Drie jaar na zijn afscheid als speler keert Pieter Verhees (35) terug naar het volleybal. De voormalige Red Dragon, bekend om zijn sterke aanwezigheid als middenman, heeft de coachhandschoenen opgepakt en is aan de slag gegaan als T2 bij het Duitse SWD Powervolleys Düren. De sprong naar de andere kant van het volleybalveld kwam er onder de vleugels van hoofdcoach Christophe Achten, en Verhees, die aanvankelijk aangaf weg te willen blijven van het volleybal, ziet dit nu als een unieke kans om de sport op een andere manier te ontdekken.
“Ik wilde eerst afstand nemen, maar de goesting om toch iets in het volleybal te doen was uiteindelijk te groot,” zegt hij. En ondanks zijn verblijf in China, waar hij zijn vrouw Edina Begic ondersteunt, grijpt Verhees alle kansen aan om verder te leren over de sport en zijn rol als coach.
Met een sterke achtergrond als speler, zijn master in bewegingswetenschappen, en zijn ervaring bij Sport Vlaanderen (carrièrebegeleider van jonge topsporters), brengt Verhees een veelzijdige bagage mee naar zijn rol bij Düren. Zijn beslissing om terug te keren naar de sport waar hij zijn naam maakte, kwam echter niet vanzelf.
“Een beetje afstand van volleybal was eigenlijk de bedoeling, maar na drie jaar begon het weer te kriebelen”, aldus Verhees. Nu hij enkele maanden in Peking doorbrengt om zijn vrouw Edina te steunen, hoopt hij bovendien nieuwe inzichten op te doen in de Aziatische volleybalcultuur, die hij straks kan meenemen naar zijn rol bij Düren.
Je had aangegeven dat je afstand wilde nemen van volleybal. Wat heeft je doen terugkomen?
Pieter Verhees: “Dat klopt, ik wilde eerst een stap terugzetten. Na een carrière waarin volleybal altijd centraal stond, leek het me goed om iets anders te proberen. Maar die drang om terug te keren bleef aanwezig, vooral door de passie voor het spel. Toen Christophe Achten me benaderde, voelde ik dat het nu het juiste moment was. En ik merkte dat ik iets kan bijdragen vanuit mijn ervaring, zelfs na drie jaar afwezigheid. Blijkbaar heb ik door mijn spelerscarrière toch een bepaalde status opgebouwd, want toen het begon door te sijpelen dat ik open stond om een rol te beginnen spelen binnen een technische staf, werd er langs alle kanten aan mijn mouw getrokken.”
Leg de link nog een uit tussen jou en de ‘Belgische coach van het jaar’ van vorig seizoen?
“Toen ik nog bij de Red Dragons zat (o.a met spelers zoals Bram Van den Dries, Hendrik Tuerlinckx, Matthias Valkiers, enz.) was Christophe er vier jaar assistent-coach. We reden toen vaak samen naar de trainingen, want ik vertrok uit Overpelt en hij kwam van Mol en door zo’n momenten groei je vanzelf naar elkaar toe. Toen hij hoofdcoach werd bij Aalst had hij al eens aan mijn mouw getrokken, maar toen voelde het momentum nog niet goed. Dat was nu dus wel het geval.”
Hoe verliep de overstap naar die coachende rol? En wat zijn jouw taken als assistent van Achten?
“Het is een hele andere manier van werken. Als speler focus je op je eigen prestaties en ben je bezig met jouw verantwoordelijkheid in het team. Nu, als T2 moet ik het geheel overzien en rekening houden met de ontwikkeling van anderen. Je bent letterlijk met duizend en één zaken bezig. Ik kan je nu al zeggen dat spelers op dat vlak echt wel een luxeleven leiden (lacht).
Bij Düren verzorg ik vooral de ochtendtrainingen: positiespel, krachttraining en een deel van de fitnessprogramma’s. Ik haal er veel voldoening uit, vooral omdat ik zie hoe gemotiveerd de jonge spelers zijn en hoe ik hen kan helpen om vooruitgang te boeken. Ik probeer zo dicht mogelijk bij hen te staan en ik heb toch het gevoel dat ik niet veel moeite moet doen om hen zaken te laten oppikken. Ook hier speelt mijn status als ex-speler dus wel degelijk een rol. Je merkt gewoon dat ze mijn tips snel aanvaarden, juist omdat ze weten dat ik nog niet zo lang geleden zelf speler was.”
Hoe voel je je bij de ambities van Düren? Want de club is ambitieus en droomt van een plek in de top van het klassement?
