In the midden van de jaren zestig was er een Amerikaanse zanggroep en die kreeg de zeer toepasselijke naam ‘The Mamas and the Papas’. Hun bekendste hit ‘California Dreamin’ wordt nog steeds gedraaid op de radio.
Volleymagazine sprak met een aantal mama’s en papa’s van de Yellow Tigers die momenteel de ene topprestatie na de andere leveren op het WK volleybal. Met veel plezier gaven ze elk een antwoord op een drietal vragen. Het gaat immers niet alleen over de speelsters zelf, maar ook over wat er zich allemaal afspeelt in de familiale kring van onze volleybaltoppers. Niet alle mama’s komen aan bod natuurlijk, want dan wordt het een volleybalboek in plaats van een volleymagazine.
Maar eerst verdient de clash tegen onze noorderburen de nodige aandacht. De confrontatie tegen Italië toonde aan dat de Tigers, na hun wereldprestatie tegen de Europese kampioenen en recente winnaars van de Volley Nations League, op een geweldig hoog niveau kunnen volleyballen. Even niet naar de uitslag kijken en ook niet naar het bijzonder ontgoochelend eindverdict, maar wel naar de prestatie tegen de Italianen. Want dat huzarenstukje was imponerend, majestueus, zeg maar gerust indrukwekkend. Zelfs de Italiaanse sportpers – toch gekend voor haar chauvinisme – gaf toe dat er niemand een tegenargument of een verontschuldiging had kunnen vinden, wanneer de Yellow Tigers deze confrontatie zouden gewonnen hebben. Het had zo maar 3-0 in het voordeel van Britt Herbots en haar medespeelsters kunnen zijn. Dan mag iedereen – terecht – stilletjes aan ‘Holland Dreamin’ denken in plaats van ‘California Dreamin’.
Nederland-België
Manon Flier (officieel Nummerdor-Flier) en Lonneke Sloetjes zijn de twee ‘opposites’ van de vorige twee generaties bij het Nederlandse volleybal. De beide topvolleybalsters zijn ondertussen gestopt en zijn onlangs aangeduid als toernooidirecteur van dit WK. Zij zijn, als ervaren diagonaalspeelster (want zo noemt men de hoofdaanvalsters in Holland), uitstekend geplaatst om vooruit te blikken op de clash tussen de Lage Landen. Iedereen kijkt – na het Belgisch bravourestuk tegen Italië – met veel belangstelling uit naar deze derby.
Jullie hebben ongetwijfeld veel wedstrijden tussen België en Holland meegemaakt.
Manon Flier: “Ik heb veel goede herinneringen aan België. We hebben tussen 2001 en 2015 een behoorlijk aantal duels uitgevochten. In het begin waren we duidelijk sterker, maar ik herinner me dat op het laatst de Yellow Tigers geweldig kwamen opzetten. Dan was winnen niet zo vanzelfsprekend meer. Tijdens mijn eerste buitenlands avontuur kwam ik in Italië bij Novara terecht. Daar speelde ook Virginie De Carne. Zij heeft mij met veel warmte opgevangen en onder haar vleugels genomen. Een geweldige teamgenote.”
Lonneke Sloetjes: “Ik ben eigenlijk van de volgende generatie, ik was de opvolgster van Manon. We hebben nog even samen bij Oranje gespeeld. In het begin mocht ik opdraven als passer-loper (hoekaanvalster) en later ben ik geëvolueerd naar de diagonaal (opposite). Ik denk dat we toen nog in de B-League van de Grand Prix tegen elkaar moesten strijden. Het was nooit gemakkelijk tegen de Belgen. Voor mij voelde het niet als een clash tegen de vijand. Wij hadden vooral wat met de Duitsers. Veel speelsters volleybalden in Duitsland en dan was de motivatie en dat nijdige net iets groter.”
Durven jullie een voorspelling doen voor de confrontatie van vrijdag tussen Nederland en België.
