Uiteraard verdient dit een staande ovatie. Het begon allemaal in 1969 toen de club werd opgericht. In 1990 promoveerde Asterix Kieldrecht naar de ereklasse en in 1994 noteerden we de eerste deelname aan de Europese competities. Het debuutjaar van Gert Vande Broek als hoofdcoach. Dit jaar speelde de club – ondertussen bekend als Asterix Avo Beveren – haar 150 Europese match in Thessaloniki. Woensdag komt de Griekse ploeg op bezoek in Beveren. De kwartfinale in de CEV Challenge Cup behoort tot de mogelijkheden.
Het kan nog straffer natuurlijk want Maaseik zit ondertussen aan zijn 263ste match. Volgende week in Tsjechië wordt wedstrijd 264 afgewerkt. Ook Knack Roeselare heeft een indrukwekkend aantal matchen in Europa achter de rug: op 25 februari speelt de West-Vlaamse club de terugmatch van de Champions League tegen Lube Civitanova. Dat wordt hun 246ste wedstrijd in Europa, tevens nummer 155 in de CL. Maar bij de vrouwen steekt Asterix er bovenuit.
Bij een historisch overzicht kunnen we best terecht bij voorzitter Jan Bens of Patrick Kehoe, sinds mensenheugnis financieel verantwoordelijke en duivel doet al, wat de Europese verplaatsingen betreft. En Mark Buysrogge, een man van het eerste uur. De lange reeks met ontelbare avonturen begonnen tegen Parijs?
Jan Bens: “Elk jaar heeft zijn specifieke herinneringen, elke verplaatsing staat bol van anekdotes. Zo speelden we inderdaad onze allereerste Europese match tegen het ambitieuze Racing Club de Paris uit Villebon. Meer bepaald op 6 november 1994. We organiseerden voor het eerst ook een VIP-arrangement. Het aperitiefgedeelte was pas voorbij toen de wedstrijd reeds bezig was. Kun je je voorstellen? De wedstrijd eindigde met 2-3 voor Villebon. Maar we hadden ons getoond en dat was toen het voornaamste. Tijdens ons internationaal debuut kregen we ook de dopingcontrole over de vloer. Dat werd dan maar uitgevoerd in de kindertoiletten van de lagere school, vlak naast de sporthal. Als Europese primeur kon dat tellen. De terugwedstrijd in de voorstad van Parijs was na 3-0 op minder dan een uur gedaan.
Een jaar later mochten we naar Madeira. Het werd een driedaags feest voor onze supporters, want toen werd er nog in een toernooiformule gespeeld. Elke Europese reis was een aparte belevenis. Zo sprong iedereen in Madeira – ook het hotelpersoneel – met kleren en al in het zwembad.
Na onze eerste bekerwinst in maart 1996 vertelden we tegen mekaar. ‘Dit maken we nooit meer mee’, en kijk welk palmares Asterix Kieldrecht ondertussen heeft opgebouwd. Het is nooit gestopt.”
Door de jaren heen heb je het internationaal volleybal toch sterk zien evolueren.
“Alles verandert voortdurend in de CEV, zelfs de namen van de Europese competities. Europabeker I, II, III, de Confederale beker, de beker der Bekerwinnaars, de Capital Challenge Cup, de Cupwinners League en natuurlijk de Top Teams Cup die we in het seizoen 2000-2001 wonnen te Wenen.
Nu heet het allemaal Champions League, CEV Cup en Challenge Cup. Volgens de website van de CEV zitten we momenteel aan onze 34ste Europese campagne, maar eigenlijk klopt dat niet. Want wanneer je in de Champions League of de CEV Cup uitgeschakeld bent, dan heb je nog een vangnet in de andere competities. Zij tellen dat voor twee campagnes in hetzelfde jaar. Ik denk dat we nu 29 campagnes tellen. We moeten volgend jaar uiteraard een reden vinden om opnieuw een jubileum te kunnen vieren. Dat is toch logisch als je onze club kent? (lacht).
