‘
Op het podium van de Volleyproms was het even slikken voor Eliot De Vleesschhauwer. Niet omdat hij verrast werd door de schijnwerpers, maar omdat zijn naam weerklonk als Rookie van het jaar – een bekroning voor een seizoen waarin hij niet eens elk weekend op het veld stond. Wat volgde, was een mix van trots en ambitie. De 20-jarige Menen-speler ruilt straks het knusse ‘Vauban’ in voor de grandeur van Maaseik.
Een sportieve en persoonlijke sprong, want niet alleen hij verhuist naar Limburg: ook vriendin Maud trekt mee richting Maas. Hieronder het relaas van een gesprek over prijzen, power, perspectief en pasta in zijn nieuwe appartement.
In een seizoen waarin Kobe Verwimp, de talentvolle libero van Haasrode Leuven, ook furore maakte, ging de titel toch naar zijn goede vriend Eliot. “Ik had het eerlijk gezegd niet verwacht”, klinkt het oprecht. Maar met een opwachting in de bekerfinale, enkele ‘Star of the Game’-titels en vijf kilo extra spiermassa op de weegschaal, groeit De Vleesschauwer stap voor stap.
Eerlijk, wij waren enigszins verrast, jij ook?
Eltiot De Vleeschhauwer: “Eigenlijk wel. Toen ze mijn naam zeiden, stond ik zelf wel even versteld. Ik wist dat ik genomineerd was – de organisatie van de Proms had me dat een week vooraf laten weten – maar omdat ik niet alles heb gespeeld dit seizoen, dacht ik dat Kobe Verwimp zeker meer kans zou maken. Hij heeft toch alles gespeeld bij VHL, een knappe BeNe Conference achter de rug en hij staat ook nog eens in de finale voor de titel.”
Je was een aandachtig toeschouwer afgelopen dinsdag in een bomvolle Leuvense Sportoase, toen VHL de tweede wedstrijd verloor van Roeselare met 1-3. We zagen dat je nadien uitgebreid napraten met Kobe. Nog over de verkiezing?
“Nee, eigenlijk niet. Maar wat het extra leuk maakt, is dat Kobe natuurlijk een goeie vriend is. We kennen elkaar al jaren van bij de nationale jeugdploegen, dus ik had het hem ook zeker gegund.”
Wat denk je dat uiteindelijk de doorslag gaf?
“Waarschijnlijk het totaalplaatje. Ik heb wel wat impact gehad op de momenten die ertoe deden. Ik was vijf keer ‘Star of the Game’, heb in de bekerfinale tegen Roeselare een degelijke match gespeeld, ook al verloren we die kansloos met 3-0… Ik denk dat mensen dat onthouden hebben. En misschien ook de manier waarop ik fysiek ben gegroeid. Letterlijk zelfs: ik ben van 85 naar 90 kilo gegaan, puur op krachttraining. Dat zie je ook in mijn opslag en aanval.”
Wat betekent die bekroning voor jou, als jonge speler?
“Het is vooral motiverend. Je merkt dat mensen je opmerken, en dat voelt goed. Maar tegelijk: het verandert niets aan hoe ik mijn sport beleef. Ik wil gewoon beter worden, elke dag. En het is leuk om in een rijtje te staan met gasten als bijvoorbeeld een Ferre Reggers of Mathijs Desmet. Zij hebben de stap naar het buitenland gezet, dat zijn doelen waar ik ook stilletjes van droom.”
Waar ben je het meest in gegroeid afgelopen jaar?
“Mijn opslag is veel stabieler geworden. Maar ook het inzicht, het lezen van situaties… Twee seizoenen geleden kwam ik nog van de Topsportschool in Vilvoorde, toen was het allemaal nieuw. Nu ben ik veel meer zelfzeker. En dat is ook dankzij de omgeving bij Menen: ik kreeg vertrouwen, zelfs al was ik niet altijd titularis.”
Wat zijn jouw werkpunten?
“Zeker de aanval op moeilijke ballen. Als je een slechte pass krijgt of tegen een driemansblok staat, moet je nog iets kunnen maken. Dat verschil merk je met de top. Daar wil ik naartoe werken. Meer oplossingen vinden, zelfs in lastige situaties.”
Je verlaat Menen en trekt naar Maaseik. Hoe kwam die transfer tot stand?