Lonneke Sloetjes: “Het wordt spannend, dat is alvast een zekerheid. Ik heb de hoogtepunten van jullie wedstrijd tegen Italië gezien. Dat was behoorlijk indrukwekkend. Als toernooidirecteur weten we dat elke wedstrijd met Nederland vanaf vrijdag meer en meer uitverkocht geraakt. Het wordt een vol huis in de ‘GelroDome’ van Arnhem. Onze Oranjegekte is bekend. Hopelijk trekt de uitbundige sfeer van de supporters ons team over de streep.”
Manon Flier: “Ik heb het laatste deel van de match tegen de Italianen gezien. Jullie vechtlust is jullie handelsmerk. Dat is fenomenaal, daarom is deze uitslag onvoorspelbaar.”
Je hebt het alle twee ongetwijfeld tijdens jullie carrière meegemaakt. Een wereldpartij neerzetten en toch verliezen. De Tigers hebben zo fantastisch gespeeld en toch is er mentaal oplapwerk nodig voor het duel tegen Holland.
Manon Flier: “Ik weet precies hoe de speelsters zich voelen. Dit verlies moet meteen besproken worden. Niet wachten, niet uitstellen. Nadat je de goede punten hebt opgesomd – heel belangrijk – moet er ook ruimte zijn om te tonen waar het misgelopen is. Om te leren. Nu moet je vertrouwen tanken. Dat kan binnen een goede sfeer. De Yellow Tigers werden voor de aanvang van dit WK nooit als een hapklare brok beschouwd door het Hollandse team. Na hun prestaties hier in Arnhem zal van onderschatting nog minder sprake zijn. We zijn gewaarschuwd.”
Lonneke Sloetjes: “Aan het resultaat kan je niets meer veranderen. Dus moet je vooruitkijken. Meenemen wat goed was en op zoek gaan naar de ‘missing link’. Dit is een taak voor het hele team. Niet alleen de trainer-coach maar ook de speelsters onderling moeten voor de juiste peptalk zorgen. Misschien was ontspannen genieten, een dag na de match tegen Italië, minder sterk aanwezig. Maar in aanloop naar deze topper tegen Nederland moet er weer lekker contact gezocht worden met de bal. Even de bal vrijuit inslaan, ‘effe knallen’ en dan de focus volop aanscherpen naar het duel met het Oranjeteam.”
Om helemaal in de sfeer te komen, stelden we de drie vragen aan de mama’s van de Tigers.
1. Hoe is die passie voor het volleybal binnen de familie en vooral bij jullie dochter gegroeid?
Kristien, mama van Marlies Janssens
“Marlies was een “ontdekker” toen ze jong was en het over sporten ging: tennis, zwemmen en volley stonden op de wekelijkse agenda. De keuze om volledig voor het volley te gaan, was volledig haar eigen keuze, want er waren binnen de familie geen precedenten of voorbeelden. Op 17-jarige leeftijd werd ze gescout en ontdekt door Kris Vansnick. Als laatbloeier besliste ze op één weekend tijd om naar de Topsportschool te gaan. Na Kerstmis in de 5de humaniora trok ze plots naar de school in Vilvoorde.
Waar we wel als gezin voor staan, is om soms ‘out of the box’ te denken en te doen, want je leeft maar één keer. Dus die passie, om nieuwe stappen “te durven” maken, die heeft ze alvast vanuit ons gezin meegekregen. Bovendien konden wij de keuze voor een ploegsport alleen maar toejuichen: groepsdynamiek omarmen is zo belangrijk in het leven. Met individualisme bereik je meestal weinig. En bovendien is Marlies een sociaal beestje, dat kwam dan goed uit voor haar.”
Sigrid, mama van Britt Herbots
“De papa van Britt was altijd trainer en ik speelde zelf ook volleybal tot mijn 43 jaar. Als het over de familie gaat, vermeld ik graag mijn twee dochters. Britt en Jill zijn beiden geboren in september. Dat werd toch een beetje bewust uitgerekend. Zo kon ik als actieve volleybalspeelster het seizoen nog volledig meemaken en miste ik niet te veel van het volgend volleybaljaar. Na de eerste bevalling was ik 4 of 5 weken later reeds opnieuw aan het trainen. Met twee kleine kindjes was dat al wat moeilijker.
