Lindemans Aalst heeft in de Lotto Volley League een lastige periode achter de rug. Het team harkte met moeite enkele schamele puntjes bij elkaar, zodat het bestuur geen andere oplossing zag dan de Portugese trainer Idner Martins (43) zijn C4 te geven. Hij werd ooit kampioen van Griekenland samen met Frank Depestele, kind aan huis bij Lindemans.
Maaseikenaar Christophe Achten, woonachtig in Ranst, paste helemaal in het profiel dat de club als opvolger zocht. Hij opende met een driepunter en loodste Lindemans naar de topzes. Als dat zo blijft, spelen de Oost-Vlamingen de play-offs. Algemeen manager Johan Devoghel, in een vorig leven negen jaar T 1, laat zijn licht schijnen over het verleden, het heden en de ambities van VC Lindemans Aalst.
Voor een goed begrip: Johan Devoghel (41) stond negen seizoenen aan het roer als trainer-coach bij Lindemans. Hij vond het tijd om naar een andere functie te schakelen. “Zo ben ik aangesteld als ‘algemeen manager’. Dit wil zeggen dat ik me over alles bekommer, wat buiten het sportieve management valt. Het is Alain Cammaert die met zijn sportieve commissie aan de nieuwe kern bouwt. Ik heb daar niet echt zware inspraak in.
Na het ontslag van Martins is het geen seconde in mijn hoofd opgekomen, dat ik me kandidaat zou stellen om de leemte te vullen. Neen, neen. Dat zou geen fraaie ‘move’ zijn van mijn kant. Ik heb nu ook ietsje meer tijd om mijn dochter Nel te volgen. Ze speelt bij VC Zuun. En ook mijn andere kids: zoontje Lowie is doelman bij SK Halle Pepingen en zoon Ward, de oudste, zit in het vierde middelbaar op de Topsportschool in Vilvoorde. Hij droomt ervan om tot een succesrijke spelverdeler uit te groeien.”
Devoghel is eigenaar van bijzonder toffe herinneringen. Bekerwinst tegen Antwerpen, bij de beste twaalf in de Champions League, de Final Four van de CEV Cup tegen Moskou, een titelfinale en winst van de Supercup tegen Knack Roeselare.
Jullie stonden op eerste plaats in 2020. Tot corona de competitie volledig naar de vaantjes hielp. Gedaan met spelen.
Johan De Voghel: “Ja, corona heeft een ravage aangericht. Het knaagde hoor, dat we in 2020 onze leidersplaats niet mochten verdedigen, omdat verdere competitie onmogelijk werd gemaakt. In 2021 waren we geplaatst voor de Champions League. Opnieuw met veel miserie door de pandemie. We moesten uiterst voorzichtig opereren, we voelden snel dat het een heel moeilijk jaar zou worden. Zo misten we de play-offs op één luttel punt. Ook de Champions League werd een marteling. We moesten daarvoor twee toernooien spelen in Polen. In Belchatow en in Zaksa Kedzierzyn, met Fenerbahçe (Tur) als vierde team in die poule. In Polen moesten we twee keer drie wedstrijden afwerken. Veel charmes biedt dat niet. En dus moesten we in seizoen ’22-’23 bijna van vooraf aan opnieuw beginnen.
Je moet echt niet denken dat de taak van algemeen manager een kalme job is. Maar ik voel me in mijn sas. Ik voer de dagelijkse leiding, ik kies opties in de marketing en het commerciële gedeelte. Een volleybalploeg is een klein bedrijf, dat moet gerund worden en draaiend gehouden moet worden. Jawel, er komt heel wat bij kijken. Ik vind heus geen tijd meer om de zweetlucht van de trainingen te ondergaan.”
Vanwaar de keuze voor Idner Martins?
“Je zou die vraag aan het sportieve management moeten stellen. De man deed ervaring op in Zweden en in Qatar. Hij had bij zijn aantreden zeer nobele doelen in de nationale interclub, de Belgische beker en de CEV Challenge Cup. Hoofdidee was dat lastige seizoen ’20-’21 naar de vergeethoek door te spoelen.We verloren toen helaas de bekerfinale tegen Caruur Gent (onze derde finale in vier jaar tijd) en we faalden voor de play-offs. Het waren enkele stevige dompers, hoor. Het leek er nu op dat de enthousiaste Martins zijn zaakjes niet op orde zou krijgen. Niet onlogisch dat de trainer de boter gegeten heeft bij slechte resultaten. Had hij te weinig ervaring? Ik weet het niet, ik neem geen stelling in, omdat ik niet tot het sportieve management behoor.
