“Als het kan, stap ik graag naar het FIVB”
Op 13 augustus bereikt Arturo Di Giacomo de leeftijd van 56 jaar. De carrière van de Belgische topreferee zit er helemaal op. Hij werd voor de achtste en laatste keer verkozen tot Scheidsrechter van het Jaar. De man met familieroots in het Italiaanse Pescara in Abruzzo werd geboren in Bergen. Hij trok in 1985 naar Brussel en woont op de grens van Anderlecht en Dilbeek. Beroeps zit hij in de textielbusiness. “Kleding van hoog niveau, gericht op mannen,” geeft hij enkele details. “Ik ben exportmanager voor de Benelux. We werken met zeven vertegenwoordigers.”
Een glas Montepulciano d’Abruzzo, een super wijn uit de regio Pescara, slaat hij zelden af. Tenminste als hij niet moet arbitreren. “Dat heb ik vijfendertig jaar gedaan. Ik was eerst aanvaller en later spelverdeler bij CCJ Jemappes, tussen 1976 en 1981. Dan was ik twee seizoenen coach bij de vrouwen van Baudour in eerste provinciale. Baudour is het begin van mijn carrière als scheidsrechter. Heel toevallig: ik wilde de club helpen. Daarna is de passie voor de arbitrage snel gegroeid. (lacht) Mijn leven draaide vijfendertig jaar rond het scheidsrechterfluitje.”
Wat is jouw geheim? Je werd jarenlang verkozen tot de beste van het land?
“Heeft het te maken met Italiaanse sympathie? Of Italiaanse charmes? Ik voel een wedstrijd zeer goed aan. En ik tracht te begrijpen wat er omgaat in het hoofd van een speler in het heetst van de strijd. Die speler tracht ik dan zo menselijk als mogelijk te benaderen.”
Kan je even terugblikken op de absolute hoogtepunten in jouw carrière?
“O, die kan ik niet op twee handen tellen. Ik pik er enkele uit: de bekerfinale Roeselare-Antwerpen (2-3) met die spectaculaire vijfde set. Ik blik terug op schitterende aanduidingen in het buitenland: de Word League: Iran-USA in Teheran; de finale van de Grand Prix vrouwen: Nederland-USA 2-3; de kwartfinale van het WK in Italië: USA-Rusland 2-3, de World Cup mannen in Tokyo (Japan) met de wedstrijd Australië-Japan: 3-2. Met fabuleuze setstanden: 37-35, 24-26, 41-39, 27-29 en 18-16. Er waren 25.000 toeschouwers en 2,5 miljoen kijkers op Fuji TV. Wat nog meer: de Final 4 mannen van de Champions League: de finale Kazan-Belchatow (3-1); de Final 4 vrouwen van de Champions League in Italië: Casalmaggiore-Dinamo Moskou: 3-2. Ook de finale van het World Club Champions vrouwen: Rexona (Bra)-Vakifbank Istanboel: 3-2. De vijfde set eindigde op 16-14. Na een vreemd voorval Bij 14-13 sloeg Rexona een bal buiten. De lijnrechter gaf de bal in, dus 15-13 voor Rexona. Maar ik zag de bal buiten. Vakifbank had geen recht meer op een ‘challenge’. Ik heb dan als scheids zelf een ‘challenge’ gevraagd. Ik had gelijk: de lijnrechter zat fout, de bal was buiten. Zo werd het 14-14. Uiteindelijk zouden de Braziliaanse vrouwen toch winnen. Absolute topervaring zijn de Olympische Spelen in Rio 2016. Ik floot de halve finale USA-Italië (2-3) in de hekenketel van Maracazinho, met 20.000 toeschouwers en 5 miljoen volgers op Twitter.”
De sport heeft jou veel gegeven. Blijf je in het volleybal?
“Ik het veel vrienden gemaakt. Ik wil in het wereldje blijven. Hoe, dat moet zich uitwijzen. Er zijn in de FIVB veranderingen op til, want de wedstrijden duren te lang voor televisie. Misschien verdwijnen de technische time-outs bij acht en zestien punten. Het idee is: minder verspilling van tijd. De coach zou zich vrijer mogen bewegen, niet langer in dat kleine afgebakende vak. Wissels zullen gebeuren via de computer, niet meer met plaatjes. En ook leuk: na een gescoord punt mogen slechts vijf spelers hun maat feliciteren. De speler die moet serveren, mag zijn maat niet langer in de armen vallen. Hij moet dadelijk naar het servicevak stappen. De tijd tussen een rally mag maximum tien tot vijftien seconden duren. Oké: als de FIVB me vraagt als adviseur, ben ik dadelijk beschikbaar.”
Tekst: Leo Peeters
Foto’s: Di Giacomo