De volleybalpassie was in ons gezin altijd heel sterk aanwezig. Britt nam ik zelfs mee naar de training en wanneer zij eventjes huilde, kreeg ze borstvoeding tussen de oefeningen door. De opmerkingen die ik hierover kreeg… Mijn melk zou volgens sommigen zuur worden door het veelvuldig lopen en springen. Je mag dus gerust stellen dat het volleybal er met de paplepel ingegoten is.”
Liliane, mama van Celine Van Gestel
Via haar zus heeft ons Celine het volleybal ontdekt. Al snel was het mijn taak om haar overal naartoe te brengen. Naar Dessel, Turnhout en later naar Vilvoorde. De interesse voor het volleybal is bij ons nooit groot geweest. Zelfs toen Celine geleidelijk aan meer naar de top aan het groeien was. Ze mocht al heel snel op erg jonge leeftijd (13 jaar!) meespelen in de ereklasse van het volleybal. Dat was toch heel straf. We hebben wel eens een hele bus afgehuurd om naar een bekerfinale te gaan kijken en ook een keer naar Stuttgart. Niet zo heel dikwijls dus. Ik blijf haar wel trouw volgen.”
Kathleen, mama van Jodie Guilliams
“Sport en competiviteit hebben altijd wel een rol gespeeld binnen ons gezin. Als peuter ging Jodie mee naar de basketwedstrijden van haar papa. Op 5-jarige leeftijd startte ze met volleybal, in eerste instantie om haar energie kwijt te raken. Snel begon zij aan haar eerste wedstrijden. We merkten dat Jodie naast haar enthousiasme ook wel wat aanleg had en dan gaat het snel. Als ouder ben je trots en ga je supporteren en motiveren. Je wil erbij zijn als er gevierd wordt, maar je bent er anderzijds ook bij om ontgoochelingen op te vangen. Om te relativeren wanneer het wat moeilijker gaat. Aanvankelijk hadden we geen link met het volleybal. Na vele jaren en wedstrijden begin je het spel beter te begrijpen. Toen ze in België en in Aken speelde waren we op elke wedstrijd aanwezig. Nu ze verder in Duitsland volleybalt, kan dit niet zo dikwijls meer ‘live’. Gelukkig kunnen we alles via de computer of de televisie volgen. Ook op dit WK trachten we er tijdens zo veel mogelijk wedstrijden bij te zijn.”
Hilde, mama van Nathalie Lemmens
“Wij hebben onze kinderen altijd gemotiveerd om zoveel mogelijk activiteiten te doen in hun vrije tijd zoals zwemmen, atletiek, dans, volley, tekenles, dictie, scouts,… in de hoop dat er iets tussen zat waarvan ze later hun ‘echte’ hobby konden maken. En ja, die ‘echte’ hobby werd voor Nathalie eerst zwemmen! Ze zat zelfs in een project van de
Vlaamse zwemfederatie. Maar naast zwemmen en atletiek deed Nathalie ook aan volleybal omdat ze dat met een groep vriendinnen kon doen. Volleybal kwam toen op de tweede plaats. Maar Nathalie was vooral groot. Ze werd al snel opgemerkt in volleymiddens en na enkele wedstrijden met de Limburgse selectie, volgde een uitnodiging voor de Topsportschool. We vonden het geweldig dat ze dat wilde doen. En dat volleybal, vonden we eigenlijk een toffe sport. Ook naast het veld met de andere ouders was het een aangename bedoening.
Nathalie “op internaat” vond ik helemaal niet leuk maar het was háár keuze en daarin hebben wij haar steeds gesteund en gemotiveerd. De vele en lange autoritten vanuit Limburg naar Vilvoorde gaven ons een toffe moeder-dochter-babbeltijd! Nathalie haar keuze destijds voor topvolley heeft ons verrast. Het was de start van een rollercoaster waarvan de rit nog lang niet gedaan lijkt te zijn…”
Katleen, mama van Silke Van Avermaet
“Alain, de papa van Silke speelde volleybal bij Juvenes Zele. Hij begon later ook trainingen te geven. Ik nam Silke en haar zus altijd mee naar de wedstrijden. Zo groeide de interesse voor het volleybal. Daarna kwamen de trainingen en de wedstrijden bij JTV Brigand Berlare-Zele meer en meer in ons familieprogramma. Vanaf haar 14de jaar sloot zij aan bij de volleybalschool en toen werd de passie almaar groter.”
