Sam Deroo, de aanvoerder van de Red Dragons, was zaterdag in Aalst na de uitwuifwedstrijd tegen Australië, bijzonder opgetogen. Hij had zijn coach, zijn medespelers en vooral zichzelf gerustgesteld dat de ‘beste’ Sam er opnieuw klaar voor is. Met een reeks van vijf punten in de eerste set maakte hij duidelijk het verschil voor zijn ploeg in de laatste match op eigen bodem voor de start van het WK. En dat stemde hem bijzonder gerust.
“Door de geboorte van ons eerste kindje sliep ik soms minder goed, we moesten er ook al enkele keren mee naar het ziekenhuis omdat de niertjes niet optimaal functioneerden. Dat is nu wel allemaal opgelost, maar het zorgde er wel voor dat ik – in vergelijking met de andere spelers – nog niet op mijn beste niveau presteerde en dat ik de komende dagen wel nog in een stijgende lijn zit qua conditie. Daarom dat ik ook tevreden was over onze laatste oefenwedstrijden: twee keer 3-0 tegen Australië dat toch ook naar het WK vertrekt.”
Sam Deroo was er ook bij op het vorige WK in 2014 in Krakau, waar de Red Dragons 17de eindigden en na de eerste ronde nipt uitgeschakeld werden. Er zat zelfs meer in. “Dat moest zeker beter gekund hebben. Wij werden er wel door enkele scheidsrechterlijke beslissingen benadeeld, maar we misten zelf 1001 kansen om ons voor de tweede ronde te kwalificeren.”
Sam was er ook vorig jaar bij toen de Red Dragons op het nippertje brons misten op het EK tegen Servië. “Dat scheelde inderdaad weinig, maar ik denk dat we ons niet mogen laten leiden door die vierde plaats, want op dat EK traden toch verschillende landen aan zonder enkele topspelers. Vergeet ook niet dat er op een WK ook een pak sterke landen bijkomen van buiten Europa: de Verenigde Staten, Brazilië, Canada, Argentinië…”
Wat mogen we dan van de Red Dragons verwachten de komende weken?
“Wij willen alleszins beter doen dan vier jaar geleden. Ik denk dat onze generatie spelers de leeftijd bereikt heeft om beter te presteren dan toen. Dat betekent dus dat we de tweede ronde moeten halen en liefst met enkele winstmatchen extra, omdat de punten uit de eerste ronde nadien meetellen. Dat wil eigenlijk zeggen dat we al dadelijk beginnen met een sleutelmatch tegen Argentinië, dat – net als Slovenië – ongeveer even hoog mag ingeschat worden als onze ploeg. Die match kan ons toernooi maken of kraken. Zij bezitten met Conte, Gonzalez en een aantal ervaren spelers uit de Italiaanse competitie een sterk team.”
Dan volgt Italië, een team tegen wie onze landgenoten de afgelopen twee jaar wel drie keer wonnen. “Maar toen speelden ze wel zonder hun huidige vedetten Zaytsev, Juantorena en nog enkele anderen. Zij zijn torenhoog favoriet in onze groep, wonnen zondag al hun eerste match met 3-0 tegen Japan (20, 21, 23) en ze moeten pas donderdag tegen ons aantreden. Tegen hen hebben we dus gewoon niks te verliezen. Maar in volley weet je nooit!”
Na de rustdag volgt zaterdag de andere sleutelmatch tegen Slovenië. “Tegen hen kan het er vanaf afhangen of we tweede eindigen – en in Italië (Bologna) blijven – of dat we vierde eindigen en de tweede ronde in Varna (Bulgarije) moeten afhaspelen. We wonnen de laatste jaren elk al van mekaar. Ik denk dat wij lichtjes als underdog aan die wedstrijd beginnen, maar mits een goed tactisch plan moeten we die ploeg destabiliseren als we hun sterke hoekspelers kunnen beperken.”
Vervolgens spelen de Red Dragons tegen Japan.
“Een ploeg die vecht voor elke bal, die fysiek zeker helemaal klaar is voor dit toernooi met erg beweeglijke spelers en de Fransman Philippe Blain als hun assistent-coach. Ik vond ze in de recente World Nations League zeker al beter spelen dan een jaar voordien. We krijgen van hen zeker geen gratis punten cadeau en het wordt dus kwestie om met goede opdrachten aan deze match te beginnen en ze onder controle te houden.”
Tenslotte volgt de Dominikaanse Republiek.
“Een team waar ik hoegenaamd niks van weet, maar we zien ze in Florence nog wel vier keer voordien aan het werk. Ze zeggen dat dit het zwakke broertje is, maar zijn ze al gedemotiveerd na vier verliesmatchen of starten ze met een andere mentaliteit?”
Al moeten onze landgenoten natuurlijk vooral naar zichzelf kijken in deze competitie.
“Ik denk dat iedereen zeer tevreden is over de voorbereiding. Coach Anastasi is werkelijk een topcoach. Ik ben blij dat de federatie voor hem gekozen heeft, want met een andere coach had ik misschien andere beslissingen genomen. Hij overlegt ook elke match met mij. Een bijzonder vriendelijke, maar zeer gemotiveerde man. Hij wil absoluut de tweede ronde halen en daarvoor hebben we zeker ter plaatse nog werk af te leggen. Maar tegen Australië konden we ook enkele geslaagde experimenten uittesten. Even spelen zonder onze (iets kleinere) spelverdeler, waardoor we de kans hadden om ons blok hoger te maken. Je zag ook dat de spelers plezier beleefden aan de manier waarop er gespeeld werd, al mag je Australië nu ook weer niet als een goede maatstaf nemen qua tegenstander. We hebben echter gedaan wat we moesten doen en nu wordt het echt wel tijd dat de ‘echte’ matchen eraan komen. Het heeft lang genoeg geduurd, al geraak ikzelf pas nu aan mijn vereiste conditie. Ik denk dat we over een kern beschikken die zo’n lang toernooi wel aan kan, want wie b.v. in de finale geraakt, heeft dan wel twaalf matchen op twintig dagen gespeeld!”
Of één opposite méér en één receptiespeler minder niet efficiënter zou geweest zijn? “Voor de selectie moet je bij de coach zijn,” lacht Sam deze vraag weg.
Tekst: Marcel Coppens
Foto’s: Bart Vandenbroucke