“Manager Dieter Leenders had me vorig seizoen al eens gecontacteerd, maar ik had toen nog een contract bij Menen. Dit seizoen zijn de gesprekken opnieuw gestart en toen ben ik echt beginnen nadenken. Ik voelde me goed bij Menen, maar ik voelde ook dat ik een stap hogerop nodig had om te blijven groeien. Meer trainingsuren, meer omkadering. Dat vond ik bij Maaseik. Ook Aalst en Gent hebben geïnformeerd, maar ik ben ervan overtuigd dat mijn keuze voor Maaseik de juiste is.”
Wat verwacht je van het leven in Maaseik?
“Ik trek er helemaal alleen naartoe. Ik woonde het afgelopen seizoen samen met mijn broer en zus op een appartement in Gent. Nu, krijg ik een appartement in het centrum waar ook andere spelers zullen verblijven. Extra leuk is dat ook mijn vriendin Maud daar volleybal gaat spelen, weliswaar bij de dames in Promo 1. We gaan dus allebei onze weg zoeken in die stad. Het wordt wennen – ik laat Gent en mijn kameraden achter – maar ik ben er klaar voor.”
Naar wat we begrepen hebben, heb je wel nog geen duidelijkheid over wie je coach zal worden…
“Toen ik tekende, wist ik niet dat Claudio (Gewehr) twijfelde om te blijven. Kijk, hij is echt iemand die met de jeugd bezig is en ik voelde wel dat hij in mij geloofde. Jammer dat hij om gezondheidsredenen moest afhaken. Ik hoop dat de nieuwe coach diezelfde lijn wil doortrekken. Jongeren kansen geven en hen beter maken. Dat is uiteindelijk ook de nieuwe weg die Maaseik wil inslaan. We moeten de club een nieuwe identiteit geven, niet alleen omdat Maaseik altijd aan de top hoort te staan, maar ook om het publiek een bepaalde herkenbaarheid te geven.”
Wat neem je mee van Menen naar Maaseik?
“Vooral de sfeer en de vurige supporters. Onze groep stak echt goed in elkaar. Gilles Vandecaveye is een echte vriend geworden, Jasper Verhamme ken ik ook van de nationale jeugdploegen… Ik ga die gasten missen. Maar ik neem hun teamgeest en strijdlust gewoon mee naar Limburg.”
Bij Maaseik zijn de verwachtingen altijd hoog. Voel je die druk?
“Natuurlijk zal ik die druk voelen. Maaseik is een club die wil winnen. Maar ik voel dat eerder als motivatie dan als druk. Ze geloven in mij, anders hadden ze me niet gehaald. Nu is het aan mij om te tonen dat ik thuishoor op dat niveau. Daarom heb ik ook voor twee seizoenen getekend. Ik wil tonen dat ik een meerwaarde kan betekenen.”
Jolan Cox was jarenlang opposite, maar hij vertrekt. Wat doet dat met jouw vooruitzichten?
“Jolan is natuurlijk jarenlang de aanvalsleider geweest en een icoon in de competitie. Het was sowieso een eer geweest om met hem samen te trainen en te leren, maar dat hij vertrekt, opent natuurlijk wel perspectieven. Of er nog een nieuwe opposite bijkomt, weet ik niet honderd procent zeker — de club is daar misschien nog mee bezig — maar ik weet wel dat ik mezelf wil bewijzen. Ik zal sowieso hard moeten knokken, maar het is duidelijk: die plek komt niet vanzelf en ik ben er klaar voor om elke training mijn kans te grijpen.”
Wat zijn je persoonlijke doelen voor komend seizoen?
“Speelkansen afdwingen. Het verschil maken als ik op het veld sta. En als het even kan: Champions League spelen. Want daarvoor ga je naar Maaseik, toch? Om die grote matchen te mogen beleven.”
Tot slot: welke rol zie je voor jezelf in de toekomst van het Belgische volleybal?
“Ik hoop dat ik straks niet enkel een ‘Rookie van het baar’ ben, maar ook iemand die op termijn het verschil kan maken voor België. Of dat nu bij de Red Dragons is of in een Europese topcompetitie: ik wil alles eruit halen wat erin zit. En dat avontuur begint in Maaseik.”
Tekst: Kenny Hennens
Foto’s: archief en Jan Vanmedegael