Zes jaar lukte het niet, de bekerfinale 2018 ging ook verloren en toch werd Noliko Maaseik voor de 15de keer in haar bestaan landskampioen. Jelte Maan is de speler die het langste in dienst is van de Limburgers en hij legt uit hoe het komt dat het zo lang wachten was op die titel.
Niemand die het aanvecht: na negen duels tegen aartsrivaal Knack Roeselare en een winstverhouding van 8 zeges tegen die ene nederlaag in de bekerfinale in het Antwerpse Sportpaleis is Noliko Maaseik ‘cum laude’ de nieuwe landskampioen in het vaderlandse volleybal. De teller stond droog sinds 2012. Na een lange periode van knarsetanden en zoeken naar de goede formule. Het duo Wijsmans-Banks soleerde eindelijk naar de titel. Die werd drie- en vierdubbel, dus zeer intens, gevierd. Feestgedruis tot in de vroege ochtend, ontvangst op het stadhuis, optredens in ‘De Zevende Dag’ met de immer sympathieke presentator Xavier Taveirne (VRT) en ook op de regionale televisie. Een diner met het team, ook een feest op maandagavond 30 april met de supporters. Voorzitter Mathi Raedschelders glom van trots. De titel is voor hem de ideale motivatie om zeker nog een jaar door te duwen.
Vital
Het was Vital Heynen die Jelte Maan tien jaar geleden naar Maaseik haalde. Vital haalde hem weg uit zijn woonplaats Lochem in Gelderland. Hij speelde bij Apeldoorn. En ja, de Nederlander vond later de liefde in de Limburgse grensstad. Zo is hij uitgegroeid tot een icoon in de club. De enige van de ploeg die eerder al kampioen werd in ons land: 3 x tot 2012, dit is zijn vierde trofee. Hij nam de kapiteinsband over van Wannes Rosiers. Wout Wijsmans nam die verantwoordelijkheid ook even op in 2016.
Jelte Maan: “Onze laatste titel met Vital Heynen in 2012 was mijn derde. In 2010 ging de titel naar Knack. Ik won in 2009, 2011 en 2012. Daarna ging het vaak mis. Hoe we het ook probeerden: het wilde niet lukken. Niet onder Brecht Van Kerckhove, de Italiaan Di Pinto, Erik Verstraten, de tweede Italiaan Torchio, daarna de Argentijn Castellani. Vijf toppers, maar er scheelde altijd wel iets. Met Van Kerckhove heb ik trouwens een speciale band: ik ben peter van zijn zoontje Thibo. Zo ga ik soms in Alken bij Brecht en Thibo op bezoek. Lekker bijpraten.”
De titel heeft lang op zich laten wachten?
“Waarom zes jaar? Als ik dat zelf wist, was het anders gelopen. Alles heeft te maken met het vinden van de perfecte balans in de ploeg. En het engagement van werkelijk iedereen in de hele omkadering. Bovenaan de piramide stonden dit seizoen Wout Wijsmans en onze nieuwe headcoach Joel Banks. De Brit voor het eerst in de spits: van T2 in het zog van leermeester Castellani naarT1 opgeschoven. Die tweespan samen: dat is geweldig veel sportief intellect, als je alles bij elkaar optelt. Ze zijn niet over een nacht ijs gegaan. Ze hebben zo goed nagedacht over de samenstelling van het team.“
Wat was de grote kracht?
“Ach, het collectief, hé. Iedereen zegt nu: Knack was dit seizoen een pak minder. Ook wegens omstandigheden en bezoek van de blessureduivel. Ja, dat is een deel van de waarheid. Maar ik denk dat wij vooral winnen, omdat Noliko globaal toch een heel eind sterker was. Heel uitgebalanceerd in de breedte, ook aan de receptie met Bruno, Rychlicki en mezelf. Stevig op de opposite met ‘bomber’ Seb Gevert en youngster Jolan Cox. We waren ook super aan de pass, via de Canadese magiër Jay Blankenau en Stef Van Heyste. En we hadden een uitgekiend middencompartiment. Vergeet bovendien libero Just Dronkers niet. Een topper in zijn vak.”