Sophie (mama van Manon)
“Manon kreeg het volleybal mee met de paplepel. Ik was zelf middenspeelster bij Davo Wevelgem (eerste nationale en twee jaar eredivisie). Haar papa was ook nauw betrokken bij de ploeg als jeugdtrainer en coördinator. Manon en haar broer waren, zelfs toen ze nog baby waren, bijna altijd mee op en rond het volleybalveld. Snel werd duidelijk dat Manon aanleg had voor het volleybalspelletje. Na de jeugdopleiding in Wevelgem nam zij het besluit om op 13-jarige leeftijd de stap te zetten naar de Topvolleybalschool.”
2. De stap naar het buitenland: met uiteraard betere contracten, maar was er ook angst om haar al op jonge leeftijd los te laten?
Kathleen, mama van Jodie Guilliams
“Het volleybal heeft ervoor gezorgd dat Jodie snel zelfstandig werd. Sinds haar 17de – toen ze bij VC Oudegem begon – woonde ze alleen. Als ouder moet je dan leren loslaten en haar laten groeien, op mentaal vlak, maar ook in praktische zaken. Toen ze 21 jaar was en ze in Aken ging volleyballen, was dit uiteindelijk niet zo’n grote stap. De afstand vanuit Limburg naar Aken was niet zo groot als het jaar daarvoor toen ze bij Asterix Avo in Beveren aan de slag was. De voorbije drie jaar werden de verplaatsingen groter en de ‘videocalls’ langer en frequenter. Telefoongesprekken van bijna twee uur zijn geen uitzondering.
Jodie is een open boek. Wanneer het niet goed zit, dan merken we dat meteen. Als er na de wedstrijd een kort berichtje volgt, dan weten we dat het goed gaat met haar. Ze heeft het geluk gehad om steeds in een aangename en gestructureerde omgeving terecht te komen. Ze heeft veel speelkansen gekregen. Ze leerde daardoor ook om haar verantwoordelijkheid te nemen. Jodie is een doorzetter maar ook een plantrekker. Dan word je als ouder geruster. Ik moet wel toegeven dat ik na de eerste verre autoritten vanuit Vilsbiburg naar huis – steeds alleen achter het stuur – blij was als ik haar op de oprit hoorde rijden.”
Hilde, mama van Nathalie Lemmens
“Na Vilvoorde volgde Asterix en uiteindelijk begon Nathalie aan haar buitenlands avontuur. Het begon in Wiesbaden (Duitsland) op 3uur rijden van thuis. Dat was vlot overbrugbaar en we gingen dan ook regelmatig kijken, waardoor Nathalie nog niet zó ver weg leek. Na Duitsland volgde Parijs, waar het seizoen bepaald werd door corona. Slechts enkele matchen hebben we kunnen bijwonen. Het gemis was groot. Het voorbije seizoen speelde ze in Hongarije. We hebben verschillende matchen kunnen volgen en wat sightseeing kunnen doen (Boedapest, Balatonmeer, …). Volgend seizoen trekt Nathalie naar Roemenië in Boekarest.”
Liliane, mama van Celine Van Gestel
“Celine heeft veel tijd gehad om te groeien, omdat zij er, op het hoogste niveau, zo vroeg mee begon. Via Smash Oud Turnhout en de volleybalschool zat ze snel bij Asterix Avo. Zij volleybalde daar zeven jaar lang. Bij ons was het belangrijk dat de studie en topsport konden gecombineerd worden. Celine heeft eerst haar verplichte vakken in België afgelegd vooraleer zij – toen ze naar Stuttgart en Firenze trok – via afstandsonderwijs haar studies vervolledigde. Nog twee examens en dan is ze afgestudeerd in de richting van ‘voeding en dieet’. Dat interesseerde haar vanaf haar jeugd. Zelfs toen ze nog erg jong was, sprak ze daarover.