Ik ken trouwens niet de voorwaarden waarop hij werd aangenomen. Ik was geen betrokken partij bij zijn aanstelling. Al sta ik wel achter de woorden in de media van libero Seppe Baetens, dat je de trainer niet alleen volledig verantwoordelijk kan stellen voor de ondermaatse gang van zaken. De spelers zelf en het bestuur moeten ook ‘mea culpa’ durven zeggen. Iemand moeten ontslaan, is uiteraard geen prettige zaak. We hielden eerder al beraad. De inhoud daarvan is interne keuken We hebben nog even afgewacht. Maar we moesten uiteindelijk ingrijpen, want primordiaal is het bestaan en het succes van de club. Gelukkig heeft Christophe Achten dadelijk uitgepakt met een 3-0 tegen Borgworm. Dat stemt iedereen positief. Maar natuurlijk is het seizoen nog lang.”
Geef toe dat de werkomstandigheden voor Martins ver van ideaal waren?
“Ik ben het met je eens. Mijn beslissing dat ik zou stoppen, is vrij laat genomen. Door corona liepen wel wat zaken mis. En onze hospitality brokkelde af. Gelukkig hebben we dat probleem opgevangen. Momenteel rekenen we op gemiddeld 135 Vips voor een thuiswedstrijd. Een mooi resultaat. We moeten op dat vlak zeker niet klagen. In februari 2023 komt er een groot ‘Lindemans Diner’, waarvoor we sporthal Schotte graag volledig zouden willen vullen. Dat is momenteel één van mijn bekommernissen als algemeen manager. Het event zal ‘helemaal af’ zijn, dat beloof ik. We zullen meer dan drie gangen serveren.”
Opvallend: de kern van twaalf bevat maar twee Belgen: Seppe Baetens en Robbe Van de Velde.
“Het is nochtans heel duidelijk de intentie om met Belgen te werken. Maar onze beslissingen werden erg laat genomen. Veel viel er op de Belgische transfermarkt niet te vinden. We hadden zelfs aanvankelijk maar tien spelers. Peperdure namen kunnen we ons budgettair niet veroorloven. Maar het verdwijnen van Frankfurt in de Duitse Bundesliga schiep voor ons bijkomende aanwervingskansen.”
Hoe kwamen jullie bij Christophe Achten terecht?
“Het lag een beetje voor de hand. Hij was werkloos geworden door ‘de stop’ van Frankfurt. Hij heeft ons nog de Frankfurtse spelers Leon Meier en Lennart Heckel bezorgd. Christophe had ons na het exit van Martins een berichtje gestuurd om te kandideren. Ook de Spanjaard Miguel Rivera (Teruel) was een optie. Maar de keuze voor de 44-jarige Achten was de beste. Hij was hier (destijds Asse-Lennik) tussen 2011 en 2013 twee seizoenen assistent van headcoach Marko Klok. En Achten heeft veel ervaring opgedaan als assistent van Dominique Baeyens bij de Red Dragons, hoofdcoach bij de nationale ploeg van IJsland en bij clubs in Finland (Loimu) en Duitsland (Nethoppers Bestensee en Frankfurt). Christophe is een rustige persoon, altijd aanspreekbaar, technisch en tactisch sterk. Hij heeft al heel veel bewezen in zijn carrière. Zelf heb ik nooit met hem gewerkt. Dat had gekund. Maar toen ik bij Aalst begon, is Christophe vertrokken naar de Volleybalschool in Vilvoorde.”
Kan je een korte beschrijving geven van de kern?
“Het is een ‘mix’ van acht nationaliteiten. Aan de spelverdeling hebben we met de jonge Deen Mikkel Hoff (20 jaar, 1m95, ex-Orion Doetinchem/Ned) en de Portugees José Pedro Monteiro (30 jaar, 1m84, Espinho), twee verschillende types. Heel interessant. Hoff is jong, groot en atletisch. Monteiro is kleiner, maar heel vinnig. Hij heeft ook veel ervaring.
De Duitser Egor Bogachev was er al. Over zijn twee landgenoten Leon Meier (20 jaar, 2m04, VB Tours) en Lennart Heckel (20 jaar, 2m05, München) heb ik me nog geen beeld gevormd. Maar dat zit snor. Hélio Sanches (30 jaar, 2m03, Hapoel Mate Asher) uit Kaap-Verdië is een kennis van ex-trainer Martins. Onze opposites Robin Overbeeke en de Let Renars-Pauls Janson hebben we behouden. We waren er heel tevreden over.
