Had de betreurde Freddie Mercury (echte naam Farrokh Bulsara), de besnorde excentrieke frontman van popgroep Queen met wereldhits als Bohemian Rhapsody, Somebody to love en I want to break free, bij leven en welzijn een broer? Je zou het denken als je Landon Currie ontmoet, de nieuwe libero van VC Greenyard Maaseik.
“Ja,” lacht de man met Canadese roots, “jij bent niet de enige die dat zegt. Ik ben een beetje een ‘lookalike, ik zou zijn dubbelganger kunnen vertolken. Mijn snor is ook mijn handelsmerk, maar (hij lacht) die van Freddie krulde iets meer naar onder, meer naar zijn mondhoeken dan mijn moustache.”
Meteen is is de toon gezet voor een fijne babbel met de dappere klepper uit Vernon, op enkele uurtjes rijden van wereld – en havenstad Vancouver waar je grote cruiseschepen en walvissen kan spotten. Door het toeval van het lot, na het spijtige ‘fin de carrière’ voor Martin Perin wegens hartproblemen, werd Currie door Maaseik aangetrokken. Dat moest heel snel gebeuren. En kijk: Currie blijkt een voltreffer te zijn. Robuust, energiek en tegelijkertijd soepel en taai in receptie en lage verdediging. In een mum van tijd stal hij de harten van de Maaseikse fans, die na enkele moeilijke maanden weer in grote aantallen toestromen in de Steengoed Arena. ‘Let the finals begin’…
Landon Currie (24 jaar, 1m75) is niet de eerste Canadees in onze vaderlandse competitie. Denk aan Steve Smith (Zonhoven en Maaseik), Jay Blankenau (Maaseik/nu Halkbank Ankara), Kent Greves (Lennik en Maaseik), Brett Walsh (Knack Roeselare), Nicholas Candy (Maaseik), Randy Gingera (Zellik) en vele anderen.
Hallo Landon, kom jij uit een sportieve familie?
Landon Currie: “Ja, mijn familie draagt sport zéér hoog in het vaandel. Ik ben de jongste van drie. Mijn broer Christian en mijn zus Danica hebben vroeger volleybal gespeeld. Als tiener aan de Highschool in Vernon deed ik aan rugby, hockey en vooral aan baseball, immens populair bij ons. Die sport is echte ‘fun’, geeft en vereist bijzonder veel energie. Je leert je ook bijzonder te concentreren op een bal door de interactie tussen de batman (slagman) en de pitcher… Ja, die concentratie en het balgevoel dat je leert oppikken, is van groot nut in het volleybal. Ik mis dat baseball wel een beetje. Ik leerde bovendien dat ik heel veel kon bereiken, mits een altijd positieve ingesteldheid. Die aanpak tracht ik vol te injecteren in de ploeg van VC Greenyard. Met volleybal ben ik iets later begonnen. Overigens zullen ma en pa naar België overvliegen om de play-offs te volgen. Ik wil me extra in de kijker spelen.”
Een echte professionele clubcompetitie bestaat niet in Canada?
“Klopt. De volleybalsport concentreert zich, een beetje zoals in de Verenigde Staten, in de universiteitswereld. In West-Canada behoren zo University Alberta in Edmonton, Mount Royal en Trinity Western University bij Vancouver tot de absolute top. Er zijn best wel veel ploegen. In Winnipeg, Manitoba, Calgary en overal in vele andere grote steden. Moet je weten: Canada is een immens groot land. Reusachtig. Na Rusland het tweede grootste land in de wereld. Groter dan China, de V.S., Brazilië, Australië en India. Die uitgestrektheid biedt veel voordelen, zoals een lage bevolkingsdichtheid. Een geringe densiteit. Prima voor de prachtige natuur, aantrekkelijk voor het toerisme.”
Kan je kort je carrière schetsen in het volleybal?
“Ik begon bij VC Tru WolfPack in Kamloops. WolfPack, jaja, in Canada leven heel veel wolven. Daarna trok ik naar het team van de Golden Bears van de University Alberta in Edmonton. Een ‘beresterke’ ploeg. Aan de unief volgde ik een studierichting in ‘business’. Als jonge gast werd ik verkozen tot beste libero op de Pan American Cup U21 in 2019. Vorig seizoen pakte ik zilver met Canada op het kampioenschap ‘Norceca’: de Noord- en Midden-Amerikaanse kampioenschappen. En ja, de kwalificatie voor de O.S. Parijs 2024 in Xi’An (Chi) is de kers op de taart.”
