Andrea Panzeri vervangt T3 Jan De Brandt in de European Golden League

De nationale ploegen hebben de voorbereiding op de European Golden League opgestart in het Sportkot in Leuven. Met power- en baltraining. Bij de vrouwen sloot vaandeldraagster en tophitter Britt Herbots op Hemelvaartsdag aan bij de troepen van T 1 Gert Vande Broek en T 2 Kris Vansnick.

Heel verrassend zal de Italiaan Andrea Panzeri – de vriend van Britt Herbots – een drietal weken de taken van T 3 Jan De Brandt overnemen tijdens de European Golden League. Zoals bekend vertoeft De Brandt al enkele maanden in het Aziatische Nepal, het land in de Himalaya tussen India en Tibet (China). Jan werd door de Nepalese bond aangezocht om een interim in te vullen. Maar voor het EK’23 (15/8 tot 3/9) en voor de olympische kwalificatie in Japan (16/9 tot 23/9) stelt Jan zich weer beschikbaar voor de Yellow Tigers.

Andrea Panzeri voelt zich alleszins vereerd met de opdracht. Hij is met zijn vriendin Britt Herbots meegereisd naar Sint-Truiden, waar het koppel tijdelijk verblijft bij Sigrid Baerts, oud-topper en moeder van Britt. Panzeri heeft ervaring, omdat hij bij de Italiaanse topclub Savino del Bene Scandicci – Scandicci is een grote gemeente en voorstad van Firenze – als vierde trainer fungeert. Hij steekt een handje toe op training bij de opwarming, het inslaan en het inspelen voor aanvang van de wedstrijd. Hij vervult de rol van sparringpartner, zeker als de club kampt met ziekte of blessures. “Ik kan nu in België ervaring opdoen op het hoogste niveau. Voor mij een fijne stage. Het worden drie interessante weken, ik spreek een mondje Engels, dat is geen probleem”, aldus de online student motorische wetenschappen.

Britt Herbots met vriend Andrea Panzeri.

Even een korte terugblik. Britt Herbots werd als ‘pieper’ in eigen land verkozen tot ‘Rookie’ en nadien ‘Speelster van het jaar. Ze rondde haar vijfde seizoen af in de Italiaanse Serie A. Haar avonturen in het buitenland brachten haar eerst en voor één seizoen naar het Franse ASPTT Mulhouse. Dan volgden campagnes bij Busto Arsizio (winst CEV Cup tegen het Roemeense Alba Blaj) en ook twee passages bij Igor Gorgonzola Novara. Tot ze koos voor Il Bisonte Firenze, samen met haar boezemvriendin en vaste ‘roommate’ Celine Van Gestel, de kapitein van de Belgische nationale ploeg.

Celine zou volgend seizoen naar de Duitse Bundesligist Ladies in Black Aachen verkassen. Dichter bij haar vriend Florian Malisse, spelverdeler bij Axis Guibertin. Ze hebben samen een huis gekocht in het Leuvense. Ook Britt Herbots heeft een nieuwe ploeg. “Ik had ruim een tiental aanbiedingen. En ik heb al een beslissing genomen. (Ze tovert een charmante maar zeer raadselachtige glimlach op haar gezicht). Maar ik heb zwijgplicht, omdat de club het voorrecht heeft mijn aanwerving bekend te maken. De transfer is pas helemaal officieel als mijn bestemming wordt meegedeeld door mijn nieuwe team.”

Volleymagazine gaat graag even in op je vertrek bij Il Bisonte Firenze? Kan je dit even uitleggen, want je werd daar toch met enig trompetgeschal en trommelgeroffel binnengehaald?

“Na twee jaar Igor Gorgonzola Novara had ik het gevoel dat het tijd was voor iets anders. Ik wilde van een andere omgeving proeven. Dat werd dus Il Bisonte. Het werd voor mij een heel andere ervaring. Ik ga er niet vol ongenoegen weg, zeker niet. Ik heb ook bijgeleerd uit bepaalde situaties. De ‘mix’ van oudere en piepjonge speelsters deed het niet. De ‘chemie’ pakte niet binnen de groep.

Onze eerste spelverdeelster Carlotta Cambi vertrok al vrij vroeg na een aanbieding van Novara, waar de eerste set-up was uitgevallen. Carlotta vond dat een grote opportuniteit en maakte de overstap. Trainer Massimo Bellano kreeg de bons en werkt nu bij Cuneo. Onze nieuwe T 1 Carlo Parisi maakte gestaag vorderingen met de groep, maar het duurde erg lang. Zo vielen we buiten de play-offs met acht en ook de beslissende wedstrijd voor een Europees ticket in de Challenge Cup ging met 1-3 verloren tegen Casalmaggiore. Met een verschil van amper zes treffers in het puntentotaal. Dat had anders gekund, omdat het kloofje tussen de zevende en de elfde in de reguliere eindranking bijzonder klein was. Maar we konden ons net niet bij de top acht hijsen.”

