Amigos Sint-Antonius Zoersel knoopt terug aan met haar mooi verleden nadat zij de competitie in nationale 1 bij de vrouwen op de eerste plaats heeft afgesloten. De traditieclub, die spraakmakende prestaties met legendarische gezelligheid perfect weet te combineren, promoveert naar de Liga en dus deden de vrouwen hun stunt van een aantal jaar geleden nog eens over. In 2014 veroverde de geel-zwarte club zelfs een Europees ticket.
Nico Declercq, je bent nu vier jaar bij de club. Het was bouwen en verbouwen?
Nico Declercq: “Vier jaar geleden, toen we in tweede nationale actief waren, sprak Claude Holvoet de ambitie uit om binnen de vijf jaar in de hoogste reeks te volleyballen. En we zijn inderdaad vier jaar later en de droom van onze voorzitter hebben we waar gemaakt. Het is ons gelukt om volgend seizoen opnieuw in de Liga te staan. Het feit dat we deze knappe prestatie met speelsters uit de omgeving hebben gerealiseerd, maakt het verhaal nog mooier. De club heeft haar eigenheid behouden. Er zijn zelfs drie, vier speelsters die van in het begin aan de start stonden van deze indrukwekkend opbouw.”
Maar dan vernemen we dat je naar Vamos Stekene gaat. Helemaal de ring van Antwerpen trotseren, door de Kennedytunnel tot in Sint-Gillis-Waas. We wensen je veel succes.
“Klopt, maar ik ga bij Vamos de taken als trainer combineren, samen met Meino Rozendal. Ik moet die moeilijke verplaatsing maar één keer maken, want ik geef maar één training per week en daarnaast zal ik ook de coaching op mij nemen. Dat is meestal tijdens het weekend, dan zal het zo druk niet zijn, zeker?
Vier jaar is goed geweest. Het is best dat ik het hier even loslaat. Ik woon in Zoersel, wie weet keer ik ooit nog terug. Volgend jaar gaat Robin Blondeel mijn functie bij Amigos overnemen. Hij komt over van de Topsportschool. Goed voor de meisjes dat ze eens een andere aanpak meemaken. Ik vermoed dat je mijn kracht bij de fysisch-tactische aspecten moet zoeken. Ik denk dat Robin op zijn beurt technisch zeer bekwaam is om de meisjes op het goede spoor te zetten.
Ze gaan de stap naar de Liga met bijna dezelfde kern zetten. Aline Vervekken, stopt, want het intensieve tijdschema als dokter in de geneeskunde is in de Liga moeilijk samen te bundelen. Maud Weurman stopt ook. En mijn dochter Lotte, nog maar 17 jaar, gaat naar Gent. Ze heeft lang getwijfeld, maar in Gent kan ze haar studies aan de universiteit en haar verblijf op kot gemakkelijker combineren. Zij kan ginder ook 20 uur blijven volleyballen en dat was haar ambitie.
Amigos Zoersel heeft ondertussen een aantal mooie aanwinsten binnen gehaald. Maité De Moor komt van Fixit, Jade Van Deun komt terug en ook Lotte Van Dijck keert opnieuw naar de club.
Het wordt voor de meisjes een totaal andere beleving en dat is goed voor de ontwikkeling van de speelsters. Tine Verstraelen (jarenlang mijn trouwe assistente) en Victor Olivier (onze fysieke trainer) zijn er volgend seizoen ook niet meer bij. Maar ondertussen zijn we erin geslaagd om geleidelijk aan een semi-professionele werking op te bouwen. Wij hebben bijvoorbeeld een kiné-team erbij gehaald en de trainingsfrequentie werd opgeschroefd. Er is al wat gerealiseerd. Met de nieuwe coaching-staff geloof ik erin dat zij in de Liga een behoorlijk figuur zullen slaan.”
Je hebt het daarjuist even over je dochters gehad. Eline blijft als libero, Lotte combineerde vorig jaar het tweede team met het eerste team. Eén dochter trainen, dat is te doen, maar twéé?
“Het is niet eenvoudig om aan je eigen dochters training te geven. De objectiviteit is echter nooit een discussiepunt geweest. We hebben eigenlijk weinig meningsverschillen gehad, maar toch voelde het voor mij minder comfortabel. Geloof me, bij Amigos is alles zeer goed meegevallen, ook met de andere coaches en zeker met mijn dochters. Maar zij waren niet de enigen, hé. Nina Verreth is de dochter van Tim Verreth. Een bekende naam in Antwerpen. Lien Cos is de zus van Kaat Cos, die het geweldig doet bij Asterix Avo. Het zijn allemaal toppers uit de streek. Daarom durf ik beweren: ik heb hier mooie jaren beleefd, maar ik had nood aan iets anders.
Wanneer ik even terugblik dan stel ik vast dat we maar drie keer een verlieswedstrijd genoteerd hebben tijdens het voorbije seizoen. In Limal was Lien Cos ziek. In Roeselare verloren we na vijf sets, want toen was onze setter Aline Vervekken onbeschikbaar. Op het laatste moment kreeg het team toch wat titelstress. In Leuven bijvoorbeeld stonden we 2-1 achter, en het werd zelfs 24-21 in de vierde set. Toch wonnen we. Daarna kwam de apotheose. Na de laatste wedstrijd werd er gefeest tot zes uur ’s morgens.”
Nu nog de kers op de taart en volgende week de beker van Antwerpen veroveren. Het zou opnieuw een stunt zijn, want je moet de confrontatie aangaan tegen de buren van Brabo Antwerpen.
“Ik vermoed dat het al zowat tien jaar geleden is dat onze club de Antwerpse beker bij de vrouwen heeft gewonnen. De beker van Turnhout hebben we dit jaar reeds gepakt. En in de kwartfinale van de beker van Antwerpen hebben we VC Geel – toch ook ereklasse – uitgeschakeld. We kunnen tegen de Antwerp Ladies opnieuw laten zien dat onze promotie dik verdiend is.
Trouwens, volgend jaar kan er geen enkele Ligaploeg zakken. Eigenlijk vind ik dat niet goed. Je speelt een competitie om zo hoog mogelijk te eindigen. Nu vervagen een paar sportieve doelstellingen. Het nodigt ook niet uit om te investeren, want op het einde van het seizoen blijft toch alles hetzelfde. Een club moet bouwen en groeien, sportief maar ook budgettair. Met een paar duizend euro erbij, kom je niet ver. De ambitie moet hoger liggen. Toch beweer ik dat Amigos Zoersel niet als allerlaatste zal eindigen. Mikken naar de Challenge play-offs is een realistische doelstelling. Om vervolgens tijdens die eindronde een paar spraakmakende resultaten neer te zetten. Ik geloof er alvast in.”
Tekst: Walter Vereeck
Foto’s: Nico Declercq