Zij start nu haar derde jaar in Italië, bij ‘Il Bisonte Firenze’. Het eerste jaar was echt zwaar, maar dat had vooral te maken met al die coronatoestanden. In het tweede jaar was zij zelf het slachtoffer van Covid. Celine heeft wel een sterke persoonlijkheid. Ze komt op voor zichzelf. Nu heb ik echt het gevoel dat Firenze haar tweede thuis is. Tegelijkertijd blijft ons Celine een beetje het stillere Kempens meisje. Zij wil gewoon haar job als volleybalster zo goed mogelijk doen. Met die uitzendingen op televisie in het programma ‘Blind gekocht’ hoefde ook al die belangstelling niet. Gewoon gelukkig zijn zonder te veel tralala.”
Sophie (mama van Manon)
“Manon heeft dit jaar wel hard getwijfeld. Hoe zou haar toekomst eruit zien. Een kans geven aan een buitenlandse club? Uiteindelijk heeft ze toch besloten dat de afstand met familie en vrienden misschien niet zo evident zou zijn. Ze heeft gekozen om verder bij Asterix Avo te blijven. Dit in combinatie met een halftijdse job. Voor haar is dit de ideale combinatie en de perfecte afwisseling.”
Kristien, mama van Marlies Janssens
“Als er weinig van angst te merken is, dan is dat wel bij de familie Janssens. Zelf hebben Johan en ik veel in het buitenland gewerkt en gewoond. Mijn inziens is naar het buitenland gaan niet de enige vorm van durf te tonen en enige angst te overwinnen en los te laten. Een bewuste keuze maken en durven kiezen om topsport te combineren met het behalen van een diploma en vervolgens te werken in eigen land, is ook een hele uitdaging. Marlies koos voor deze aanpak. Daar is ook wilskracht bij nodig om dan op alle vlakken ’tegelijk’ te presteren. Waar een wil is, is een weg, toch?”
Katleen, mama van Silke Van Avermaet
“Wanneer jouw dochter na zes jaar Asterix naar het buitenland trekt, dan is dat als mama toch wel een beetje loslaten. Silke volleybalt straks haar tweede jaar in Frankrijk bij Volley Mulhouse Alsace. Ik rij regelmatig naar de Franse stad om een wedstrijd bij te wonen. En dan volgt daarna natuurlijk heel wat ‘quality time’. Het voelt fijn aan dat Volley Mulhouse een familieclub is. Je bent als mama gelukkig omdat de dochter het goed stelt. Je weet en je beseft wat ze er allemaal voor opgeofferd heeft. En uiteraard wou ze dit zo graag. Dan ben je fier dat het eerste buitenlands avontuur voorlopig zo goed gelukt is.”
Sigrid, mama van Britt Herbots
“We hebben de stap naar het buitenland heel ernstig overwogen. Er zijn heel wat gesprekken aan voorafgegaan. Met Gert Vande Broek, en ook met haar manager Steve Barbieri. We moesten vooral overtuigd worden dat ze in goede handen was. Britt zat vanaf haar derde middelbaar op internaat in de Topsportschool. Reeds op haar 16 jaar was zij lid van de nationale volleybalselectie. Zij was echt niet veel thuis. Het loslaten heb ik ondertussen wel geleerd. Mijn tweede dochter moet daardoor vooral meer knuffels ondergaan. Vanzelfsprekend zijn er momenten van ongerustheid. Bijvoorbeeld bij haar eerste club in Mulhouse. Britt had nog maar één week haar rijbewijs gehaald en dan moest ik haar, met een auto van de club, in een vreemde stad achterlaten. Dan ben je wel een beetje angstig. Ik heb echter het volste vertrouwen in mijn twee dochters. Ze zijn opgegroeid tot schitterende personen. Daar ben ik supertrots op.”
3. Is het voor haar een verrijking dankzij een andere omgeving, de kennismaking met andere landen, andere culturen…
Liliane, mama van Celine Van Gestel
“Celine zal ongetwijfeld veel opsteken van de culturen met al die verschillende buitenlandse speelsters. Maar een echte cultuurfreak is ze niet. Toen ze bij Stuttgart volleybalde, werd er weinig Duits gesproken, want alle trainingen werden in het Engels gegeven. In Italië verstond ze na haar eerste jaar al vrij veel Italiaans. Nu spreekt ze de taal echt vlot. De groep hangt geweldig goed aan elkaar. Er worden kookavonden georganiseerd, dat is ook cultuur opsnuiven, hé.”