We hebben gemerkt dat Il Bisonte Firenze onderhevig is aan een totale leegloop. Met jij daarbij, ook Celine Van Gestel en de bekende Nederlandse Jolien Knollema. In het totaal verliest Il Bisonte veertien speelsters… Dat kan tellen.

“En toch is Il Bisonte geen slechte club. Neen, neen. Ze hebben inderdaad veel werkpunten, maar zeker ook mogelijkheden. Ik merkte dat ze openstaan voor verbeteringen. Speelsters die er al langer actief waren, maakten simpelweg de keuze voor iets nieuws. Ach, ik bekijk het positief. Al die gebeurtenissen hebben me weer sterker gemaakt, heel duidelijk op het mentale vlak. Ondertussen kroonde Conegliano zich voor de zesde keer op een rij tot landskampioen van Italië. Na doorslaggevende 3-1-winst tegen Vero Volley Milano.

Het is inderdaad zo dat Il Bisonte Firenze een totale leegloop meemaakt door het exit van veertien speelsters. Dat de opstappers met zovelen zijn, geeft wel aan dat er niet direct een positieve sportieve spiraal in de groep rondwaarde. Natuurlijk blijft Il Bisonte niet bij de pakken zitten. Ze zijn naarstig bezig om een nieuw team samen te stellen. Ik denk dat ze reeds een vijftal nieuwkomers hebben vastgelegd. Ze raken dus zeker wel uit de malaise. Ik zie ze alleszins overleven. En ik denk dat ze blij zijn, dat ik één seizoen bij Il Bisonte mijn uiterste best heb gedaan, omdat ik het bestuur tegelijkertijd enkele andere inzichten heb bijgebracht qua beleidsvisie.”

Toch is het bij Il Bisonte Firenze een lastig jaar geworden?

“Dat ontken ik niet. We traden aan met een heel jonge ploeg. Te jong, te onervaren. Ik wist dat het een andere manier van spelen zou zijn. De Serie A is keihard, je hebt dus wel fundamenten nodig om te overleven. De bedoeling was dat ik mijn ervaring zou overbrengen op het team. Het gros van de speelsters was tussen 18 en 20 jaar jong. Dat is naar Italiaanse normen echt héél jong om Serie A te spelen. Ik had in ieder geval op meer gehoopt. Vooral in het begin van het seizoen hebben we flink wat pech gehad: het exit van onze eerste spelverdeler en het ontslag van de coach wogen op de ploeg. Het ritme raakte verstoord en het was niet evident om dat te herstellen.

Nu ja, ik heb uit mijn ervaringen veel geleerd. Voor het eerst moest ik werken met twee coaches op één seizoen. Zo heb ik me op korte termijn moeten aanpassen. We beleefden veel moeilijke momenten. Hoe ga je daar mee om?  In het midden van het seizoen werd ik gebombardeerd tot de nieuwe kapitein. Ik nam die verantwoordelijkheid op. Toch was ook dat een nieuwe rol. Ik weet nu ook zeker dat Il Bisonte Firenze niet het type volleybal propageerde, waar ik naar verlang. Volgend jaar wil ik weer voor de prijzen strijden.

Ik vond de belangstelling bij ons ook veel te mager. Een paar honderd mensen, veel te weinig naar Italiaanse normen. Il Bisonte wordt afgeschilderd als ‘de ploeg van de stad Firenze’, de hoofdstad van Toscane met 400.000 inwoners, dan verwacht je toch meer publiek. We spelen net zoals buur Scandicci (50.000 inwoners) in dezelfde sporthal, het Palazzo Wanny. Heel gek: Scandicci staat bekend als ‘de ploeg van het volk’. Zij trekken echt bomvolle tribunes, heel vreemd.”

Het is de bedoeling dat het jonge koppel Herbots-Panzeri in de zomer enige tijd doorbrengt in Britts appartement in Riccione aan de Adriatische Riviera met een zandstrand van liefst zes kilometer. Riccione ligt in de regio Emilia-Romagna, momenteel getroffen door zeer zware overstromingen. Vorig seizoen nam het duo vakantie op de Antillen, maar dit keer blijven ze lekker thuis.

Mats, de Shiba.

Zo kan de Japanse rashond Mats (een Shiba Uni) ook wennen aan de nieuwe plek. Mats zal snel inburgeren in Riccione: hij wordt echt vertroeteld. Hij slaapt elke nacht tussen Britt en Andrea in. Niet aan hun voeten, maar tussen de lakens. Ook dat helpt. Vrijwel al hun spullen zijn al verhuisd naar Riccione, omdat de huisvesting door Il Bisonte is weggevallen.

Britt Herbots: “Ik kan u vertellen dat ik me na vijf jaar Italië zal domiciliëren in Riccione. Dat staat los van het sportieve. Maar je weet nooit of de Italiaanse nationaliteit me zou kunnen helpen om door te dringen tot de Italiaanse nationale ploeg. Niet dat dit meteen op korte termijn mijn grootste doel is. Ik tel weldra 100 caps bij de Yellow Tigers, (lacht) ze zijn nog niet van me verlost.”

