Het was op het nippertje en met een bang hart dat de vrouwenploeg van Fixit Kalmthout op het einde van vorig seizoen toch de stap waagde om in Liga A uit te komen. De ploeg bleef nagenoeg dezelfde. En zelfs de komst van Zita Mermans uit de tweede ploeg van Interfreight Antwerpen deed nog steeds de wenkbrauwen fronsen bij de meeste volgers, want er was ook een andere kernspeelster naar haar thuisbasis in Namen verdwenen. Wat kon deze ploeg in Liga A uitrichten?
Maar een klinkende zege tegen die andere promovendus Haasrode Leuven en een tiebreakwinst tegen streekgenoot Antwerpen leverden vijf punten op en daar had vorige zaterdag tegen Oudegem zelfs nog een puntje kunnen bijkomen na een turbulente slotfase.
“Alles bij mekaar ben ik echter ontzettend fier op de progressie die deze groep gedurende dit seizoen gemaakt heeft. Wij spelen met heel beperkte middelen, wij hebben minder sponsoring dan de meeste andere ploegen in Liga A en het was voor ons toch allemaal nieuw,” vindt een uitermate tevreden coach Ignace Claes.
“Wij hebben ons vel duur verkocht en buiten een off-day bij Oostende – waar de thuisploeg die dag ook ontzettend goed speelde – en in de match tegen LVL Genk – waar coach Julien Van de Vyver ons compleet vastzette, werden wij nooit echt weggespeeld. Tegen Charleroi zat er misschien meer in, mochten we niet op korte tijd drie keer tegen mekaar uitgekomen zijn, in de beker en in de competitie.”
Betekent dit nu dat jullie ‘veilig’ staan in de strijd om het behoud tegen Haasrode Leuven?
Ignace Claes: “De clubs uit Liga A zijn voor de competitiestart bij mekaar gekomen en ik vond het een goede zaak dat de eerste vier na de reguliere competitie speelden om de play-offs. Kijk maar: zowel VDK Gent (tegen GB Lodz) als Asterix (tegen het Roemeense Lugoy) doen nog steeds mee in de Europese bekermatchen, zodat zij wel extra-tijd verdienen om ook voor de titel te spelen. De nummers vijf tot acht spelen onderling ook nog voor een bijkomend Europees ticket. Alleen hebben wij er niet bij stil gestaan dat de nummers 9 en 10 na de reguliere competitie onderling nog een ‘best of 3’ moeten spelen, zelfs al bestaat de kans dat het nummer 10 geen enkele wedstrijd gewonnen heeft. Dus om compleet ‘veilig’ te staan, zouden we naar de achtste plaats moeten kunnen oprukken. Niet evident, want stel dat we opnieuw tegen Leuven of Antwerpen iets kunnen rapen, dan nog moeten we punten halen tegen de andere ploegen.”
Kan er sprake zijn van een thuisvoordeel bij Fixit Kalmthout?
“Dat durf ik niet zeggen. Ik denk dat ons zaaltje vergelijkbaar is met dat van Oudegem. Mochten we ooit Europees spelen – maar dat is momenteel een onbereikbare droom – dan zouden we moeten uitwijken, maar wij beantwoorden wel aan de Belgische normen. Het licht werd aangepast en misschien hebben de ploegen die in zalen met een hoger plafond spelen, wel ietsje moeite om zich aan onze thuishaven aan te passen.”
Kunnen de supporters het verschil maken?
“Ik ben blij verrast om te zien hoezeer ze ons blijven steunen. De gemeente heeft een nieuwe tribune gezet en die zit steeds vol, net als de stoeltjes die er dan nog bijgeplaatst worden. Zelfs het uitwijken van een zaterdagavond naar zondag in de vooravond heeft weinig verschil gemaakt. Integendeel, we spelen soms voor meer volk dan vorig seizoen. Het leeft echt wel binnen de club en er wordt reclame gemaakt in de gemeentes in de buurt.”
Wat was eigenlijk het grootste verschil tussen Liga A en Liga B?
“We hebben vooral aan de infrastructuur een aantal veranderingen moeten aanbrengen op zeer korte tijd: de speelzone beter afbakenen, het licht, reclameborden op gepaste afstand, een elektronisch scorebord, dat toch iets moderner oogt voor kijkers en sponsors. Er moest ook een live-scouter bijkomen. Dat kost allemaal geld en we draaien nu al op vele – dikwijls dezelfde – vrijwilligers. Nee, ik denk dat het grootste verschil in de financiële inspanningen zit die de club moet leveren, want je moet een groter inschrijvingsgeld neerleggen en de scheidsrechters kosten ook meer. We zijn dan ook niet overgegaan tot paniekaankopen op spelersgebied.”
Jouw ploeg beschikt inderdaad niet over vedetten of zelfs over bekende speelsters.