In 1996-1997 hebben we niet deelgenomen, want dan begon men in de Europese federatie plots met wedstrijden te organiseren in het midden van de week. Wanneer je dan vier, vijf keer een driedaagse Europese verplaatsing moest maken, dan was dat indertijd onmogelijk voor onze studenten en de speelsters die telkens verlof moesten vragen op hun school en hun werk. Ook in het seizoen 2003-2004 hebben we een Europees jaar overgeslagen. Tijdens het coronajaar 2019-2020 werd de CEV Cup wel georganiseerd, weliswaar zonder publiek. Maar de play-offs in ons land werden koudweg afgelast.”
Na zo veel jaren heb je waarschijnlijk een paar historische mijlpalen en bepaalde data die belangrijk waren in de geschiedenis van de club.
“Natuurlijk, het seizoen 1993-94 bijvoorbeeld, toen Gert Vande Broek in onze club als assistent-trainer begon, met Mart Buekers als hoofdcoach. En 1994-95 toen hij het roer overnam en we aan onze lange reeks successen en Europese wedstrijden begonnen. Kris Vansnick – onze huidige trainer – werd in het seizoen 2011-12 de assistent van coach Vande Broek. Op 15 november 2012 maakte Kris dus ook onze 100ste Europese match mee tijdens de confrontatie met Fenerbahçe Istanbul.
Gedurende heel die tijd wisselden we twee keer van sporthal, vooral om de steeds strenger wordende Europese normen in te vullen. In 2014 verhuisden we van onze gezellige zaal Kriekeputte in Kieldrecht naar de (oude) sporthal Meerminnen, Beveren. En in het seizoen 2018-19 stapten we over naar de topsporthal ‘De Klapper’, ook in Beveren. Dat was tevens het laatste jaar van Gert Vande Broek als headcoach. Daarna werd hij sportief directeur.
Een opmerkelijke datum was ook 31 maart 2002. Toen veroverden we de beker van België. Jawel, u leest het goed, tegen Avo Melsele. De club waarmee we jaren later fusioneerden. Melsele had de weg naar de finale vrijgemaakt na stuntzeges tegen topfavorieten Herentals en Tongeren.
We hebben altijd kwaliteitsvolle assistent-trainers gehad. Sommigen berucht, sommigen beroemd. Bijvoorbeeld in 2002-2003 toen we ons eigen kwalificatietoernooi in Kieldrecht mochten organiseren. Het was een uitzonderlijk jaar, want we haalden de kwartfinales. Dat is ons niet zo dikwijls gelukt. Dit jaar zijn we er alweer dicht bij. Chieri won dat jaar het toernooi, met Giovanni Guidetti als sportieve patron. Momenteel is hij trainer-coach van wereldkampioen Servië en won hij het WK voor clubs met Vakifbank.
Er zijn in al die jaren zo veel topspeelsters gepasseerd bij Asterix dat het onbegonnen werk is om ze allemaal op te noemen en het zou jammer zijn mochten we iemand vergeten. Ondertussen is Gert Vande Broek wel al dertig jaar de architect en bouwheer van dit succesrijk parcours.
In 2010 haalden we opnieuw de Final Four in Dresden, in de Confederations Cup. Tegen Galatasaray wonnen we nog met 2-3, maar tegen organisator Dresden verloren we met 3-1. Dat was het jaar waarop – dankzij deze zilveren medaille – ons topsport-jeugdproject voor de eerste keer zichtbaar werd. In 2017 debuteerden we in de Champions League tegen Sliedrecht.”
Om even terug te komen op het goud tijdens de finale in Wenen, dat blijft hoogstwaarschijnlijk het hoogtepunt in de clubgeschiedenis van Asterix.
“2001, dat was een topjaar. Gedenkwaardig, onvergetelijk, gewoonweg sportieve historiek op het hoogste vlak. Het is verbazingwekkend wanneer je de opsomming leest. Kampioen na de play-offs met zes ploegen en finalewinst tegen het sterke Fortis Herentals. Winnaar van de beker van België tegen dezelfde favorieten uit Herentals. De Supercup veroverd tegen Isola Tongeren.”
