Gert van de Broek: “Leren uit onze nederlagen”
De Yellow Tigers hebben een uitstekend olympisch kwalificatietoernooi achter de rug. De resultaten zijn niet in verhouding met de kwaliteit van het volleybal dat onze nationale volleybalvrouwen met verbazende regelmaat lieten zien tegen al die Europese topteams. Duitsland en Turkije speelden uiteindelijk de finale. Toevallig twee landen die ook in dezelfde poule zaten met onze Belgische vrouwen.
Even ter herinnering: België – Duitsland: 1-3 (31-33, 24-26, 26-24, 22-25) en Turkije – België 3-2 (25-20, 25-15, 20-25, 22-25, 15-10). De setstanden tonen duidelijk aan dat de Yellow Tigers terecht fier maar ook ontgoocheld mochten zijn. De halve finales waren zo dichtbij…
Duitsland werd gered door heel nipte videochallenges. We herinneren ons de 26-25 tussenstand in de eerste set. Op goed geluk vraagt Koslowski, de coach van Duitsland een challenge aan. Met een pink die amper bewoog, ging de setwinst uiteindelijk niet naar België, wel naar Duitsland. Bekijk de uitslag en de setstanden nog eens, dan begrijpt u dat dit duel een heel andere wending had kunnen krijgen. Deze elektronische ingrepen kleuren meer en meer het wedstrijdbeeld. Nowrocki gebruikte veel videobeelden als coach van Polen, Guidetti deed het met Turkije. Meer dan eens werd de challenge als laatste hulplijn – op setpunt – benut. Een ultieme reddingsboei om toch maar niet te verliezen. Kortom: alle coaches willen profijt trekken uit deze extra mogelijkheid. Maar wanneer – zoals in de tweede set van België tegen Kroatië op 4-3 een challenge wordt gevraagd voor een bal in/out en op 5-3 nog eens – en daardoor het scorebord, het aantal gelukte en mislukte challenges moet opgeteld worden, dan stellen we vast dat er een onderbreking was die in totaal liefst 6 minuten en 30 seconden lang duurde. Iedereen koud op het veld en in de tribunes. We vroegen de mening van de coach van de Yellow Tigers: Gert van de Broek.
Was dit het toernooi van de wanhopige challenges ?
“Ik beschouw de videochallenge als een onderdeel van het spel. Ik ben nog steeds voorstander. Ook nadat, tot twee maal toe, op een beslissend moment de challenges tijdens het duel tegen Duitsland in ons nadeel vielen. Het is zoals de VAR in het voetbal. De elektronische beelden worden een redelijk bepalend onderdeel van het hedendaags volleybal. De aanvrager – ook ik niet – is niet altijd zeker van het resultaat. Wanneer een challenge op setpunt aangevraagd wordt, dan is dat een opportunistische keuze van de coach. Hij heeft toch niets te verliezen. Het is een kwestie van timing, het is niet onlogisch dat een coach wacht op het einde van een set om een challenge in ‘moneytime’ te benutten. Wanneer dit gebeurt – en ik geef als voorbeeld – net voor de service van Marlies Janssens, dan is dat een verborgen time-out, puur om het ritme te verstoren. Daar heb ik het moeilijker mee.”
De foutenlast wordt dikwijls als oorzaak van het verlies beschouwd. De wedstrijd tussen Nederland (21 rechtstreekse fouten) tegenover Polen (30 unforced errors) waarbij Polen wint, bewijst dat dit geen axioma is. De aantal fouten werd door de ploeg van Guidetti goedgemaakt met 62 aanvalspunten tegen 43 voor de Hollandse meiden. Ook na de match tussen Turkije (32 fouten) tegenover Polen (29 errors) komt Turkije als winnaar tevoorschijn. Hier gaf de onwaarschijnlijk blokkracht van Turkije (22 killbloks) tegenover Polen (16 blokpunten) de doorslag.
“Het is een kwestie welk soort fouten er gemaakt worden”, verduidelijkt de Belgische bondscoach. “Er zijn ingecalculeerde fouten en er zijn onaanvaardbare fouten. De keuze wordt vooraf bepaald en dan houden we vooral rekening met de karakteristieken van onze ploeg: waarmee kunnen en moeten we risico nemen. Een servicemisser is minder erg. Wanneer je risicoloos volleybalt, dan wordt dat tegen de sterke Europese topteams vertaald naar ‘puntenloos’. Wij hebben een team waarbij we in aanval en opslag voluit – met een beredeneerd risico – moeten gaan. Anders hebben we geen kans. Fouten in de organisatie rekenen we veel strenger aan. Alle topteams zijn in blok-verdediging zo sterk georganiseerd dat zij in staat zijn om een aanvalster lam te leggen. Wij moeten daarom zo moeilijk mogelijk serveren. Ik herinner mij de 19-13 van ons tegen Duitsland. De hoofdreden van de Duitse remonte is het opdrijven van de servicedruk. Dikwijls is men in één of twee rotaties de bonus kwijt. Voornamelijk door de opslag.”
De Yellow Tigers worden in het internationale volleybal geprezen om hun vechtlust. Na twee sets tegen Turkije keert onze nationale selectie, puur op wilskracht terug en forceren ze een vijfsetter tegen de latere winnaars.
“We volgden ‘het hobbelig pad naar het succes’. Dat wil zeggen: we leren uit de nederlagen. Dit team kan omgaan met tegenslagen, want we hebben niet voor de gemakkelijkste manier gekozen. De Yellow Tigers hebben, vanuit een erg jonge leeftijd, een harde maar leerrijke ontwikkeling doorgemaakt. Ze moesten als jeugdige speelsters reeds opboksen tegen meer ervaren ploegen in het internationaal volleybal. Dat heeft hen ‘resilience’ bijgebracht: veerkracht en mentale weerbaarheid. Het eerste jaar met deze jonge groep in de World Grand Prix leden we negen nederlagen na elkaar. Vorige zomer – pas in het derde jaar dat we in de VNL meedraaien – konden we meer overwinningen noteren en hebben we regelmatig knappe resultaten geboekt. Jarenlang hebben we elke match geanalyseerd met het oog op verbeteringspunten. Daarmee gingen de speelsters taakgericht naar het volgend duel.
Deze progressie en dit volleybalniveau konden we in Apeldoorn bereiken, omdat we gekozen hebben om tijdens de zomer een integrale verjonging door te voeren. De VNL-wedstrijden hebben we aangewend om die groei mogelijk te maken. En dan hebben we – als extra troef – een aantal speelsters in onze selectie met een geweldige killersmentaliteit, die zij vanuit hun opleiding en opvoeding meegekregen hebben. De toekomst oogt positief. Maar we blijven voorzichtig.
Het team moet op
bepaalde posities in de breedte versterkt worden. De deur staat altijd open
voor – en ik citeer alleen de paar namen die jij opsomt – Laura Heyrman en Lise
Van Hecke. Zij hebben afgehaakt omdat het wegens blessures niet mogelijk was om
het volledige programma af te werken. Lise Van Hecke moet periodes van rust
inbouwen voor haar knie en Laura Heyrman had een seizoen in Japan doorgemaakt,
die belast werd met langdurige blessures. Het ging puur om de balans tussen
fysieke paraatheid en recuperatie. We maken zoals steeds een evaluatie en we
bespreken met alle betrokkenen de mogelijkheden om deze zomer verder te
evolueren in het internationale volleybal.”
Tekst: Walter Vereeck
Foto’s: CEV en Bart Vandenbroucke
