Ze lopen niet dik, de Belgische speelsters die ooit een Europese beker in de lucht mochten steken. Frauke Dirickx won ooit de Top Teams Cup met het Spaanse Murcia, Asterix Kieldrecht wekte in 2001 al sensatie door in Wenen als eerste Belgische vrouwenploeg diezelfde beker te veroveren en met het Italiaanse Busto Arsizio wonnen Kaja Grobelna en Britt Herbots enkele jaren geleden de CEV Cup. Britt werd er trouwens uitgeroepen tot mvp!
Maar sinds woensdagavond mocht Kaja Grobelna als aanvoerster van het Italiaanse Chieri opnieuw fier een Europese beker in de lucht steken, nadat haar ploeg een dubbele winst boekte tegen Lugoj, de Poolse ploeg die bijna uit de Challenge Cup gewipt werd in de kwartfinale tegen Asterix. “We hebben hiermee de droom van de club gerealiseerd,” weet de 28-jarige Kapellense, nadat ze in vloeiend Italiaans haar commentaar doorheen de lokale media deed galmen. Maar nu tijd voor Volleymagazine!.
Een feestje zou je dan denken na zulke triomf. Maar echt enthousiast klinkt het niet dadelijk bij Kaja…
“Vergeet niet dat we in Timisoara speelden en vermits de Roemeense tegenstander niet won, was de stemming daar niet dadelijk feestelijk. Maar onze club had wel een privé-vliegtuigje ingehuurd, waar speelsters, bestuur en genodigden een plaatsje kregen. En daarin mocht er wel een glaasje champagne genuttigd worden. Het nadeel van die Europese wedstrijden is wel dat we pas om 3 uur vorige nacht landden. Dan moet je niet te gek doen, want zaterdag vertrekken we alweer voor een nieuwe verplaatsing naar Bergamo, een ploeg die ons niet echt ligt en tegen wie we het steeds moeilijk hebben.”
Maar jullie waren er toch redelijk gerust in dat je die Europese finale kon winnen?
Kaja Grobelna: “Ik vond Lugoj toch niet zo’n slechte ploeg, hoor! Akkoord, we wonnen uiteindelijk met drie keer 25-21, maar bij een finale heb je toch steeds te maken met stress. Al moet ik toegeven dat ik – zelfs toen we even achter stonden – nooit getwijfeld heb en steeds rustig gebleven ben. Deze overwinning moet je trouwens ook zien als het hoogtepunt voor onze club. Op tien jaar tijd was ze van B1 naar A1 gegroeid in Italië, maar toen ze in 2018 in die hoogste afdeling stond, eindigde ze als laatste. Het was maar omdat er geen andere club bereid was om de stap te zetten, dat Chieri opnieuw in de A1 mocht meedoen. Toen hebben ze besloten om de ploeg nog beter te structureren met de aanwerving van coach Bregoli (die nog een jaartje bijtekent) en met enkele versterkingen, zoals ikzelf.”
Je werd er intussen zelfs aanvoerster!
“Klopt. Vroeger behoorde ik meestal tot de jongste speelsters van de ploeg, maar nu zit ik al bij de ouderen, zelfs al ben ik nog maar 28. Maar ik vind het wel een eer om aanvoerster te zijn. Dat was de keuze van de trainer. Je krijgt er natuurlijk een aantal verantwoordelijkheden meer mee op de schouders, maar ik denk dat het komt omdat ik steeds de visie en de mentaliteit van de club aanvoelde en dat ik met iedereen overeen kom.”
Wat voor een soort club is Chieri?
“Een team dat ondertussen heel goed gestructureerd is, met een goede jeugdwerking en de ambitie elk jaar weer een stapje hoger te zetten. Toen ik er net kwam, wonnen we af en toe een matchke, maar nu winnen we regelmatig. Dat komt ook omdat de ploeg elke jaar grotendeels dezelfde bleef en we mekaar dus ook door en door kennen. Tegen leider Conegliano verloren we slechts in de tiebreak en tegen die andere topploeg Novara wonnen we zelfs twee keer.”
Jullie staan in de A1 momenteel op een vijfde plaats. Zit er nog meer in?
“We hebben nog drie competitiematchen vooraleer de play-offs beginnen. Voor ons staan Conegliano, Scandicci, Milano en we staan op gelijke hoogte met Novara, dat echter meer gewonnen matchen telt. Het behalen van een Europese beker was een eerste doelstelling van de club, maar als vierde eindigen in de reguliere competitie zou een tweede droom zijn die bewaarheid wordt. We spelen dus de komende weken nog drie finales. Ach, in Italië moet je er wel elke week voor knokken, want vele ploegen zijn van hetzelfde hoge niveau. Het wordt dus nog vrij spannend. Ook onderaan het klassement om te zien wie in A1 blijft.”
Je werd ook al na enkele wedstrijden uitgeroepen tot mvp…
“Ik ben inderdaad toe aan een heel goed seizoen. Misschien wel het beste uit mijn loopbaan. Ik bleef vooral constant goed spelen. We hebben ook wel een heel goede groep, die al verschillende jaren samen speelt. Dat is misschien ook wel één van de sterke punten van onze ploeg. We kennen de systemen en dus zijn de resultaten ook beter dan vorig seizoen. Ik heb dan ook voor één jaar bijgetekend. Ik zit hier goed, we hebben met Reale Mutua Fenera een zeer goede sponsor uit de bank- en financiële wereld. Waar kan je dan beter zijn? En elk jaar een stapje vooruit…”
Jouw broer Igor doet het in Polen intussen een stukje minder goed…
“Hij was sterk aan het seizoen begonnen, maar viel dan een tijdje uit wegens een virus en hij kreeg last om opnieuw zijn plaats in het team te bemachtigen. Nu ja, in de sport moet je steeds knokken voor jouw plaatsje.”
Wat zijn jouw ambities nog op korte termijn?
“Het zou prachtig zijn, mochten we alsnog die vierde plaats behalen. Dan zijn alle doelstellingen van dit seizoen vervuld.”
En op langere termijn?
“Blijven groeien als speelster. Ik voel dat er nog steeds progressiemogelijkheden inzitten. Er is nog altijd een groeimarge. In de voorbije jaren ben ik b.v. aanvallend wel nog verbeterd. Ik speel met een grotere stabiliteit, ik ben rustiger geworden in het spel, omdat ik ook stilaan een beroep kan doen op mijn grotere ervaring.”
Hoe zie je jouw toekomst met de Yellow Tigers: het EK in eigen land, het olympisch kwalificatietoernooi…
“Ik ben daar nu nog niet echt mee bezig. Eerst was er die Europese beker met bijna elke week twee wedstrijden, plus de verplaatsingen. Ik heb al wel de samenstelling van de reeksen gezien. Dat wordt niet gemakkelijk, maar op dat niveau heb je ook geen matchen die je bij voorbaat als gewonnen mag beschouwen. Maar zelf heb ik nog geen beslissing genomen waaruit mijn zomerprogramma zou bestaan.”
Tekst: Marcel Coppens
Foto’s: CEV
