Voor de tweede keer op een rij verraste de Brit Joël Banks met winst van de Belgische landstitel voor Greenyard Maaseik. Die titel kwam er na vijf extreem spannende titelfinales, waarbij de thuisploeg zich heel bizar altijd in het zak liet zetten. Roeselare thuis: 0 op 3; Maaseik thuis 0 op 2. Veel kanten kon je met dat thuisvoordeel niet op in de eindfase van het spannendste Belgische titelgevecht uit de laatste halve eeuw.
Zelden gezien: de coach van het jaar 2019, Joël Banks, barstte na de laatste 2-3 op Schiervelde uit in een fikse huilbui. Alle traankanalen gingen open. Na 2-0, toch weer 2-2 en in een zinderend spektakel over 5-10 en nog 11-11 naar 12-15 in de tiebreak. De coach van het jaar blikt na enige bezinningstijd terug op het voorbije seizoen, maar kijkt ook vooruit naar zijn eigen toekomst bij de Finse nationale ploeg en bij Greenyard.
Welke rollercoaster aan emoties heb je beleefd in die vijf finales?
Banks: “Moeilijk te omschrijven. We stonden vrijwel altijd met de rug tegen de muur. Ook Roeselare natuurlijk. Het was in een viertal van vijf duels een beetje zoeken naar het winnende niveau. Soms raakten we moeilijk in de match. Maar mijn team toonde karakter en een speciale mentale kracht: een ‘we can do this. Yes, we can.’ Zo ging Maaseik de voormalige VS-president Barack Obama achterna. Ik denk dat we voor de aanscherping van die vechtersmentaliteit psychologisch het hele seizoen aandacht hebben gehad. Winnen…. Dat is een combinatie van heel veel factoren, die je op de ideale lijn moet krijgen. Geen sinecure. Het raderwerk van het team staat voorop, niet de acties van sommige individuen op zich. Die zijn ook belangrijk. Maar het is het geheel, dat de doorslag geeft. Elke speler moet zijn rol begrijpen in het totale groepsconcept. Ik tracht dat inzicht te versterken op training, in de video-analyse, in het krachthonk en nog meer tijdens de wedstrijden.”
Graag eerst je oordeel over de evolutie van reguliere competitie?
“Het spijtige wegvallen van Andri Aganits (operatie schouder en volledig seizoen buiten strijd) dwong me tot experimenten in het voorseizoen. Een moeilijke aanloop dus. Ik gunde Elias Thys graag allerlei kansen. Maar hij is nog ‘piep’. We werden trouwens nog door meer kommer en kwel overvallen. Het exit van eerste set-up Jay Blankenau. Toch wilde ik voor Greenyard het trainings- en spelsysteem niet te veel veranderen. Ik kreeg er eigenlijk twee problemen bovenop. Regulier diende ik alle nieuwkomers in te passen. En door de pechduivel moest ik met extern adviseur Wout Wijsmans op zoek naar uiteindelijk twee buitenlandse ‘medical jokers’.”
Je haalde met de jonge Bulgaarse middenman Aleks Grozdanov van Verona (Ita) vlot de top vier in de play-offs.
“Ja, dat klopt. Maar dan sloeg het noodlot opnieuw toe. Na de eerste wedstrijd moest onze setter Jay Blankenau afhaken wegens zware rugklachten. Gelukkig vonden we een ‘witte merel’ in de persoon van de jonge getalenteerde Duitser Jan Zimmermann van RVV Berlin. Hij zat daar in de huppelhoek. Hij werd voor ons een echte verademing. Iedereen heeft zich er dan op volle kracht achter gezet om Jan zo snel mogelijk te doen integreren. Ongelooflijk hoe goed dat lukte. Als een fluitje van een cent. Weliswaar botsten we thuis op een ontgoocheling tegen Knack Roeselare. We verloren het ‘home court advantage’. Tja, de West-Vlamingen eisten gevat de ‘pole position’ op. Achteraf beschouwd voor hen een beetje een vergiftigd geschenk. Heel ‘funny’, heel gek, dat het thuisgegeven dit seizoen zo’n raar effect baarde in de alles bepalende titelmatchen.”
Hoe beoordeel je de vijf finales?
Finale 1: Roeselare-Maaseik: 2-3
“Een duel met ups-and-downs bij beide giganten. En ja, bulkende emoties: we slaagden erin van zeer ver terug te vechten in de tiebreak. Eindscore: 18-20 voor Greenyard. Niet te geloven, dat dit gebeurde in Schiervelde in het hol van de leeuw. Een zware slag voor de verliezer, zo leek het.”