En als apotheose, de gouden, memorabele prestatie op 23 maart 2001 – een historische datum voor de Belgische sportwereld – tijdens de finale van de CEV TopTeams Cup in Wenen.
“In aanloop naar de Final Four in de Oostenrijkse hoofdstad liep het bijna mis tijdens de eerste ontmoeting tegen Egut Eger. We stonden 2-0 achter tegen de Hongaarse kampioenenploeg, maar we konden het rechtzetten met een bloedstollende 2-3 zege. Tijdens de kwartfinale in Praag was het ook al erg nipt. Maar dan kwam de kers op de taart in Wenen. De wedstrijden werden – wegens de verkiezingen – naar donderdag en vrijdag verplaatst. Anders was er ook geen televisie-uitzending geweest, want alles was gereserveerd door de politiekers.
Irina Pavlova kwetste zich net voor de halve finalewedstrijd tegen haar oude Oekraïense club Dynamo Odessa. Zij wilde absoluut spelen. Ze verbeet miraculeus alle pijn. Odessa haalde in totaal meer punten, maar wij wonnen. Omdat we nooit gedacht hadden dat Asterix de finale zou halen, werd Maribor uitvoerig bestudeerd. Die informatie kon de prullenmand in want we stonden vol ongeloof in de finale tegen de topfavorieten van Telekom Post Wenen. En we haalden het na een ongelooflijke stuntzege met 2-3. Een pipe-aanval van Olga Barinova en een onvergetelijke 13-15 na het beslissend punt. Ik moet je niet vertellen hoe groot de euforie wel was. De 100 meegereisde supporters, getooid in een speciaal T-shirt, werden gek van vreugde. De kantine van de sporthal ging echter dicht een halfuur na de wedstrijd! Maar het feestje ging wel elders verder.”
Herbeleef de topmomenten op het YouTube kanaal.
Bij al die Europese successen horen sappige verhalen, kan je er een paar opsommen?
“Ieder jaar was er wat te beleven. Net voor de internationale vlucht naar de finale in Wenen, had ons vliegtuig panne. Na een zenuwslopende vertraging gingen we vanuit de luchthaven rechtstreeks naar de sporthal voor de eerste training. Een poos later na de finale werden we, met onze gouden medaille rond de nek, door koning Albert II ontvangen op het Koninklijk Paleis in Brussel. Net daarna werd in dezelfde koninklijke serre de verloving aangekondigd van de toenmalige prins Filip met zijn Mathilde. De koning dronk water, wij hielden het – zoals het protocol het verlangt – op sherry en champagne. (grijnst).
Naar aanleiding van de stunt in Wenen maakte het mannenblad MENZO een fotoreportage, vol met paginagrote, bijna naakte volleybalsters. Toen was iedereen in alle staten. De intieme delen waren amper bedekt met een volleybal (nu zou het zwaar grensoverschrijdend zijn). Heel het land stond op zijn kop en er was plotseling mega-aandacht voor het volleybal in de media. Een topmoment wat belangstelling betreft. Tegelijkertijd een beetje triest want het toont aan dat historische sportprestaties een bijkomstig detail worden en een paar blote lichaamsdelen niet …
Toen Barinova, Pavlova, Zmakova en Teterina stonden te wachten op de bekendmaking van ‘beste speelster van het jaar’ tijdens de ‘Night of the Volleyproms’ was de opkomst van de eerste computer-‘virussen’ erg actueel. Iedereen had er de mond van vol. Telkens als zij het woordje ‘virussen’ hoorden, sprongen ze recht want ze dachten dat het over hen – de ‘vier russen’ – ging. Hilarisch.”
Wanneer er jarenlang zo’n internationale evenementen georganiseerd worden, veronderstellen we dat er af en toe iets misliep?
“Als er iets moest opgelost worden, dan was er maar één devies: Patrick Kehoe bellen. Het is ongelooflijk wat die man allemaal gerealiseerd heeft.
