende Britt Herbots als speerpunt – maakt het strategisch plan, zeker bij de toplanden, net iets te eenvoudig. Maar zoals ik al eerder stelde. Het is aan de tegenpartij om Britt een halt toe te roepen. Tracht ze maar eens af te stoppen.”
En dan komen we terug op de harde wetten van de topsport. Snelheid, lengte, kracht en techniek zijn basiselementen en bepalende componenten, wanneer je als nationale ploeg bij de elite wil horen. Het verschil was overduidelijk tegen Servië. Dat kan in de topsportwereld niet alleen goed gemaakt worden met veerkracht, geloof en vertrouwen. Hoe jammer dat ook is. Hoe groot ook de passie bij de Yellow Tigers uitgebreid in beeld komt. Helaas is er meer nodig. Die fysieke meerwaarde heeft de Belgische selectie niet, of daar wordt – volgens zwart-wit denkers – niet optimaal gebruik van gemaakt.
Turkije
Natuurlijk kijkt heel de volleybalwereld naar de wedstrijd van zondag in Paleis 12 om 17 uur. Een ‘tour de force’, zoals ze in Brussel zeggen, zal nodig zijn tegen het nummer 1 van de wereld. Een onwaarschijnlijk exploot of een bravourestuk dringt zich op. Geen enkel woord is groot genoeg om de stunt te omschrijven. Een heus wonder is noodzakelijk om de Turken te verslaan. We verwijzen graag naar de Cubaans-Turkse Melissa Vargas bijvoorbeeld. De 1.94 meter lange hoofdaanvalster werd onlangs nog verkozen tot MVP in de laatste ‘Volley Nations League’. Het probleem is dat de Turkse ploeg vol met wereldtoppers zit. Het is geen toeval dat Turkije na de laatste ‘Volley Nations League’ met glans op de eerste plaats eindigde.
Toch willen we de Australische kenner Wayne Goldsmith graag geloven: “Talent is minder belangrijk dan mentaliteit.”
Tekst: Walter Vereeck
Foto’s: archief en Jan Vanmedegael
1/8 finales: PALAZO WANNY FIRENZE
26/08 – 18 uur : Frankrijk – Roemenië
26/08 – 21 uur : Italië – Spanje
27/08 – 18 uur : Nederland – Zwitserland
27/08 – 21 uur : Bulgarije – Slowakije
1/8 finales: PALEIS 12 BRUSSEL
27/08 – 17 uur : Turkije – België
27/08 – 20 uur : Polen – Duitsland
28/08 – 17 uur : Servië – Zweden
28/08 – 20 uur : Tsjechië – Oekraïne