Ook youngster Robbe Van de Velde verdiende een nieuw contract, net als Seppe Baetens op de libero. De Zweed Max Peterson (21 j., 1m93, Halmstad) is inzetbaar als receptie-hoek of libero. Hij gaat hervatten na een rugblessure. En de Est Alex Saarema (21 j., 2m08, Tartu) toont een imposante gestalte en een groot potentieel. Ja, ik moet zeggen dat we met een heel jonge ploeg uitpakken. Op enkele uitzonderingen na. Met vijf blijvers en zeven nieuwkomers. Naast Christophe Achten als T 1 fungeert Joost Van Kerckhove als T 2.”
Er waren een heleboel vertrekkers? Kan je dat verklaren?
“Tja ,de Pool Jakub Rybicki wilde absoluut terug naar zijn vaderland en vond een mooie stek bij Belchatow. Met de andere Pool Kamil Droszynski – nu bij Gdansk – wilden we zelf niet verder doen. Ook Peter Ondrovic paste niet in het concept en keerde terug naar Budejovice, zijn Tsjechische club van herkomst. Voor de libero viel onze keuze op Seppe Baetens. Zo trok Tim Verstraete naar Borgworm. De Spanjaard Alejandro Vigil heeft goede wedstrijden gespeeld. Maar zijn Italiaanse manager bood hem onderdak in Santa Croce (Ita). Een mooie beloning.
Helaas verloren we set-up Seppe Van Hoyweghen. Het was te lang onduidelijk of hij de positie van eerste spelverdeler zou krijgen. Hij kwam ook in beeld bij Greenyard Maaseik en Decospan Menen. Hij trok dan naar de West-Vlaamse grensploeg waar hij meer garanties kreeg dan bij ons. Ook Simon Van de Voorde hadden we mogelijk liever behouden. Maar hij wenste niet langer door te gaan met een profstatuut. Hij wilde een combinatie van studie, werken en volleybal. Die samenloop van omstandigheden maakte het te moeilijk en zo tekende hij bij Axis Guibertin.”
Alvast waren jullie in de interclub perfect gestart?
“Ja, de 3-0 tegen Menen was een opsteker. We zouden ons ook ten koste van VH Leuven plaatsen in de Belgische beker. Tot we op Greenyard Maaseik zijn gebotst. In competitie lieten we ook puntjes liggen bij Maaseik (3-1). Er zat zeker meer in, maar we misten de setbal voor 2-2-gelijk. Ik pleit wel verzachtende omstandigheden. Max Peterson kampte met een probleem aan zijn rug. En Hélio Sanches verdraaide zijn knie in het duel bij VH Leuven. Die clash verloren we met 3-1. Na een uitstekende start pakte Leuven 1-0 en ook 2-1. Robin Overbeeke haalde nog zijn hamer boven. Maar het mocht niet baten. Puntenoogst zat er niet in. Die nederlaag duwde ons gaandeweg in een neergaande spiraal.
We speelden erg zwak thuis tegen bekerhouder Gent (1-3). Dat verlies knakte het vertrouwen. Dat ging match na match met vele graden onderuit. Ook in Achel zag het er niet zo best uit. Na 2-1 raakten we in de vierde set ver achterop. Maar Avoc vergat de wedstrijd af te maken. We wonnen een beetje lucky. Het vertrouwen steeg er niet door. En ja, de 3-1-nederlaag in Guibertin hadden we helemaal niet ingecalculeerd. Er ontstond heel veel onrust in de groep en in de club.”
Europees in de Challenge Cup liep niet alles van een leien dakje. Dat speelde ook mee in het vertrek van Martins?
“Ja, Kfar Saba uit Israël was niet meteen een zware brok. We versloegen ze tweemaal. Maar de heenmatch in de achtste finale bij Omonia Nicosia op Cyprus (3-1) kwam aan als een optater. We hopen woensdag in eigen huis toch nog op te rukken naar de kwartfinales. Een makkelijke opdracht wordt het alleszins niet. Doel is 3-0 of 3-1 af te dwingen, waarna een ‘golden set’ zal volgen. Daarin ligt alles nog open om door te stomen naar de volgende ronde. Daar wacht Maccabi Tel Aviv (weer Israël) of PAOK Thessaloniki (Gri).”
Lindemans Aalst totaliseert negen punten. De trip naar Roeselare heeft niets opgeleverd. Hoe moet het verder?
“Na Nicosia volgt onze laatste wedstrijd van 2023 tegen Axis Guibertin. Die is super belangrijk, die strijd moeten we zonder omwegen winnen. Het doel is niet moeilijk te formuleren: Lindemans Aalst moet de topzes en de play-offs bereiken. We zijn van plaats zeven naar plaats vijf geklommen. Maar dat is geen reden voor euforie. We zijn er nog helemaal niet.”
Woensdag 14 december: Challenge Cup – Return 1/8ste finale:
VC Lindemans Aalst-Nicosia (Cyp). Heen 3-1 voor Nicosia.
Tekst: Leo Peeters