In de tweede titelfinale, na 3-0 eerst thuis, werd het duidelijk. De 2-3 wees erop: Noliko laat zich niet meer aftroeven?
“Ja, hun spelverdeler Trinidad kampte eerst met veel blessureleed. Ook Hendrik Tuerlinckx moest een deel van de pech slikken. Met de Pool Piotr Orczyk. Drie pionnen in de rats, dat is veel, hé. Maar in de titelfinales waren ze fit en dus beschikbaar. Neem nu de tweede titelfinale: we komen 2-1 achter, ook 16-14 in de derde set. Op negen punten van het einde en de gelijkmaker voor Knack. Niemand gaf een eurocent op dat moment voor onze kansen. Toch winnen we het pleit. En dat komt door een zekere ‘cool’. We laten de foutenlast achter ons. Geen muizenissen om een gemiste aanval. Neen, de pure focus ging naar de volgende actie. In ons team droop de vechtlust er bijna letterlijk vanaf. Knack had moeite om het volle pond te geven. Dit was niet het echte Knack meer in receptie. Dat heeft te maken met onze striemende opslagdruk, waarmee we in eigen huis veel brokken maakten.”
Vormt Wout Wijsmans de winnende tandem met Joel Banks?
“Ja, dat mag je wel zeggen. Ze zijn elkaars klankbord. Via een mooie rolverdeling: Wout stelt de ploeg samen. Altijd in samenspraak, hoor. Maar Wout krijgt een budget toegewezen van het bestuur, waarbinnen hij zijn ding mag doen. Ook is hij de voornaamste probleemoplosser. Zeker als er even een kleine crisis dreigt, zoals in de eerste weken van het seizoen, na de thuisnederlaag tegen Waremme. We hebben toen lang samengezeten en de zaken uitgepraat. Joel Banks neemt beslissingen voor het team zelf: de basisopstelling, de tactische aanpak, de heel concrete matchvoorbereiding, het leiden van de trainingen. Dat doet hij maniakaal. Even maniakaal als Emile Rousseaux. Bij Joel valt dat minder op, maar het is wel zo. Hij is enorm gedreven. Als kapitein praat ik met hem, natuurlijk is er overleg. Pas op het laatst geeft hij dan de opstelling vrij. Het idee daarachter is, dat iedereen zich altijd vol moet geven op de trainingen, want mogelijk wenkt een speelkans.”
Zelf werd je in de voorbije jaren geconfronteerd met zware blessures?
“Ja, een zware rugblessure. Ook veel zorgen met mijn enkel na een accident in de Champions League in Ankara. Net daarom reageerde ik dit weekend zo emotioneel. Ik heb harde momenten doorgebeten, hoor. Dat mag je gerust noteren. Ik kom van heel ver terug. In 2012 had ik een rugkwaal (hernia), mijn enkelblessure was een tweede zware domper. Een jaar later gebeurde dat, na dus die ingreep aan mijn rug. Gelukkig zijn beide operaties volledig gelukt. Die enkel was nog het meest vervelend. Fysiek was ik op mijn best. En dan gebeurt zoiets. Ik was 28-29 jaar, op de top van het vermogen van elke topsporter. Nu ben ik 32. Ook fijn. Ik voel me supergoed: ik heb precies nog meer ‘grinta’ gekregen. En nog meer snelheid.”
Had je verwacht dat je de titel 2018 zou pakken?
“Niet meteen voor aanvang van het seizoen, ondanks onze schitterende voorbereiding in Polen. Ook niet na onze reguliere titel. We verloren in het begin tegen Par-ky Menen en VBC Waremme. Dan ga je twijfelen. Gelukkig voor ons kwam de verplaatsing naar Knack Roeselare heel snel na die nederlagen. En in Schiervelde haalden we heel zwaar uit: 0-3. Absoluut dè mentale kanteling, dit seizoen. In de League Trophy en in de Final 4 groeide gaandeweg het idee, dat we eindelijk de titel zouden pakken.”