Je eerste optreden in Europa werd helaas geen meevaller?
“Ja, ik had me dat heel anders voorgesteld. Het leek allemaal zo aantrekkelijk, het voorstel van volleybalclub Nice in het Franse Zuiden aan de Azurenkust. In theorie een echte droom. Maar mijn avontuur heeft nauwelijks vijf weken geduurd. Ach, ik treed niet in details, maar alles viel tegen. Sportief en organisatorisch. Ik heb er zelf een streep onder getrokken. Ik ben na een goeie maand naar Canada teruggekeerd. Ik ben een man vol optimisme. Ik heb die belevenis snel doorgespoeld.”
En nu speel je in België. Kende jij Martin Perin een beetje?
“Toch wel. Ook de andere Red Dragons trouwens. Zoals onze kapitein Jolan Cox. We speelden tegen de Red Dragons dit seizoen in Xi’An in China de allerlaatste kwalificatie voor de O.S. Parijs 2024. Voor ons top, voor de Belgen…. Oei.”
Ja, China had een venijnig slot in de smiezen voor de Belgen.
“Ik weet het. Niet te doen, hé. Het gekke is, dat wij van ‘Belgium’ met 1-3 verloren, maar dat België die historisch unieke kwalificatie verkwanselde in het heetst van de strijd in de eindfase tegen Bulgarije (wat een dolle afknapper), terwijl Canada wel present is in de Franse hoofdstad. (Grijnst) Om de eenvoudige reden dat wij in China meer wedstrijdpunten totaliseerden dan jullie. Op 2 mei start onze voorbereiding op de O.S. in Gatineau (Quebec). En we gebruiken de Volley Nations League VNL als laatste aanloop naar de Spelen.”
VC Greenyard Maaseik is in niets vergelijkbaar met Nice?
“Neen, inderdaad niet. Dat verschil is enorm. Geen improvisatie hier. Geen loze beloften, geen gedoe. De club werkt hyper professioneel. Ik kwam op 15 februari toe met een vlucht vanuit Kelowna in British Columbia naar Amsterdam en dan een treinrit tot in Weert. Alles was tot in de puntjes puik geregeld. Ik weet dat de ploeg een moeilijke fase heeft doorgemaakt wegens veel blessureleed van de Spanjaard Francisco Iribarne en de Kroaat Tino Hanzic. Neem daarbij het dramatische uitvallen van Martin Perin in Waremme, in zijn eigen achtertuin. Dat is een intriest verhaal hé. Het zijn tegenslagen die hard hebben ingehakt op het mentale front. Als team heb je dan toch tijd nodig om een ‘reset’ doen. Het is dan even zoeken naar een andere nieuwe balans. Maar gelukkig ligt die periode helemaal achter de rug. Wij zijn de ploeg in vorm. Ik heb in de eerste weken dat ik hier was meteen alles gegeven. Ik voelde me dadelijk goed in mijn vel. Alle maats hebben keihard gewerkt in ‘de gym’. En ja, de resultaten zijn crescendo gegaan. Dat doet deugd. We vormen dan ook een zeer hecht blok.”
De kans is groot dat het in de titelclash tot vijf finales komt?
“Ja, ik denk dat de tussenstand na vier zogenaamde ‘classico’s momenteel 2-2 is. Beide aartsrivalen zijn elkaar waard. De verschillen zijn miniem. Vijf finales op tien dagen, dat is natuurlijk een ‘horrorscenario’, de formule is enorm belastend. Oorspronkelijk zou tot begin mei gespeeld worden, zo hoorde ik. Maar de timing, die officieel begin seizoen was uitgeschreven, is ingeperkt. Dat maakt de ingekorte finaleformule heel speciaal.”
De interclub zal in de volgende editie anders ingeschaald worden.
“Ik hoorde bij monde van sportief manager Dieter Leenders dat de competitie 2024-2025 al zal starten op 21 september. Drie weken vroeger dan vele jaren de gewoonte was. En de interclub zou ook een week langer duren. Het maakt dat er een maand meer competitie wordt aangeboden. Dat is sportief en commercieel zeer interessant.”
In de snelle reeks van finales passen termen als ‘thriller’, ‘een fysiek uitputtende slijtageslag’, ‘problemen i.v.m. recovery’ (herstel van spieren en pezen), oplaaiende ‘emoties’, hypernerveuze ‘gebeten’ toestanden en ook de gang van zaken onder controle houden. Met naar verwachting enorm veel druk op de arbitrage en de videocheck?