Eén keer hebben we ons vergist van datum. Ik vergeet het nooit: 21 januari 1999, in Vakifbank Ankara. Wij hadden tickets besteld omdat we dachten dat de wedstrijd op woensdag zou plaats vinden. Het was echter op een donderdag. De hele mikmak opnieuw organiseren, logies, verplaatsingen en alles wat er bij hoort. Geloof me, Ankara was toen echt geen boeiende stad en we stonden daar troosteloos alleen.
Er was ooit eens een scheidsrechter die uit Scandinavië kwam. Hij nam de trein. Wij stonden netjes te wachten op het perron in Antwerpen wanneer hij zou arriveren met de internationale verbinding vanuit Amsterdam. Er was blijkbaar iets misgelopen en wij trachtten hem urenlang te bereiken. De man had zijn gsm in zijn reistas gestoken en hoorde onze oproepen niet.
In december 2013 moesten Stephanie Van Bree, Sarah Smits en coach Gert Vande Broek een vlucht later nemen naar het Roemeense Mures, wegens hun drukke werkzaamheden. Hun vliegtuig steeg niet op vanuit Eindhoven, want er hing een te dikke mist. Ginder verloren we – zonder hen – grandioos. In de terugwedstrijd wonnen we vrij gemakkelijk, maar de golden set ging toch naar de Roemenen. Daar gingen onze kansen op nieuwe spraakmakende successen letterlijk de mist in.
Zo is er iedere keer wel iets. Een Bulgaarse ploeg – de naam ontsnapt mij – had problemen met hun visum. Ze arriveerden pas op de wedstrijddag in België om 18 uur en om 20 uur moesten ze bij ons een match spelen. Dat was even stressen. Ook werd er een Poolse arbiter zwaar ziek, net voor een Europese wedstrijd. Ivan Hoorebeke zaliger, onze vaste man op de scheidsrechtersstoel, zat rustig in de tribune en hij moest plotseling zijn taken overnemen. Het was een kort debuut voor de man uit Verrebroek, een flitsende start van een nooit voltooide internationale carrière als scheidsrechter.”
Wanneer je alles zo enthousiast vertelt, merk ik toch wel fierheid over hetgeen Asterix allemaal op nationaal en internationaal vlak gepresteerd heeft.
“Het is een grote aaneenschakeling van fijne herinneringen. We hebben overal vrienden gemaakt in heel Europa. In Luxemburg, Cyprus, Belarus en de Baltische staten zijn we nooit geweest. Maar de rest van Europa hebben we wel gezien en alle clubs hebben zeker kennis gemaakt met onze fantastische supporters. Die weten wat feesten is. Zij zorgen telkens voor sfeer en de speelsters appreciëren dat enorm.
Lea en Julien hebben van de 150 Europese matchen er zeker 140 meegemaakt. Paul en Michel organiseren voor onze steeds groeiende supportersschare de planning tijdens onze internationale verplaatsingen. Voor sfeer en gezelligheid verdienen zij een 10.
Maar één van de mooiste herinneringen blijft onze ontvangst in het – zeg maar gerust: boerendorpje – Kieldrecht toen we met de bus arriveerden na onze stunt in Wenen. Een mensenzee stond ons op te wachten en vormden een erehaag, rijen dik. Zij begeleidden onze laatste meters met minutenlang applaus. Er zijn mensen die nog steeds hoofdpijn hebben van het feest achteraf. Dat was legendarisch. Zeg maar gerust, een prachtig moment, kippenvel, adrenaline, vreugdetranen.
Het is hard werken en het kost enorm veel geld. Het wordt steeds moeilijker – met de steeds groter wordende professionalisering – om in Europa medailles te halen. We hebben eigenlijk nooit de budgetten gehad om tussen al die internationale topteams mee te strijden voor de finales. Dat maakt die gouden en zilveren medailles nog waardevoller.”
Tekst: Walter Vereeck
Foto’s: Guy Verbraeken, archief Asterix