Finale 2: Maaseik-Roeselare: 2-3
“Nu was het onze beurt. Roeselare voerde genadeloos de forcing. Ze speelden ‘meedogenloos’ hard. We deden ons best om onze kansen te kapitaliseren. Maar dat lukte niet.”
Finale 3: Roeselare-Maaseik: 0-3
“Onze tegenstander zal wellicht de blessure inroepen van Ruben Van Hirtum, die moest afhaken in de eerste set. Hun goed recht. En oké, ik wens zoiets niemand toe. Ik zie dat liever niet gebeuren in de topsport. Ik wens Ruben dan ook graag een volledig herstel toe. Toch had ik het gevoel, in de goede ‘flow’, dat wij ook, zelfs met Van Hirtum bij de Knackies tussen de lijnen, deze wedstrijd konden winnen. Met de volle focus: vol voor 0-3. Klaar en duidelijk, dat Knack de mentale klap na het exit van Van Hirtum, moeilijk op het moment zelf kon verteren. Al deed youngster Desmet ‘a solid job’: heel hard gewerkt. Hij deed alles om zijn team uit de rats te helpen. Vergeefs.”
Finale 4: Maaseik-Roeselare: 2-3
“Een zwaar gemiste kans. Ik kreeg hetzelfde gevoel als in de halve finale van de Belgische beker. Met die vreselijke nederlaag en uitschakeling voor ons in de ‘golden set’. We hadden zo veel kansen, maar we konden ze niet consolideren. Er werd nochtans hard gepusht om te winnen. Maar we faalden: hartverscheurend en zéér teleurstellend voor de spelers en al onze fans. Weer dat probleem in die vijfde set.”
Finale 5: Roeselare-Maaseik: 2-3
“Ja, nog zo’n ‘special’. Door de hokus pokus rond eventuele ‘medical joker’ Tomas Rousseaux. Kijk: ik heb mijn ploeg 1 procent voorbereid in functie van Rousseaux. Maar 99 procent in functie van de andere spelers. Ik wilde geen tijd of energie stoppen in allerlei hypotheses van wat er ‘wel of niet’ zou kunnen gebeuren. Neen. Andermaal werd de strijd beslist door ‘karakter’ en door ‘details’. Het was ‘aan ons’ om door te drukken. Zo werden we voor de tweede keer landskampioen.”
Dat verliezende thuisvoordeel: is dat iets nieuws?
“Goeie vraag. Ik weet het niet. Mogelijk heeft het met druk te maken. De thuisploeg is de zogezegde favoriet. Het bezoekende team krijgt dan meestal de rol opgedrongen van de ‘underdog’. Dat geeft een zekere prikkeling om nog harder te presteren. Als er dan ‘druk’ wordt uitgeoefend, lijkt enige faalangst thuis een nefaste invloed te hebben. De hoge dwang om te presteren tegen de underdog.”
Verrassend nieuws: je zal Maaseik combineren met de nationale ploeg van Finland. Je tekende een 1+2 overeenkomst. Dus voor drie jaar. Maar afbreekbaar na één seizoen. Je volgt de Finse legende Tuomas Sammelvuo op. Hij werd landskampioen met Kemerovo (Rus) en is aangesteld als nieuwe Russische bondscoach. Wordt het voor jou niet héél druk?
“Zal wel meevallen. Ik wil het werk van mijn voorganger verder zetten. Ik verblijf nagenoeg de hele zomer in Finland. Ik heb een paar pauzes van tien dagen, die een gezinsvakantie met rust en ontspanning mogelijk maken. Absoluut noodzakelijk. We spelen zoals de Dragons de European Golden League, de olympische kwalificatie en het EK met onze poule in Slovenië. Ik heb concrete, zeer duidelijke afspraken gemaakt met Greenyard Maaseik over mijn programma en onze voorbereiding voor het komende seizoen. Ik zal bij de start van de voorbereiding even in Maaseik zijn en nadien terugkeren na afloop van het EK. Ik ben Maaseik dankbaar dat ik de Finse opportuniteit mag invullen.”
Is er bij Greenyard Maaseik al enige beweging op de transfermarkt?
“Toch een beetje. Cox naar Nice (Fra), Baetens naar Haasrode VHL, Blankenau naar Turkije, ook Pupart en Van Heyste trekken weg. Onzeker zijn Tammemaa (Polen, Rusland, Japan?), Zimmermann (Frankrijk of Italië). Vermoedelijke blijvers zijn Simon Peeters, de Pool Wojcik, youngster Thys, middenman Aganits en libero Dronckers. Nieuw op dit ogenblik zijn Lou Kindt voor twee seizoenen (Roeselare) en spelverdeler Folguera (Parky Menen).”
Tekst: Leo Peeters
Foto’s: Bart Vandenbroucke
