Vrijdagavond 16 september 2012 werd in het Paleis voor Schone Kunsten ‘Bozar’ in hartje Brussel de lottrekking verricht voor de Champions League 2022-2023. Op dat gala van de Europese federatie CEV stond Frauke Dirickx in het middelpunt van de belangstelling. Zij was jarenlang de aanvoerster van de Belgische nationale vrouwenploeg. Voor haar rijkgevulde carrière bij verscheidene Europese topclubs en als Yellow Tiger met meer dan 250 internationale caps op de teller werd haar door de CEV een Lifetime Achievement Award toegekend. Die trofee van verdienste is een blijk van algemene waardering en de erkenning van de grootsheid van haar sportieve carrière. Proficiat Frauke met je bekroning.Bij de mannen ging de Award naar de Argentijnse coach Julio Velasco. Het werd een bijzondere avond in het bijzijn van Dr. Ary da Silva Graça Filho. Deze oud-volleybalspeler is president van de wereldfederatie FIVB.
Volley-icoon Frauke Dirickx heeft een bijzonder knap palmares opgebouwd. Dat is de CEV en de hele volleybalwereld niet ontgaan. Volleymagazine had een gesprek met de laureate. Frauke weidde uit over de vele hoogtepunten in haar loopbaan. En ze praatte ook heel open over haar nieuwe leven ‘post-volleybal’. De grote ommezwaai na een lange carrière gaf haar een een nieuwe dynamiek en een grote ‘boost. “De nood aan iets anders was heel groot”, geeft ze toe. “Ik ben heel gelukkig op beroeps- en op privévlak. Alles verloopt naar wens”, getuigt ze.
Liefst twintig jaar speelde je aan de Europese top. Dat doet niet iedereen je achterna. Je begon als achtjarige bij Saco Halle.
“Ja, ik erfde de volleybalmicrobe van mijn zus. Na mijn jeugdopleiding bij Saco ging het snel crescendo met een parcours, dat liep van 1996 tot 2016. Datovoc Tongeren (1996, manager Guy Bierwaerts) en drie gloriejaren bij Herentals (1997-2000, manager Dore Wellens) waren voor mij twee schitterende opstappen naar het buitenland. Koen Hoeyberghs, directeur Topsport Vlaanderen, was indertijd mijn trainer-coach bij die twee Belgische topclubs. Ik genoot van alle tussenstops in Italië, Spanje, Roemenië, Turkije, Polen en het slotakkoord volgde in 2016 bij het Turkse Bursa. Onder mijn koosnaampje ‘Frostie Tiger’ draaide ik ook mee op het WK 2014 in het Italiaanse Bari. We pakten met de Yellow Tigers de elfde plaats. Buiten dat WK gold de bronzen plak, een jaar eerder tegen Servië op het EK 2013 in Berlijn, als een unieke prestatie. Met Lise Van Hecke als topscoorster en Valérie Courtois als beste libero. Ik denk ook aan een ander groot exploot: onze deelname aan de Final Six van de FIVB Grand Prix – omgedoopt tot Volley Nations League – in de Japanse hoofdstad Tokio. Alweer een heel bijzondere ervaring. Ik kan de onuitwisbaar vele mooie herinneringen niet op twee handen tellen.”
Je startjaar in het buitenland bij Vicenza (Ita), tussen Venetië en Verona, werd meteen een voltreffer. Om nooit meer te vergeten.
“Jawel. We wonnen in 2001 met Vicenza de finale van de CEV Cup na zeges tegen Reggio di Calabria in de halve finale en tegen Bergamo in de grote finale. We hesen in datzelfde seizoen ook de Italiaanse Supercup aan boord. Met Fenerbahçe (Tur) haalde ik in het seizoen 2009-2010 onder hoede van coach Jan De Brandt, de finale van de Champions League in Zuid-Frankrijk. Eerst klopten we het organiserende Racing Club de Cannes, dat dit jaar (opgericht in 1922) zijn honderdjarig bestaan viert. Maar we zijn in de eindfase gestuit op Bergamo (Ita): eindstand 2-3. We hadden enkele kansen om te winnen. Maar het werd een ‘net niet’. Toch voelt die clash in de finale nog altijd aan als een buitenaards geweldige ervaring. Om voor altijd te koesteren. Dat mooie weekend met een zilveren Europese medaille aan de Azurenkust was één van de meest intense periodes in mijn leven.”
Als geen ander verstond je de kunst om overal snel en vlot in te burgeren.
