Marin Dukic (23 jaar, 1m92), youngster met Bosnische roots, maar officieel in de wereld met een dubbele nationaliteit (Belgisch en Frans), is één van de belangrijke aanvallers op wie Decospan Menen absoluut moet kunnen rekenen in zijn tweede opeenvolgende bekerfinale tegen het topteam van Knack Roeselare.
De derde finale in de geschiedenis van de grensclub. Een uitdaging van de hoogste categorie op zaterdag 10 februari (15u30) in het Antwerpse Sportpaleis. Laat ons eerlijk en open zijn: de sterren staan niet bijster goed voor Decospan. Maar ‘you never know’: een verrassing is nooit uitgesloten.
Volleymagazine heeft vanuit het ‘point of view’ van Decospan Menen eerst middenman Arno Van de Velde geïnterviewd. Die klepper heeft uit een vorige periode heel veel ‘links’ met Knack Roeselare. Voor onze tweede gesprekspartner Marin Dukic, receptie-hoek bij Decospan, ligt dat anders. Hij werd geboren in Gent en verkaste op vijfjarige leeftijd met zijn familie naar Frankrijk, waar pa Dario Dukic furore maakte. Als speler en als trainer. Marins moeder en volleyballende broer Ino (16), dankzij een WEVZA-titel geplaatst voor het EK in Sofia, leven met Dario in Frankrijk, waar de oud-topper sinds 2018 trainer-coach is van FL Saint-Quentin in de Franse Pro B. Ma is afkomstig van Sarajevo, de hoofdstad van Bosnië-Herzegovina, pa komt uit Modrica.
We kunnen er niet omheen. Zo grasduinen we even in de sportbiografie van het 50-jarige ‘monument’ Dario Dukic.
Het leven van Dario als atleet (speler en daarna trainer) speelde zich in drie landen af: in Frankrijk, België en Nederland. Hij coachte de Franse teams Canteleu-Maromme, VCM Halluin, Nancy VB en het Nederlandse Vrevok Breda en is sinds 2018 en tot vandaag headcoach bij FL Saint-Quentin.
Dukic heeft banden met ons land. Hij trad aan bij vijf Belgische topteams.
1993-1994: Knack Roeselare
In de periode van Kris Tanghe, Dominique Pincé, Steven Shittu, Jacky Vermeulen, Walter Engelen en trainer-coach Marc Spaenjers.
“Dat is voor mijn tijd, ik heb pa daar nooit aan het werk gezien”, aldus zoon Marin.
1994-1995: Go Pass Lennik.
Met set-up Frank Depestele en trainer Philippe Varrasse.
1996-1997: Go Pass Zellik
Met Brecht Van Kerckhove, Ben Croes, Bart Wuyts, Dominique Pincé, wijlen Koen Baeyens en wijlen coach Erwin Croes
1997-1998: Zorgvliet Antwerpen
1999-2000: VC De Belleman Averbode
De bijzonder sfeervolle club ‘Everbeur’ in de buurt van de abdij maakte naam en faam. De streek is wijd en zijd gekend door het boek ‘De Witte van Zichem’ (auteur Ernest Claes). Elke dag was er een of andere frats te beleven. Met ‘copains’ als Andrej Urnaut, Joan Nuyts, Koen Baeyens, Matias Raymaekers, Dieter Melis, Hans Haesevoets, de Servische trainer Velibor Ivanovic en ‘in the end’ dolle sponsors van Italiaanse origine. Met als drijvende kracht de familie Tuerlinckx in de opgang van de club. Met pa en oud-speler Jan en echtgenote Martine Colon, de ouders van Hendrik Tuerlinckx. Het clublokaal heette ‘Den Hemel’. In het Engels ‘Heaven’, een prachtige naam voor een bijna mythische plek. Dat lokaal bestaat nog altijd.
Marin, jij had een carrière op het oog in Frankrijk. Maar jij hebt zeer bewust een andere optie ingevuld. Kan je jouw keuze voor Decospan Menen even toelichten?