Joel Banks is een al even straffe kerel als Heynen, akkoord?
“O ja. Maar toch kan je Joel – heel sterk met advies in de time-outs – niet vergelijken met Vital. Je moet Vital eerst ‘gewoon’ worden. Die heel aparte ‘drive’ van hem: dat is zwaar aanpassen. Als het dan daarna klikt, volgen resultaten. Hoewel ik nu hoor, dat hij in Duitsland met VfB Friedrichshafen na een ellenlange zegereeks voor de titel 0-2 in het krijt staat tegen RVV Berlijn, tegen Kromm en Pujol. Verrassend dubbel verlies, na 1-3 thuis en 3-2 in Berlijn. De derde finale in een ‘best of 5’ kan op 2 mei al beslissend zijn.”
Voor ‘Oranje’ heeft Jelte Maan bedankt bij bondscoach Gido Vermeulen.
“Hij belde even. Maar dat is mijn ding niet meer. Ik wil drie maanden volledige rust. Alleen wat krachttraining, geen volleybal tot de eerste week van augustus. Mijn schoonbroer Raf Goyens heeft een fietsgroepje, waarin ik graag mee peddel. En met Tom Schrijvers ga ik zeker golf spelen in Spiegelven Genk en in Eindhoven.”
Ondertussen zal de spelersgroep een grote verandering ondergaan?
“Ja, dat is in moderne topsport de vaste gang van zaken. Kijk wie allemaal bij ons sinds 2012 de revue is gepasseerd: Valkiers, Van Harskamp, Wounembaina, Klinkenberg, Lorsheijd, Egleskalns, Van de Voorde, Parkinson, Pereyra, Menzell, Finoli, Lusztaku, Padar, Bontje, Raymaekers, (lacht) ook Wout Wijsmans, Skladany, Jorna, Colson en wie nog allemaal. In een bestek van vijf tot zes jaar. Dit seizoen hadden we rond karakterman Jay Blankenau wel de ideale ploeg. De allereerste zege van negen duels, na verlies in Menen en thuis tegen Waremme, gaf ons vleugels. Die eerste zege is werkelijk dè kern van ons succes: 0-3 in Schiervelde. Dat was toch een hele tijd geleden. Ondertussen boekte ik ook dit seizoen nog altijd vordering. Ik kan de dingen beter plaatsen. Ik word minder snel nerveus. Ik kan beter focussen op de belangrijke aspecten. Ik weet nu ook beter, wat goed is voor mezelf. Ik heb nog één jaar contract. Maar ik denk niet dat het einde voor mij daarna al in zicht is. ”
De felicitaties van Hendrik Tuerlinckx, de speler van het jaar, hebben Maan zichtbaar deugd gedaan.
“De verkiezing op de Proms verliep verrassend. Maar een stemming liegt nooit. Hendrik heeft voor mij terecht gewonnen. Mede door zijn prestatie in de beker. Die dag waren we allerminst op ons best. Ik ben zelfs niet aan de wedstrijd begonnen. Die nederlaag heeft ons mentale front gelukkig niet aangetast. Integendeel: de klap was een prikkel om nog harder te presteren.”
In de marge geven we mee dat Maan volgend seizoen zeker het gezelschap heeft van Blankenau, tweede set-up Van Heyste, Dronkers, Tammemaa en nieuwkomer Robert Wojcik als opposite. Onzeker zijn Sighinolfi, Michiel Ahyi, Jolan Cox, Kamil Rychlicki (Italië of Frankrijk, nvdr.), Mijatovic en Nicholas Bruno. Berre Peters verkast naar Volley Leuven Haasrode, Seb Dumont naar Guibertin. Ook Seb Gevert zal vertrekken.
Tekst: Leo Peeters
Foto’s: Bart Vandenbroucke en CEV