“Ach, er zijn wel enkele speelsters met ervaring in de Liga A: Birthe Wittock, Hélène Mertens (Amigos), Fleur Baens (As) en Elise Van Hoof (zie kopfoto – Kivola Riemst). We hebben een ploeg van studenten en speelsters die voltijds werken. We wilden het trainingsritme opvoeren, maar dat lukt gewoon praktisch niet. Kalmthout is echt wel een uithoek. Het grenst aan Nederland, maar als je speelsters uit die regio wil aanwerven, kost dat ontzettend veel geld. Ik vind dat de federatie op dat gebied misschien toch wel uitzonderingen zou moeten maken voor grensploegen zoals de onze. We trainen trouwens twee keer per week in de sporthal van het Kiel in Antwerpen, om de hinder op de Ring tot het minimum te beperken.”
Hoe zie je Fixit Kalmthout in de toekomst dan evolueren?
“Sta me toe daar niet op te reageren, want ik heb al een tijdje aangegeven dat ik volgend seizoen Fixit niet meer zal coachen. Met heel veel spijt in het hart, maar vier jaren zijn voldoende. Ik heb nog geen andere ploeg op het oog. Er zijn al wel gesprekken, maar ik stop om persoonlijke redenen en een verschil in visie. Maar ik wil er wel alles aan doen om met deze groep in de Liga A te blijven.”
Wat zie je als de sterke en minder sterke punten van deze ploeg?
“Het sterke van deze groep is ongetwijfeld het feit dat ze al vier jaren samen speelt. Ze kennen mekaar door en door. We zijn samen in Liga B gestart en we zijn geleidelijk ontwikkeld tot een ploeg, die zich in Liga A kan handhaven. We proberen dan ook elke wedstrijd te winnen. Dat is alleszins de oprechte intentie en daarom proberen we de tegenstanders zo veel mogelijk te verrassen met snel spel. Ik vind het dan ook leuk om te zien hoe ze kunnen scoren tegen een hoog blok als dat van Oudegem of tegen hun georganiseerde verdediging. Deze vrouwen beschikken over een sterke werkethiek en hun enthousiasme werkt aanstekelijk. Het was dan ook in de voorbije jaren amper een probleem om ze seizoen na seizoen bij mekaar te houden. Soms denk je als trainer dat je het iets rustiger aan moet doen opdat ze het blijven volhouden, maar dat botst dadelijk op hun wil om steeds beter te worden. Alles geven, is hun motto.”
Er staat op jullie website ook dat jullie een onderdeel zijn van het samenwerkingsverband met Antwerp4volley. Hoe moeten we dat zien?
“Dat is een doelstelling die al zo’n vijftal jaren wordt vooropgezet en eigenlijk zit daar wel muziek in. Maar voor de praktische uitwerking werden we eigenlijk ernstig afgeremd door Corona. De bedoeling was om via een opleidingsschool een aantal talentjes onder te brengen bij Antwerp2 en bij ons, om ze na de nodige ervaring door te sluizen naar de eerste ploeg van Antwerp.
Wij hebben dan eigenlijk zelf een beetje stokken in de wielen gestoken van dat project door zelf naar Liga A te promoveren. Bij sommige ploegen worden jongeren snel in de hoogste ploeg gedropt, maar bij een familiale ploeg zoals de onze, moeten we die evolutie laten groeien en geleidelijk aan evolueren. Maar er zit wel talent aan te komen. Verder kan je er niet omheen dat in de provincie Antwerpen nog vele goede jeugd getraind wordt en dat we in de hoogste nationale reeksen meer dan goed vertegenwoordigd zijn. Dat maakt het project er niet eenvoudiger op. We vissen dus met velen in dezelfde vijver.”
Hoe ben je eigenlijk zelf tot het coachen gekomen?
“Ik heb zelf volley gespeeld bij Hemix, twee toffe seizoen bij Boechoutse, terug naar Hemix en Schelle. Ik was nooit een topspeler, maar moest het hebben van mijn inzet, de werkethos, mijn manier van werken en de intensiteit van het trainen. Ik heb wel, door een samenloop van omstandigheden het geluk gehad te kunnen trainen onder Emile Rousseaux, Herman Roef en Julien Van de Vyver. Als trainer heb ik enorm veel geleerd van Niels Kingma bij wie ik mijn stages afwerkte en die ik gedurende twee seizoenen heb mogen assisteren bij Leuven. Bij hem kan ik nog steeds terecht indien ik feedback nodig heb. Maar hoe het eigenlijk echt begonnen is? Ik ben in de klassieke val getrapt. Bij het toenmalige V.C. Schelle zochten ze een trainer voor een jeugdploegje. Ik zou dat wel op mij nemen totdat ze iemand hadden gevonden….wat ze uiteraard nooit hebben gedaan.
Op de duur wil je hetgeen je doet, ook goed doen en start je met opleidingen en klim je steeds hoger in de volleybalreeksen met op dit moment Fixit Kalmthout als voorlopige afsluiter. Maar nog steeds met heel veel goesting.”
Tekst: Marcel Coppens
Foto’s: Fixit e.a.