“Voorlopig is het brute pech, want we beschikken eigenlijk over vijf middenspelers. Alleen viel onze eerste middenman (de Argentijn Imanol Salazar) al in de voorbereiding uit met een spierscheur aan zijn elleboog en is hij drie tot vier maanden buiten strijd. Onze tweede middenman (de Canadees James Vincett) liep dan weer een hernia op. Onze derde middenman (de Nederlander Siebe Korenblek) lag dan weer twee weken in het ziekenhuis met een maagbacterie en onze vierde middenman is 39 jaar (de Duitser Michael Andrei).
Veel opties blijven er dus niet over, ook al was het oospronkelijk de bedoeling dat ik hen zou coachen. Maar goed, de Duitse competitie is nieuw voor mij, al merk ik wel dat het niveau meer dan degelijk is. We hebben bij Düren een jong team, met veel potentieel, en de ambitie is om in de top vier te eindigen. Dat betekent dat iedereen zich moet inzetten om sterker te worden, fysiek én mentaal.”
Jullie staan momenteel op de achtste plaats in het klassement, maar wonnen wel van leider Lüneburg met 3-2. Op de volgende speeldag trekken jullie naar topclub Friedrichshafen, een nieuwe test?
“Die achtste plaats zegt momenteel nog niet veel, want we hebben eigenlijk alleen maar tegen de sterkste ploegen gespeeld. In Duitsland is het verschil tussen de top en de andere ploegen best wel groot. Maar inderdaad, tegen Friedrichshafen gaan we alweer een betere kijk hebben op ons eigen niveau en het niveau waar we minstens naartoe moeten gaan. Christophe en ik willen dat het team klaar is om op alle fronten te concurreren, en die uitdaging maakt het boeiend. Kijk, we zijn zeker nog niet top en ik verwacht dat we pas het echte Düren aan het werk zullen zien in de terugronde.”
Wat zeggen ze in Duitsland over de Belgisch connectie? Want ook Red Dragon Robbe Van de velde maakte net zoals Achten de overstap van Aalst naar Düren. Nog één man en jullie kunnen kaarten.
“Leuk dat ik dus ook nog wat Nederlands kan praten hé, want de voertaal op de club is Engels. Kijk, het is Robbe zijn eerste jaar in het buitenland, dus hij zit duidelijk nog in een aanpassingsperiode. Niet abnormaal, want plots ben je weg van familie en vrienden. Robbe is nog een jonge gast en heeft op dat vlak dus nog wel wat tijd nodig. Je ziet dat hij zijn draai nog moet vinden. Spijtig genoeg is hij half augustus met een knieblessure teruggekeerd van de nationale ploeg. Robbe is zeker iemand die heel gemotiveerd is en altijd als eerste op de fitness is en als laatste buiten. Ondertussen hebben we ook een goede band opgebouwd.”
Je bent momenteel in China, waar je vrouw Edina speelt. Hoe combineer je dat met je werk in Duitsland?
“Edina heeft de unieke kans gekregen om bij de ploeg van Beijing mee te draaien en ik wilde graag aan haar zijde zijn om haar te steunen. Tegelijkertijd zie ik dit verblijf in China als een kans om meer te leren over het volleybal hier, dat op verschillende vlakken verschilt van wat we in Europa gewend zijn. Dankzij enkele contacten met lokale clubs en een internationale school krijg ik hier ook wat praktijkervaring, wat ik weer kan meenemen naar mijn werk bij Düren.
Het is de bedoeling dat ik vanaf het voorjaar weer volledig aansluit in Duitsland, want in China eindigt het seizoen al in februari. Tijd genoeg dus om nadien aan te sluiten voor de play-offs met Düren, wat aanvankelijk ook zo werd afgesproken.”
De ideale combinatie lijkt ons dat, zeker ook in jouw groeiproces als onderdeel van een technische staf. Je hebt door de jaren heen met verschillende coaches gewerkt zoals Vital Heynen, Dominique Baeyens en Claudio Gewehr. Wat zijn voor jou de kenmerken van een goede coach?
“Elke coach heeft zijn eigen stijl en het belangrijkste is dat een coach spelers kan inspireren en uitdagen. Tijdens mijn carrière hebben coaches me geholpen om beter te worden, door me uit mijn comfortzone te halen. Dat probeer ik nu zelf ook: ik wil dat mijn spelers zichzelf blijven ontwikkelen en altijd streven naar verbetering. Een goede coach is iemand die niet alleen zorgt voor technische training, maar ook inspeelt op de mentale aspecten van het spel.”
Zie je jezelf als T1 in de toekomst?
“Mijn focus ligt nu volledig op het leren van het vak en mezelf ontwikkelen als T2. Maar zeg nooit nooit. Ik merk wel dat ik de ervaring die ik heb als speler nu kan inzetten, en ik kan me voorstellen dat ik dat op termijn verder wil uitbouwen. Voorlopig ben ik heel tevreden met deze kans en neem ik de tijd om alles te ontdekken.”
Tekst: Kenny Hennens
Foto’s: Pieter Verhees