Marin Dukic: “Ik startte in 2017 bij Grand Nancy Volley. Met de Serviër Nemanja Djukic als ploegmaat. Opgelet: mijn naam wordt gespeld zonder die j. Mijn pa debuteerde er als trainer Ik beleefde er een heel fijne tijd. Met een plaats in de middenmoot. In 2018 maakte ik met pa de overstap naar VC FL Saint-Quentin, een team in Pro B, in het Franse departement Picardië. Twee jaar later trok ik naar Nice (Pro A), met libero Jelle Ribbens (nu bij Fréjus) in de rangen. Vanaf 2022 speelde ik bij M.U.C. Montpellier. Met topspelers als de Fransman Nicolas Le Goff, olympisch kampioen in Tokio. Met zijn landgenoot Théo Faure (nu bij Cisterna/Ita), zoon van de Duitse topspeelster Beate Bühler (ex-Bayern Lohhof, geleid door de legendarische Poolse coach Andrej Niemczyk) en met de Argentijn Ezequiel Palacios (contract bij Montpellier tot 2025), brons op diezelfde O.S. in Tokio.”
Montpellier wilde je houden. Je kon naar een Pools, Frans of Italiaans topteam. Maar je vond dat je een diploma moest halen, in combinatie met jouw geliefkoosde sport. En dat kon nauwelijks in die landen. Menen deed je het perfecte voorstel. Zo tekende je voor twee seizoenen.
“Klopt. Ik ben er dankbaar voor. Bij Decospan kreeg ik de kans om een ‘dubbelproject’ uit te voeren. Sport en studie. Dat wil zeggen: volleybal spelen als semi-prof, gecombineerd met een bachelor kinesitherapie in Doornik. Als dat lukt, heb ik een valabel toekomstperspectief achter de hand. Misschien ga ik na die bachelor weer een tijdje aan een profloopbaan bouwen. Met dien verstande dat ik later een ‘Master’ wil doen. Ik ben heel gelukkig, dat ik er niet alleen voorsta.
Oké, mijn ouders en broer Ino leven in Saint-Quentin, maar in Menen krijg ik de volle steun van een Gentenaar, die ‘best man’, dus getuige was op het huwelijk van pa en ma. Hij en zijn familie zijn vrienden voor het leven geworden. We ontmoeten elkaar heel vaak, hij waakt over me en helpt me waar hij kan. Hij maakt altijd tijd als ik vragen heb en hij volgt mijn carrière van heel dichtbij.”
We switchen naar een ander thema ‘to the point’, in functie van de komende bekerfinale. We kunnen de prangende noodsituatie van Decospan niet negeren.
Decospan Menen won 1 thuismatch (tegen Lindemans Aalst), haalde het 3x op verplaatsing (Roeselare, Gent, Haasrode), bezit 13 punten.
In de Europabeker won Menen thuis tegen een ploeg uit Oekraïne. Uit werd gewonnen via de golden set, tot Allianz Milaan met Ferre Reggers de Europese droom aan diggelen sloeg.
Resterend regulier programma: thuis: Tectum Achel en VC Greenyard Maaseik. Uit: naar Lindemans Aalst en Axis Guibertin.
Marin, met het ticket voor de bekerfinale hebben jullie één ambitie waargemaakt. De Champions play-offs halen in de Liga wordt een andere zeer heikele opdracht.
“Ja, het scenario in competitie is niet gelopen, zoals we dat wilden. Ik blijf tegen beter weten in toch hoop koesteren voor een stek binnen de groep 1-6. Knack, Lindemans Aalst, Greenyard Maaseik en Waremme zijn zo goed als ongrijpbaar geworden. Maar… posities vijf en zes zijn nog speelbaar voor ons. Wij hebben nog maar 12 wedstrijden gespeeld… Waremme (20 ptn) heeft dertien duels afgehandeld, VHL Haasrode Leuven (17 ptn) ook dertien en Axis Guibertin (17 ptn) al veertien! We zijn ondanks onze benarde positie nog niet uitgerangeerd, op voorwaarde dat de tendens helemaal omslaat in de resterende vier wedstrijden. De eerstvolgende match thuis tegen Tectum Achel (op woe 31/1) is van cruciaal belang. Dat is een eerste wedstrijd ‘to be or not to be’ voor play-off 1, waarin Europese tickets op het spel staan.”
