Aan zijn Zuid-Koreaans avontuur kwam na drie maanden een bruusk einde voor Bram Van den Dries (28). Maar 2018 brengt meteen een nieuw begin. De opposite van de Red Dragons keert terug naar de Franse topklasser Spacer’s Toulouse, waarmee hij vorig seizoen de titelfinales van de play-offs haalde. Chaumont kroonde zich tot Franse landskampioen. In Toulouse treft Bram onze landgenoot Jelle Ribbens op de libero. Die is overgekomen van Nice. “Dat is héél tof. Het is de tweede keer dat ik met een andere Belg in dezelfde buitenlandse ploeg speel. Dat was ook in Frankrijk: met Frank Depestele bij Beauvais. Ik koos voor Toulouse uit praktische overwegingen. Mijn echtgenote Marine Kraghmann, een ex-speelster van Blaasveld, Oostende en Michelbeke is zwanger. Zij was bij me in Zuid-Korea, straks ook in Toulouse. Maar ze kan nu vlot op en af reizen. We hebben een appartement gekocht in Sint-Pieters-Leeuw. Daar kan ze altijd terecht. Ze wil rond 10 april ook liefst in België bevallen van ons eerste kind. Daarom vielen de aanbiedingen uit Griekenland, Italië en Polen wegens de grotere afstanden niet zo gunstig uit.”
Je bent de laatste seizoenen nergens langer dan een jaar gebleven. Heb je daar een verklaring voor? “Ja, ik houd wel van avontuur. Ook van het opsnuiven van andere culturen. Ik wil nieuwe ervaringen opdoen. Je hoort van mij geen spatje kritiek op Zuid-Korea. Ik ben trouwens geen moeilijke jongen. Ik kan me overal vrij vlot inpassen.”
Zuid-Korea: ver weg
Toch moest je vertrekken bij OK Savings Bank Rush&Cash Ansan, op een 40-tal km ten zuiden van hoofdstad Seoul, hoewel je een behoorlijke scouting kon voorleggen. “Ik haalde inderdaad normale cijfers: tussen 50 tot 55%. Ik was de tweede topscorer in de competitie. Niet slecht hé. Maar het probleem diende zich aan en versterkte zich, omdat we als ploeg te weinig resultaat boekten. Omdat per team maar één buitenlander is toegelaten, wordt die speler het mikpunt bij een slechte gang van zaken. In Zuid-Korea mag een club geen Koreaan tijdens het seizoen de laan uitsturen. Dat wordt een peperdure boete van de bond, dat laat de federatie trouwens niet toe. Het transfersysteem steekt heel raar in elkaar. Het bestuur had dus de keuze: ik moest weg of de coach. De vice-voorzitter heeft me eind november ingelicht over de beslissing: mijn exit. Ik vond me unfair behandeld. Een erg pijnlijke kwestie in het begin. Ik had alle wedstrijden gespeeld, voor 3000 tot 5000 toeschouwers. Maar niks aan te doen. Toch heb ik vier dagen later nog de pannen van het dak gespeeld, professioneel als ik ben, in mijn allerlaatste wedstrijd op 30 november. Uiteindelijk was onze terugkeer naar België niet dramatisch moeilijk. Marine is in het begin van haar zwangerschap heel veel ziek geweest. Ze kon moeilijk eten, ze viel tot 10 kg af, dan denk je wel aan het vaderland. Dat er weldra nieuw leven komt in ons gezinnetje maakte mijn vertrek ietsje draaglijker.” (Lees verder onder de foto.)
Persoonlijke tolk
Hoe was het leven in Zuid-Korea? “Ik ben er toegekomen, vrij snel na het EK, begin september dus. Ik vond het meteen aangenaam. Al zijn de trainingen bikkelhard. Er wordt veel méér getraind dan in België. Naar mijn zin een beetje overdreven veel. Soms moest ik om 8 uur ’s morgens – dus opstaan om 6 uur – op het trainingscentrum zijn. Daar wonen alle Koreaanse spelers onder hetzelfde dak. Ze kunnen slechts af en toe naar huis. Heel vaak moeten ze toestemming vragen om het pand te verlaten. Maar ik had uiteraard veel vrijheid. Ook een behoorlijk appartement: niets exclusiefs, maar dat hoeft ook niet. Na het ontbijt reed ik naar de club, waar ik middag- en avondeten kon krijgen. Heel handig. Veel rijst, rauwe groentjes en varkensvlees. Naar een steak of een pasta moet je wel zoeken in speciale westerse restaurants. Maar ik had altijd en overal een persoonlijke tolk ter beschikking. Geen probleem. Autorijden deed ik trouwens zelf. De Koreanen rijden zeer gedisciplineerd en onder de verkeersborden in het Koreaans staat ook de Engelse vertaling. Bovendien: de V-League wordt slechts door 7 ploegen bezet. Ze spelen wel zes keer tegen elkaar. Die teams liggen allemaal in en rond Seoul. De verste verplaatsing was twee uurtjes rijden.”
