Ilka Van de Vyver: “Mijn ambitie is top-8 op het EK”

Het EK 2019 (van 23 augustus tot 8 september) nadert met rasse schreden voor de Yellow Tigers. Dat EK met 24 landen en gespreid over 76 wedstrijden wordt georganiseerd door vier landen: Polen (met de Tigers), Turkije, Hongarije en Slovakije. De Belgische nationale vrouwenploeg trok na enkele oefenpotten tegen het Hongarije van Jan De Brandt (2-2, 2-1 voor Hongarije en 0-3 voor België) naar Lodz in Polen. Daar staat voor de Tigers op vrijdag 23 augustus de eerste match in poule B op het programma tegen outsider Oekraïne. Wie anders dan spelverdeelster Ilka Van de Vyver (26) is de geknipte figuur om te polsen naar de Belgische ambities.

Ze is nog jong, maar Van de Vyver heeft al een stevig palmares verzameld. Met Asterix Kieldrecht en ook met de Franse topclub RC Cannes. Telkens drie titels per club, samen zes. En bovenop een rist Belgische en Franse bekers. Ze leerde verder de kneepjes van het vak bij San Casciano in Firenze (Ita), het Sloveense Kamnik (club uit hoofdstad Ljubljana) en het Duitse Rote Raben Vilsbiburg. Na het EK treedt ze aan voor Targoviste in Roemenë, een uurtje ten noorden van hoofdstad Boekarest. “Dat is een aanbieding naar mijn wens. Mijn nieuwe club wil gaan voor de top drie.”

Andere prestaties van Ilka met de nationale ploeg zijn de Europese titel U18 in 2009 in Rotterdam, goud op de Olympische Jeugdzomerspelen 2010 in Singapore, historisch brons tegen Servië op het EK 2013 in Berlijn en in datzelfde jaar zilver in de Europaleague. Ondertussen spelen de Tigers al enkele seizoenen op het allerhoogste niveau FIVB in de Volley Nations League. Het succes spatte er de afgelopen weken alweer af met een onverwacht knappe zevende plaats. Ruim voldoende voor het behoud. Knap werk.”

Het typeert Van de Vyver dat ze niet op een inspanning kijkt. “Ook al moet ik mijn vriend Jonas Verlinden (26) veel missen. Hij is leraar L.O. en biologie in Puurs en hij speelt basket bij Latem De Pinte in tweede afdeling. We wonen bijna twee jaar samen in Puurs. Maar we zien elkaar eigenlijk veel te weinig. Dat is de opoffering die topsport vergt. Ik kan het allemaal wel opbrengen. Waar een wil is, is een weg. Ook hoop ik mijn studies Lichameljjke Opvoeding en Bewegingsrecreatie, een studie op verre afstand bij VIVES in Kortrijk, begin volgend jaar absoluut te finaliseren. Met het afleggen van mijn thesis. De realisatie van mijn eindwerk zal voor mij een hele opluchting zijn. Als ik mijn diploma in handen heb, (lacht)… geef ik een groot feest.”

Je hebt inmiddels al een hele evolutie achter de rug. Dankzij jouw beide ouders en ook met Frauke Dirickx als voorbeeld.

“Ja, ik ben gaandeweg in mijn rol gegroeid. Door vooral hard te werken en door massaal veel video’s te bestuderen. Ik kan uit beeldmateriaal heel veel nuttige informatie filteren. Het klopt dat mama (Kato Snauwaert) en papa (Julien Van de Vyver, de nieuwe trainer van Datovoc Tongeren) me ook veel raad geven. Ik heb tevens bijzonder veel getraind, dat is de kern van het succes. Zelfs ook bij opa en oma tegen een muurtje. Ik deed aan tennis, turnen, atletiek en volley. Vanaf het derde middelbaar trok ik naar de volleybalschool in Vilvoorde. Bij de betreurde Herman De Brandt en Myriam Dooms. Inderdaad begon ik in de schaduw van Frauke Dirickx, mijn voorgangster bij de Yellow Tigers. Zo vaak heb ik haar echter niet meer ontmoet, nadat ze een punt zette achter haar carrière. Zij hanteert trouwens een heel andere stijl. Frauke speelt zeer georganiseerd, dat is haar grote sterkte Ze houdt zich aan een strak schema van: welke soort pass geef ik, via welke positie zoek ik de openingen, wanneer en naar wie stuur ik de bal? Ik ben veel losser en ik tracht mijn creativiteit uit te spelen.”

Ook jouw zus Jutta (23) speelt aan de pass. Ze verkast van Lendelede naar Asterix Avo Beveren. Ze  fungeert als derde set-up bij de Yellow Tigers.

“Ze is er met Anna Valkenborg helaas niet meer bij in Lodz.  Elise Van Sas en Britt Ruysschaert zijn erbij gekomen. Dat laatste was vooraf zo afgesproken. Zij kan op de libero spelen. Zo ziet de coach met Jodie Guilliams kansen op de hoek.”

Ik wil graag de vraag stellen: er komt nu bij de Yellow Tigers een jongere generatie aan de bak. Is dat een verschil met vroeger?

“Ja, toch wel. Alleen Dominika Sobolska is ietsje ouder dan ik. Ik ben de nummer twee in het leeftijdsrijtje. Freya Aelbrecht, Lise Van Hecke en Laura Heyrman zijn er niet meer bij. Mogelijk voorlopig. Zij hebben heel veel ervaring. Dat is toch een verschil. Ik vind hun afwezigheid wel een beetje spijtig, want het zijn heel goeie vriendinnen van me. Maar het is het technisch kader dat de beslissingen neemt in de selectie.”