Volleybalmagazine vraagt zich af hoe jullie omgaan met de slappe gang van zaken?
“We hebben met het kader al veel samengezeten en veel gepraat. De frustratie in de groep en bij onze trouwe fans is groot. Er gaat veel stress mee gepaard. Wat we willen, komt er niet uit. Als je veel verliest, dan vreet dat aan je. We missen de geblesseerde Basil Dermaux enorm. De positieve dynamiek in het team is zoek. Het is een zware ‘struggle’ om zaken om te keren. Niemand had die verbazend grote wisselvalligheid in onze rangen verwacht.
De ‘remontada’ leek in gang gezet tegen Gent (0-3) en VHL Haasrode Leuven (1-3). En dan viel een shocking 3-0 in Waremme uit de lucht. Een zware mentale opdoffer. Gelukkig is de sfeer nog altijd intact en blijven we vriendelijk voor elkaar. We doen er alles aan om de situatie te veranderen. Echt waar, we werken ons te pletter om uit de miserie te geraken. Wat we snel nodig hebben… meer ballen aan het lijf en op karakter knokken voor elk punt.”
Wat opvalt: jullie wonnen in competitie maar één keer in de thuishaven in Rekkem. Mag het ja, dat we dat een beetje vreemd vinden?
“Ja, we snappen het zelf niet. En de supporers nog minder. Ze blijven achter ons staan. Ze weten ook dat we top kunnen spelen. Alleen komt het er niet uit. Is het faalangst, is het een kwestie van geen vertrouwen? Als we dat wisten, was een oplossing iets eenvoudiger. Ik hoop in de reguliere eindfase en in de bekerfinale mijn wapens in te zetten: mijn snelle schouder, veel sprongkracht en mijn spinopslag, met het volle risico ‘alles of niets’. Ik hoorde dat Menen in de finale 2023 vrij snel werd weggespeeld. Ik zie niet graag dat de wedstrijdevolutie van toen zich zal herhalen.”
Heb jij een pasklare oplossing voor de problemen?
“Ons ploegrendement moet drastisch omhoog. Ik wil iedereen aansporen om niet te blijven hangen in de magere resultaten tot vandaag. De bekerfinale wordt alleszins in theorie een gevecht tussen ‘David en Goliath’: David is de ‘underdog’, dat zijn wij dus. Knack is een team van staal en beton. Moeilijk te manoeuvreren, hongerig naar een zestiende beker. Onze kansen zijn niet bijster groot, maar ze zijn er. Met een platte 0-3 kan niemand tevreden zijn. Dat is onze eerste focus. Daarna moeten we doorzetten naar play-off 1. Ons seizoen mag niet zonder enige glans leegblubberen. De hele Menense goegemeente zit op enkele forse uitschieters te wachten.”
Toch een bekerstunt dan?
“De twee bekerfinalisten hebben geen geheimen voor elkaar. De beste garantie voor een open gevecht. Weliswaar gekruid met tactische spitsvondigheden, zodat we misschien voor totaal onverwachte sensatie kunnen zorgen. We klopten onze buren in de opener van het seizoen. In hal Tomabel, in eigen huis: 1-3. Geen echte referentie, maar een verrassende score. Ze misten die dag D’Hulst en Coolman. Ik vind, dat we ons die memorabele openingsdag in de finale voor de geest moeten halen. Als een verfrissende bron van inspiratie. Weet één ding: ik haat verliezen. Ik ben naar Menen gekomen om succes te scoren. Ik ben zo trots op onze finaleplaats. En Decospan hoort qua kwaliteit thuis in de Champions play-off 1-6. We willen nu, niet morgen maar nu, de negatieve spiraal ombuigen. Ja, met Menen weet je nooit. Wij kunnen zeker stunten.”
Tekst: Leo Peeters
Foto’s: Volley Vlaanderen en Marin Dukic