“Daar kan je van op aan. Gelukkig zijn we op alles voorbereid. We hebben als adelbrief dan toch de tweede competitiefase naar onze hand gezet. We moeten nu doortrekken. Een heel grote bepalende factor in zo’n razende titelstrijd is het aantal ‘errors’ dat je maakt of… beter niet maakt. Je moet de foutenlast beperken tot het absolute minimum. Zeker in opslag, receptie en aanval. En iedereen moet ‘gezond blijven’, de fitste ploeg zal het halen. Maar iedereen ‘fit houden’, is geen eenvoudige opdracht voor de medische omkadering. Als jouw beste aanvaller al vroeg uitvalt, dan heb je het vlaggen.”
Kan je jouw visie geven op de speciale wapens die Greenyard en Knack kunnen inzetten?
“Maaseik kan zijn voordeel halen uit drie elementen: het uitstekende ‘teamwork’, het complementaire effect binnen de spelersgroep en ons voorbeeldig serveerwerk. Roeselare teert op andere gevaarlijke wapens: het taaie middencompartiment met Pieter Coolman en de Est Henri Treial, uiteraard de fantastische creativiteit en de snelheid van spelmaker Stijn D’Hulst en… niet te vergeten: ze pakten na de laatste Maaseikse titel in 2019 zowaar vier opeenvolgende titels in een geweldig knappe reeks van grote successen.”
Ja, Knack heeft het systeem van titelfinales spelen wellicht goed onder de knie. De laatste jaren illustreren dat.
“Dat geef ik toe. Ze hebben veel ervaring met de aanpak van zo’n finaleserie. Wij veel minder. Anderzijds etaleert Knack niet meer de brute kracht van vorig seizoen. Ook daar is een verklaring voor: ze hebben de Argentijnse hardhitter Pablo Kukartsev zien uitzwaaien naar het Franse Tourcoing. Iemand van dat kaliber vervang je niet zomaar.”
Hoe kijk je aan tegen het thuisvoordeel? De ‘pole position’. Is dat zo’n groot pluspunt?
“Ja, omdat alles zich afspeelt in een dolle rush van amper tien dagen, mag je dat thuisvoordeel niet onderschatten. We spelen (zie data onderaan) op donderdag (thuis), zaterdag (uit), dinsdag (thuis), donderdag (uit) en zondag (thuis). Ik heb die data niet bedacht. Maar de rit Roeselare-Maaseik of omgekeerd Maaseik-Roeselare is geen gemakkelijke verplaatsing. Dat is een understatement. In een reeks van vijf moet Roeselare drie keer die slopend verre trip ondernemen. En wel in de midweek. Terug thuis na middernacht. En weer meteen intens trainen, zonder veel rust? Of hoe moet je de krachten in die mogelijke tiendaagse doseren? Eenvoudig is het schema in 2024 allerminst. Thuiswinst in de eerste confrontatie kan ons heel ver brengen.”
Je bevestigt dat je jouw contract in Maaseik verlengt?
“Ja, mijn zaakwaarnemer Leonardo Capioni zegt me dat het zo goed als oké is. Ik kom na de O.S. in augustus terug naar Maaseik. Als alles naar wens verloopt. Ik wil graag speciaal meegeven dat ik uitstekend word begeleid door teammanager Ivo Rutten. Ik ben de club ook dankbaar voor de auto die me ter beschikking is gesteld. Altijd handig. Voor verkeerslessen gebruik ik You Tube (Belgische verkeerstekens herkennen of ook: hoe best een handgeschakelde auto hanteren) en ja, Ivo staat altijd paraat om mij en de andere jongens te helpen.”
Lotto Champion finals mannen – ‘Best of 5’
1. Donderdag 18 april (20u30): Greenyard Maaseik-Knack Roeselare
2. Zaterdag 20 april (20u30): Knack Roeselare-Greenyard Maaseik
3. Dinsdag 23 april (20u30): Greenyard Maaseik-Knack Roeselare
Indien nodig:
4. Donderdag 25 april (20u30): Knack Roeselare-Greenyard Maaseik
Indien nodig:
5. Zondag 28 april (18u00): Greenyard Maaseik-Knack Roeselare
Tekst: Leo Peeters
Foto’s: archief en Golden Bears Volleyball Canada.
