Het zou een spannende strijd worden tussen de twee protagonisten van Roeselare, althans dat dachten wij toch, maar dat was het dus niet. Zoals zo vaak werd ook deze jaargang de beste hitter verkozen tot speler van het jaar en dus moest Stijn D’Hulst de duimen leggen tegen wie anders dan Pablo Kukartsev. De 30-jarige Argentijn bleef er ondanks alle lof stoïcijns en bescheiden bij, ook al schiet ‘Kuka’ al een gans seizoen met scherp.
‘Rookie of the year’ Ferre Reggers derde met 64 punten, Stijn D’Hulst tweede met 78 punten en Pablo Kukartsev dominerend met 133 punten: cijfers zeggen niet altijd alles, maar afgelopen maandagavond tijdens de uitreiking van de Volleyproms 2023 toch best wel veel. Het maakte de triomftocht van Roeselare alleen maar groter, nadat ook Steven Vanmedegael meer dan verdiend ging lopen met de titel van coach van het jaar. De knappe Europese campagne van de West-Vlamingen heeft daar sowieso mee te maken, al heeft een debutant in onze competitie zelden zo’n onuitwisbare indruk achtergelaten als Kukartsev.
Het leverde Roeselare wel een dubbel gevoel op, want juist door die langgerekte lofzang en de uitstekende statistieken, bleek hun Argentijnse bomber niet te houden en trekt hij volgend seizoen naar het Franse Tourcoing. Jammer voor de Belgische competitie en een aderlating voor Roeselare, al zagen wij zijn vertrek anderhalve maand geleden wel al aankomen nog voor de bekendmaking van zijn transfer naar de club uit het noorden van Rijsel. Toen klonk het in ons interview nog als volgt: “Ik kijk de kat uit de boom” en “De kans dat ik een nieuw contract teken bij Roeselare is fifty-fifty”.
Gesteund door zijn vrouw Alba en in het bijzijn van zijn vier maanden oud zoontje Luca nam Kukartsev best wel bescheiden de trofee van beste speler in ontvangst. De vragen van presentator Tom Boudeweel werden vakkundig ontweken, want Ferre Reggers was ‘amazing’ en ook ploegmaat Stijn D’Hulst was de beste spelverdeler waar hij ooit mee had gespeeld, ‘so smart and again amazing’. De VRT-sportjournalist kreeg het bijna op zijn heupen van Kukartsev die als een volleerd tangodanser rond de pot bleef draaien. Het is voor de West-Vlaamse topclub maar te hopen dat die bescheidenheid zich niet doortrekt tot in de finalewedstrijden van de play-offs tegen Maaseik, maar daarvoor is de Argentijnse opposite dan weer te plichtsbewust en wil hij koste wat kost nog een laatste keer schitteren op Belgisch parket.
Wat betekent deze trofee voor jou?
Pablo Kukartsev: “Eerlijk, ik zie het als een beloning voor al het harde werk dat ik heb geleverd. Natuurlijk ben ik erg blij met deze erkenning. Eigenlijk kan ik het nog altijd niet goed geloven, want ik dacht dat Stijn D’Hulst of Ferre Reggers grotere favorieten waren, omdat zij toch ook een geweldig seizoen achter de rug hebben. Reggers is trouwens een fenomeen. Niet veel spelers hebben al zo’n niveau op die leeftijd. Hij is sterk en slim, en heeft nog zo veel tijd om al zijn potentieel te tonen. We zullen hem in de beste competities van de wereld zien, daar ben ik van overtuigd. Maar dankzij deze trofee zal ik nog meer gemotiveerd zijn om hard te blijven werken en mijn job zo goed mogelijk te doen.”
Je bent door de spelers verkozen. Geeft dat extra glans aan jouw trofee?
“Ik vind het een heel goede zaak dat deze verkiezing is gebeurd op basis van de stemmen van de spelers. Wij kennen elkaar het beste, zijn elkaar ook regelmatig tegengekomen tijdens de wedstrijden. Eigenlijk vind ik dat nog de grootste verdienste.”
Je blijft heel bescheiden, net zoals op het podium. Nochtans is het best al een fantastisch seizoen geweest voor jou dankzij o.a. de bekerwinst en de finale van de CEV Cup waarin jij telkens een hoog niveau haalde.
“Dankjewel, maar ik doe eigenlijk gewoon mijn job. Momenteel zit ik één van de beste fases van mijn leven en ik hou gewoon van het spelletje. Ik hoop dat ik dit gevoel nog even kan vasthouden en het nog vele jaren op deze manier mag beleven.”
Ondertussen is het nieuws al even bekend dat je Roeselare op het einde van dit seizoen verlaat en naar Tourcoing Lille Métropole in Frankrijk trekt. Waarom toch?
“Ik wil weten waar mijn limieten liggen. Ik besef dat Frankrijk zeker niet tot de absolute topcompetities behoort, maar ik denk toch dat ik in Frankrijk nog meer uitgedaagd zal worden, waardoor ik hopelijk mijn niveau nog wat kan opkrikken. Ik wil gewoon zien waar ik kan eindigen. Ik weet dat ik in Roeselare mijn best heb gedaan en nu wil ik mij in Frankrijk op dezelfde manier bewijzen, want mijn gevoel zegt toch dat het niveau hoger is dan de Belgische competitie. Het is in elk geval een nieuwe uitdaging die ik met veel plezier tegemoet kijk. Tourcoing is een volgende en belangrijke stap in mijn carrière. Als ik het daar goed doe, kan ik misschien in Polen, Italië of Rusland aan de slag.”
Het lijkt ons natuurlijk ook logisch dat je nu eieren voor je geld kiest. In welke mate hebben de Olympische Spelen van 2024 in Parijs een rol gespeeld in deze keuze?
“Ik moet eerst nog wat hordes nemen met Roeselare, want ik wil met mijn ploeggenoten het seizoen op een fantastische manier afsluiten. Als de play-offs gedaan zijn, zal ik meteen doorreizen met de nationale ploeg, want er staat ons met de Argentijnse nationale ploeg nog een moeilijke en zware zomer te wachten.”
In de VNL moeten jullie het opnemen tegen achtereenvolgens Italië, Brazilië, Canada, Nederland, Slovenië, Frankrijk, Bulgarije, Japan, Servië, Duitsland, USA, Iran. Dat zijn 12 topwedstrijden in amper drie weken tijd en dat na best wel een zwaar seizoen. Dat lijkt ons niet echt een cadeau.
“En nadien volgen nog de Zuid-Amerikaanse kampioenschappen die gelden als een kwalificatietoernooi voor de Olympische Spelen om uiteindelijk af te sluiten met de Pan-Amerikaanse Spelen. Dus als alles goed gaat, zullen we waarschijnlijk eindigen tegen het einde van oktober. Het zal dus ongelooflijk druk worden, maar goed. Is het niet de droom van elke topsporter om ooit eens op de Olympische Spelen te staan? Ik zal er alles aan doen om daar te geraken. Het is in elk geval mijn grootste droom als volleyballer.”
Tekst: Kenny Hennens