Vorig seizoen vielen de Yellow Tigers weg in de Volley Nations League, een zware ontgoocheling. Enige compensatie verdiende de ploeg op het WK 2022 in Nederland. Met een knalzege tegen Oranje en een zeer knappe negende plaats. Het werd net geen kwartfinale na 0-3 tegen wereldtopper China.

“Over de VNL is al veel te doen geweest. Denk aan de geschrapte editie 2020 (wegens Covid-19) en de ‘bubbel-editie’ op vaste locatie (geen reizen dus) in Rimini in 2021. Gelukkig is corona zo goed als bedwongen. Bij de nationale ploeg doen we voorlopig niet meer aan ‘testing’. Dat corona-gedoe is één, twee is het rare ‘format’ van de VNL. Ook de Red Dragons werden door dat vreemde systeem van ‘core teams’ en ‘challengers’ eerder al overboord gekieperd.

Niet meteen op de properste manier. Wij vonden het jammer dat we niet tegen Zuid-Korea mochten aantreden. Daar lagen zeker drie enorm belangrijke punten voor het rapen. Maar zo ver kwam het helaas niet. Ik haalde in de VNL weer een piek in de statistieken. Met vaak meer dan dertig treffers per wedstrijd. Spijtig dat we voor onze inspanningen niet zijn beloond. We hadden ook onnoemelijk veel pech door besmettingen met corona. Ik herinner me de quarantaine van Silke Van Avermaet op de Filippijnen. Voorts kampten Elise Van Sas, Nathalie Lemmens, Marlies Janssens en Helena Gilson met het virus. Maar ach, nu kunnen we meer rust inbouwen en de tegenstanders in de EGL zijn van een lager kaliber.

Als we in die European Golden League – eerst tweemaal thuis, dan tweemaal uit – goed presteren in onze poule met drie, tegen Bosnië-Herzegovina en Zweden, en een eerste Final 4 halen, kunnen we het misschien ver schoppen. Al is het geen gemakkelijke weg om een verloren plaats in de VNL weer op te eisen. Maar misschien is het niet eens slecht dat we nu in de EGL meedraaien. We kunnen in deze fase aan een verjongde ploeg bouwen. Progressie maken, kost eenmaal heel veel tijd.”

Wie is bij de Yellow Tigers al present op training. En zijn er nieuwkomers?

“Als ik het goed heb, zijn volgende speelsters op training opgedaagd: ikzelf, Elise Van Sas, Manon Stragier, Celine Van Gestel (sluit weldra aan), Nathalie Lemmens (sluit weldra ook aan), Nel Demeyer, Pauline Martin (ze transfereert naar Rote Raben Vilsbiburg/Dui), Marlies Janssens, Charlotte Krenicky, Jutta Van de Vyver, Britt Rampelberg, Silke Van Avermaet (moet nog toekomen), Lara Nagels en Anna Koulberg. Trainen ook mee: Kaat Cos, Noor De Bouck (beiden Beveren), Anke Waelkens (Oudegem) en Sara De Donder (Antwerp). De concrete selectie is nog niet gemaakt. We weten wel dat Kaja Grobelna (Chieri/Ita) en de geblesseerde Helena Gilson (gewrichtsbanden) er niet bij zijn. En niet langer actief is de Gingelomse Jodie Guilliams (ze trekt naar VDK Gent) die internationaal – voorlopig of definitief? – niet meer wenst mee te draaien.”

Britt met mama Sigrid Baerts.

De Yellow Tigers hebben zeker nog groeimarge. Jij wellicht ook?

“Ja, ik denk dat ik mijn toppunt als 23-jarige nog niet heb bereikt. Ik kan nog op alle vlakken vooruitgang boeken. Ik voel dat ik met het jaar mentaal en fysiek sterker word. Ik begrijp almaar beter het spelletje. Als je volleybal goed kan lezen, heeft dat ook zo zijn voordelen. Mijn wens is dat we een mooie zomer bij elkaar sprokkelen: eerst via de European Golden League, daarna op het EK’23 in eigen land (moeilijke poule) en als sluitstuk op het olympische kwalificatietoernooi in Japan.

Dat laatste event wordt een hele zware brok met als tegenstanders het organiserende land, Brazilië, Turkije, Bulgarije, Puerto Rico, Argentinië en Peru. Voor komend seizoen ben ik benieuwd hoeveel Belgische meisjes in Italië zullen spelen. Afgelopen seizoen waren er dat vijf met Celine Van Gestel, mezelf, Pauline Martin, Kaja Grobelna en Freya Aelbrecht.”

Ter info: De Yellow Tigers sparren in Het Sportkot in Leuven op zondag 21 mei, maandag 22 en dinsdag 23 mei om 16u30 tegen Bulgarije.

Tekst: Leo Peeters

Foto’s: Britt Herbots