Jullie prestaties in de Volley Nations League zullen het vertrouwen een ‘boost’ geven.

“De VNL was dit seizoen echt absoluut een zeer positief verhaal. We gingen van start als één van de vier ‘challengers’ voor het behoud. We begonnen in Bulgarije tegen USA. Een moeilijke opdracht. Maar onze primaire focus was gericht op organisator Bulgarije zelf, ook een ‘challenger’. We konden nipt winnen. De ideale opstap. Zo tankten we veel goede moed. Op die manier dus naar meer succes in de volgende vier weken. En dat is gelukt. Buiten verwachting zijn we uiteindelijk zevende geworden. Eerlijkheidshalve: niet alle landen waren present met hun sterkste formatie. Maar toch: we hebben zeer mooie resultaten behaald. Hopelijk komt er op het EK nog een ‘naboost’ van ons succes in de VNL.”

Het zat dan wel tegen op het OKT, het olympisch kwalificatietoernooi in Catania op het Italiaanse eiland Sicilië.

“In de voorbereiding trainden we een tiental dagen in Leuven. Dan reisden we naar Kaliningrad, de Russische oblast, geprangd tussen Polen en Litouwen. We zijn in de ‘Governer Cup’ met Rusland, Duitsland en Polen op zeer sterke tegenstanders gestuit. Het waren heel goede sparringpartners. Die landen waren nu wel daar met hun sterkste ploeg. Toch ‘chapeau’ voor onze Dominika Sobolska: zij werd uitgeroepen tot de beste blocker. Ik denk dat we prima waren voorbereid.”

De loting voor het OKT was echter helemaal geen meevaller. Dat wisten jullie vooraf.

“Ja, die loting? We verloren tegen Nederland. Oranje heeft al zo veel bewezen. Maar het olympisch ticket hebben ze ook niet gepakt. Dat ging naar organisator Italië.  Dat land is een ander paar mouwen. Maar we haalden niet altijd ons topniveau. Het was allemaal redelijk ‘close’. Maar toch niet genoeg om door te zetten. Italië, dat is wereldtop, dat is een klasse hoger. Op alle domeinen. De zege tegen Kenia had een verzachtend effect. We konden weer wat vertrouwen kweken. Verlies tegen de technisch-tactisch zwakke Afrikanen stond niet in ons scenario geschreven. Maar oké, de bond mikt niet meteen op Tokio 2020. Maar liever op het WK 2022. Als Tokio kan, via het laatste kwalificatietoernooi in januari 2020, met acht landen in twee poules, dan mag dat natuurlijk. Maar de concurrentie zal er loodzwaar zijn. Vandaar de ideetjes voor 2022.”

Kan je even de tegenstanders op het EK overlopen?

“Italië zit er voor ons weer bij. Dat is beetje pech hebben. Het is de vice-wereldkampioen. Met superster Paola Egonu van Cubaanse origine. Polen lijkt me met een nieuwe generatie ook heel sterk. Zeker in eigen huis. Coach Jacek Nawrocki kent het klappen van de zweep. Ze beschikken over een zeer getalenteerde spelverdeelster. Omdat de top vier in de poule oprukt naar de volgende ronde zie ik duidelijk winstkansen tegen Portugal, ook tegen Slovenië met een jonge lichting en tegen outsider OekraÏne, tegen wie we het EK openen. Ze werden dertiende op het EK 2017. Dat lijkt me een haalbare kaart. Maar ik ken hun huidige kracht niet.”

Kan je nog een beetje verder kijken in verband met jullie echte ambities op het EK?

“Top acht zou ideaal zijn, dus de kwartfinales. Dan zijn we geplaatst voor het volgende EK en hoeven we geen voorrondes af te werken. Maar het wordt zeker niet gemakkelijk. We hebben net voor onze afreis naar Hongarije nog drie keer geoefend tegen Slovakije in Leuven. Resultaat: één keer winst, twee keer verlies. Er zijn dus nog werkpunten om optimaal die eerste bal in Lodz te serveren. Ik eis in ieder geval wèl de top vier in de poule. Dan gaan we door. Als dat niet kan, dan verdienen we het ook niet. Onze twee wedstrijden, dus tegen Oekraïne en daarna Slovenië, worden zeer cruciaal voor het verloop van ons EK. In de achtste finales moet je dan durven dromen van een haalbare tegenstander.”

Je bent kapitein bij de Yellow Tigers. Vraagt dat veel verantwoordelijkheid?

“Toch wel. Het is een hele opdracht, maar ik doe het graag. Ik tracht de ploeg samen te houden. Te zorgen voor veel gretigheid op training en in de wedstrijden. Ook heb ik graag veel vriendschap buiten de lijnen. We hebben echt iedereen nodig. Niemand is te veel in onze ploeg. Bij winst geef ik altijd een rondje. De ‘max’ zou zijn dat ik in Lodz vijf keer moet trakteren. Dat betekent dat we de poule ongeslagen hebben afgesloten.”

Programma in Lodz

Vrijdag 23 augustus (14 u): België-Oekraïne

Zaterdag 24 augustus (18 u): België-Slovenië

Maandag 26 augustus (18 u): België-Italië

Dinsdag 27 augustus (18u): België-Portugal

Woensdag 28 augustus (17u30): België-Polen

Tekst: Leo Peeters

Foto’s: Bart Vandenbroucke