Kathleen, mama van Jodie Guilliams
“Jodie start na dit WK aan haar vijfde seizoen en haar derde club in Duitsland. Ze zal binnenkort bij Wiesbaden volleyballen. Fijn dat het iets korter bij huis is. Bovendien is Wiesbaden een mooie stad. We hebben het deze zomer tijdens een korte break samen ontdekt. Ieder jaar trachten we van het clubappartement een mooie woonplek te maken. Wat me vooral opvalt, is de grotere media-aandacht voor het volleybal. Via een abonnement en een aparte formule bestaat de mogelijkheid om elke wedstrijd online te volgen. Wekelijks wordt een dameswedstrijd op een Duitse sportzender uitgezonden. De beleving is daardoor groter. Er zijn volle zalen en er zijn veel meer supporters die op een positieve manier hun team aanmoedigen.”
Kristien, mama van Marlies Janssens
“Andere culturen leren kennen vormt sowieso een grote verrijking in het leven van ons allemaal. Marlies heeft heel bewust zelf gekozen voor een combinatie van volleybal en werken als verpleegster in België. Zij probeert alvast in haar vrije tijd die verrijking van kennismaking met andere landen en culturen voldoende mee te pikken door vaak te reizen, ook al is het maar voor heel kort . Want ze wil weinig missen in het leven. Zij is gulzig, ze benut elke dag en elk uur. Ze zoekt vooral een verhaal met vele aspecten: volley+werken+sociaal leven. ‘Live-Love-Laugh’ is haar leuze, en daar kan ik als moeder alleen maar achter staan. Leef je leven, doe vooral wat je graag doet en doe het met de glimlach. Ik zie in levende lijve dat ik haar alvast dat ‘levensmotto’ kon meegeven als mama.. Het voelt goed aan dat ze dat begrepen heeft.”
Katleen, mama van Silke Van Avermaet
“Het is absoluut een verrijking voor onze dochter dat ze in het buitenland speelt. Al die verschillende nationaliteiten in haar team, daar steekt ze veel van op. Ze leert sowieso veel van de andere speelsters. En ze spreekt vlotjes een nieuwe taal, het is een positieve ervaring. Ik hoop dat ze nog veel culturen mag ontdekken.”
Hilde, mama van Nathalie Lemmens
“Voor Nathalie een hele uitdaging, met telkens nieuwe speelsters, nieuwe coach… telkens een nieuw land en nieuwe cultuur om te ontdekken. Nathalie doet niets liever. Voor ons is het ook telkens opnieuw spannend en wat ongerust afwachten hoe Nathalie zich
integreert. Maar vooral is het voor ons ook een kans om een nieuw land te ontdekken.
Dat Nathalie mag uitkomen voor het nationale team hebben we altijd geweldig gevonden. Daardoor hebben ook wij veel gereisd en nieuwe plaatsen bezocht. We hebben er vele, nieuwe vrienden bij gekregen die altijd op post zijn. Als goede supporters laten wij ons altijd duidelijk, luidkeels horen. Als ik zie hoe al deze ervaringen bijdragen aan wie Nathalie geworden is en hoeveel vrienden ze heeft in vele verschillende landen en continenten, dan kan je alleen maar fier zijn op je dochter.”
Sigrid, mama van Britt Herbots
“Britt is momenteel volledig geïntegreerd in Italië. Ze heeft een Italiaanse vriend (en Italiaanse schoonouders). Ze spreekt de taal vloeiend. Ze kocht reeds haar eigen appartement. Dan weet je dat ze waarschijnlijk nooit zal terugkomen. Maar ja, Italië. Het is een wondermooi land met lekker eten, een zalige taal. Kan je haar ongelijk geven? Het enige wat ik vraag is, als ze later kindjes krijgt, dan hoop ik dat ze die ook Nederlands aanleert zodat ik ook met hen kan praten. Ik zal toch maar best starten met een cursus Italiaans, zeker?”
Verzameld door Walter Vereeck
