“De prijs voor ‘Life time achievement’ gaat naar… Marc Willems,” kondigde Dominique Baeyens het met een tikkeltje leedvermaak aan op de Proms. Op hetzelfde moment viel de laureaat zelf zo goed als van zijn stoel en tegelijkertijd richtte hij een boze vuist richting Dominique en vloekte dat het vanaf nu gedaan was om samen een podcast te maken! “Weken aan een stuk vormen we een tweemansblok om te trachten allerlei leuke onderwerpen samen te brengen over het volley en jij zegt mij niks,” klonk het vol vertwijfeling.
Ook de volgende dag was Marc Willems nog een klein beetje boos om die onverwachte uitverkiezing.
“Ik wist echt van niks. Toen ik mijn naam hoorde noemen, kon ik wel onder mijn stoel kruipen van schaamte! Ik sta al niet graag op een podium, hoewel ik indertijd inderdaad enkele Proms heb begeleid. Ik heb nog wel op podia gestaan, maar eigenlijk kruip ik liever in mijn hoekje om commentaar te geven over matchen. Maar dit was dus een complete verrassing.
Voor de uitreiking hadden ze aan Dominique wel gevraagd of hij ook zijn woordje wilde zeggen. Maar dat leek me logisch voor iemand met zijn carrière en uitstraling. En toen begon hij daar een praatje te maken, omdat hij als ‘ervaringsdeskundige’ (nvdr enkele jaren geleden kreeg Baeyens ook die prijs toegekend wegens zijn enorme verdiensten) wel wist wat iemand meemaakte. Het was precies alsof je op jouw laatste benen liep en de dood nabij was. Maar ik had nog altijd geen idee dat hij eigenlijk met mijn voeten aan het spelen was.
Tja, een prijs voor ‘Life time achievement’… Ik dacht eigenlijk heel de tijd aan Hendrik Tuerlinckx, die stopt als speler na een succesrijke loopbaan. Maar ik had hem die avond ook nergens gezien. Tot Frank Depestele, die vlak voor ons zat, zich omdraaide en zei: ‘Ik denk dat het over jou gaat’.
En ik hoorde Dominique intussen maar verder denderen en al vooraf zijn steun betuigen aan de persoon die de prijs zou winnen, want hij wist wat die had doorgemaakt. En toen viel inderdaad mijn naam. Ik begrijp nog altijd niet waarom uitgerekend ik werd uitverkozen. Er zijn honderden mensen die voor deze prijs in aanmerking komen. Toen die vorig jaar uitgereikt werd aan Willy Vinck, vond ik dat heel gepast, als symbool voor de vele vrijwilligers die al jaren achter de schermen soms ondankbaar werk verrichten.
Ach ja, natuurlijk begrijp ik wel dat het een stuk waardering was voor het pushen van het volleybal op tv. Maar ik deed ook daar gewoon mijn werk.”
Zwart gat
Enkele dagen vooraleer hij op 30 juni 2023 zijn laatste VRT-verslag gemaakt had met de Diamond League atletiek in Lausanne, hadden we met Marc een gesprek om te weten hoe hij zich zou bezig houden tijdens zijn pensioen. Zijn al zijn verwachtingen uitgekomen?
“Ik wilde niet in een keurslijf gestoken worden en verplicht op bepaalde dagen te moeten aanwezig zijn. En tijdens de eerste maanden na mijn pensioen overheerste het vakantiegevoel. Maar geleidelijk aan vielen er een aantal dingen weg: geen golf meer, de verwachte Italiaanse lessen waren ofwel onder het niveau dat ik al kende, ofwel moest ik op bepaalde dagen een heel jaar op een vaste dag naar de les. Niet dus.
Ik ben intussen nog wel gaan kijken naar twee opera’s, maar sommige opera’s sluiten dan weer niet aan bij mijn voorkeursmaken. Piano spelen, deed ik nog wel op variabele momenten. Vooral om samen met mijn kleinkinderen wat muziek te maken. Ik heb ook kleinkinderen in Utrecht wonen en mijn vrouw gaat daar gewoonlijk elke week een dagje naartoe. Heel soms ging ik dan ook wel met haar mee.
Maar ik moet toegeven dat ik het vanaf november/december mentaal echt moeilijk kreeg. Ik stond op en ik vroeg me af hoe ik nu weer de dag zou door komen.
En dan kwam Dominique af met een voorstel om samen een podcast te maken. Ik vroeg hem aanvankelijk of hij in zijn derde midlife crisis verzeild was geraakt, maar mijn vrouw drong ook aan om er eens over na te denken. Ik heb dan toegezegd. Ik was op die manier toch ook weer zinvol bezig en het betekende ook meteen een journalistieke invulling, die ik wel zag zitten. Ik moet toegeven dat ik het enigszins onderschat heb, want in het monteren kruipt toch aardig wat tijd.
Ik vond trouwens dat we een aantal aardige onderwerpen behandeld hebben. Het nummer 8 vind ik tot hiertoe het allerbeste dat we al gemaakt hebben, nl. een uitzending met ex-voetballer en ex-volleyer Ignaas Devisch, bovendien een begaafd filosoof, die ook alles op een vlotte en begrijpelijke manier voor iedereen kan uitleggen. Hij had het b.v. over de ethiek in de sport. Heel interessant. Een aanrader!
En zo kan ik zeggen dat de podcast mijn dagen opnieuw zinvol vult. Nog enkele onderwerpen de komende weken, maar dan leggen we er ook de blok op tot na de schoolvakanties. In deze periode kan ik weer opnieuw golfen. Al lachend zei ik vorige keer: handicap: licht mentaal. Ik beoog ook geen topprestaties, maar gewoon een zo goed mogelijk niveau halen. Misschien ook weer tijd om wat meer te lezen. Ik heb in de voorbije maanden wel die turf van Ilja Pfeijffer doorworsteld, nl. ‘Alkibiades’. Maar uiteindelijk heeft vooral het maken van die podcasts weer veel zin gegeven aan mijn dagen.”
Tekst: Marcel Coppens
Foto’s: Marcel Coppens, archief.