Ooit nog terug
Is de nucleaire bedreiging van buur Noord-Korea een gespreksonderwerp, talk of the day? En kennen ze de Amerikaanse president Trump? “Over Trump heb ik zelden iets gehoord. Alleen dat er af en toe, zoals dat in België gebeurt, al eens met ‘The Donald’ wordt gelachen. Buur Noord-Korea is uiteraard wel een item op het nieuws. Maar ik bespeurde zelden angst bij de mensen. Zij stellen dat Noord-Korea in een conflict altijd aan het kortste eind zal trekken. De heisa over de Noord-Koreaanse leider lijkt me, conform Trump, groter in België dan in en rond Seoul.”
Contract volledig nagekomen
Het is algemeen geweten: je tekende bij Ansan een heel riant contract. “Klopt. In andere landen loopt het vaak niet zo vlot, maar Ansan heeft dat contract naar de letter volledig uitbetaald. De regelgeving bij de federatie is zeer strikt: een club kan geen nieuwe speler aantrekken, zonder de vorige volledig te vergoeden. (lacht) Ook dat verzacht de pijn. Ik sta overigens niet weigerachtig tegenover het land. Het is niet onmogelijk dat ik er weer ga testen. Het zal dan niet Ansan zijn, maar misschien een andere ploeg. Mijn manager Luca Novi heeft er oren naar.” (Lees verder onder de foto.)
Praktische keuze
Het huidige seizoen werk je dus af in Toulouse? “Ik zei het al: België is voor Marine niet zo ver weg. Ik ken de stad en ook de club, het bestuur en de supporters. Van titelfinalist in de vorige campagne is Spacer’s helaas afgegleden naar de laatste plaats, 12de op 12. Zo dreigt momenteel de degradatie. Ik wil het team – totaal gewijzigd en onverwacht zwaar verzwakt – uit het slop trekken. De play-offs (team 1 tot 8) kunnen mathematisch nog altijd. Ik rijd op 26 of 27 december met de auto naar ginds. En ik ga me ten volle smijten. Op 10 januari speel ik uit bij Ajaccio op Corsica mijn eerste wedstrijd. Hopelijk wordt dat een succes. Toulouse speelt ook in de Champions League, een leuke zaak. Ik zet deze stap uit praktische overwegingen voor mijn vrouw. Zelf heb ik lang getwijfeld of ik zou ingaan op een bod van PAOK Thessaloniki, de ploeg van Matthias Valkiers, of een Pools team. Ook Siena in de Italiaanse A 2 deed een voorstel. Maar het sportieve primeert voor mij. Toulouse is een mooie keuze, die heel goed past bij de verandering die in mijn leven en dat van Marine op til is.”
Tekst: Leo Peeters
Foto’s: Bart Vandenbroucke
De carrière van Bram Van den Dries
Werd geboren in Herstelt en leerde volleyballen bij Wezo Westerlo. Hij stapte in 1999 over naar Mendo Booischot. Op zijn veertiende ging hij studeren op de volleybalschool in Vilvoorde. Hij werd prof in 2007 bij Topvolley Precura Antwerpen. Hij droeg vanaf het seizoen 2009 telkens één het seizoen het shirt van Top Volley Latina, San Giustino (bij Perugia), Volley Segrate (Milaan) en weer San Giustino in Italië. Hij was ook actief bij het Franse Beauvais Oise (met Frank Depestele), bij Maliye Milli Piyango in Turkije, bij AZS Olsztyn in Polen (zware enkelblessure).
Van den Dries koos in 2016 voor Spacer’s Toulouse. In september 2017 trok hij naar Zuid-Korea. Vanaf januari 2018 speelt hij tot einde seizoen opnieuw bij Spacer’s Toulouse. (LP)