“Dat zit in mijn aard. Zelf doe ik zelden moeilijk. Ik pas me gemakkelijk aan. Bij Conegliano (Ita), gelegen bij Treviso, heb ik graag gespeeld. Ook in Piacenza en Busto Arsizio, beide clubs in de buurt van Milaan, vond ik het leven heel aangenaam. Voorts voelde ik me goed in mijn vel in Italië bij Reggio Emilia en Sassuolo. Net zoals mijn keuze in 2005 voor het Spaanse Murcia ook een sportieve voltreffer werd. In mijn tweede seizoen op het Iberisch schiereiland stapelden we de overwinningen massaal op, onder anderen ook aan het Europese front met winst van de Top Teams Cup, die nu de CEV Challenge Cup heet. Ik voelde me overal welkom: ook in Polen (Dabrowa Gornicza en Impel Wroclaw) en in Turkije. Ik zou het allemaal meteen opnieuw doen. Niets is zo boeiend als aan topsport doen in je jonge jaren. Misschien ben ik zelfs te vroeg geboren (°1980), omdat pas nu het grotere geld omgaat in het internationale vrouwenvolleybal.”
Je kreeg slechts één echt nare clubervaring te verwerken.
“Ja, het Roemeense CSU Metal Galati heeft me maar twee maanden betaald. De rest van het geld, nochtans contractueel vastgelegd, heb ik nooit gezien. Gerechtelijke procedures hadden weinig of geen zin, want de clubkas bleek leeg tot op de bodem. Het gat in het budget was enorm groot.”
Je was zelden geblesseerd? Was dat je grote voordeel?
“Ja, dat geluk was me gegund. Mijn lichaam sputterde bijna nooit tegen. Ik herinner me slechts twee grotere fysieke problemen. In Roemenië brak ik de wijsvinger van mijn linkerhand. Zo belandde ik een maand in de lappenmand. En in Murcia (Spa) speelde mijn schouder zwaar op wegens overbelasting. Het was een heel vervelende blessure. Door een scheurtje in de biceps had ik een operatieve ingreep nodig in Antwerpen. Snel daarna kwam alles weer goed. Voor het overige kon ik altijd vertrouwen op een zeer goede conditie zonder veel kopzorgen.”
Je zette een punt achter je carrière als spelverdeelster in 2016. Je ging dan vier jaar aan de slag bij Volley Vlaanderen op de Topsportschool.
“Ja, prioritair maakte ik tegelijkertijd mijn lopende studie bachelor L.O. en Bewegingsrecreatie aan Hogeschool Odisee af, op Campus Parnas in Dilbeek. Ik werkte dan in de namiddag als coach van de juniores ofte de Young Yellow Tigers en op het laatst tot in 2020 als coach van de piepjonge ‘instappers’ in de Volleybalschool. Ook die functies heb ik heel graag op me genomen.”
Maar je wilde uiteindelijk toch proeven van iets anders. Van iets totaal nieuws. Zo ben je een andere uitdaging aangegaan. Het is een heuse carrièreswitch geworden.
“Ik had vele jaren een enorme passie voor mijn sport. Maar ik wilde niet ‘volleybalmoe’ worden. Vandaar die grote ommezwaai in mijn professionele leven. Ik stopte met volleybal op een piekmoment. Ik mis het wereldje van de sport niet. Het werd stilaan tijd voor andere opportuniteiten. Nu smijt ik me als commercieel verantwoordelijke voor ‘Corporella’, een bedrijf dat al dertig jaar bestaat en dat je kan vinden op de Antwerpseweg 212 in Lier. Onze tweede vestiging is actief in Mechelen op de Guldenstraat 27. Het gaat om twee zogenaamde ‘Paramedische Esthetische Centra’. Twee fysieke winkels, die worden uitgebaat als RainPharma Concept Stores. Het is wel leuk dat het bedrijf me op zijn site omschrijft als een Duizendpoot en een ‘Happiness Officer’. Ik moet proberen iedereen gelukkig te maken. Voor zover dat kan. Ik ben ook bezig met de webshop en uiteraard met de intensieve ondersteuning van het cliënteel. Alles draait bij ons rond een gezonde en fitte levensstijl. Zo is Corporella gespecialiseerd in kinesitherapie, algemene schoonheidszorgen, gelaatsverzorging, diëtiek, shampoos, voedingssupplementen, shakes, zonnecrèmes en veel meer. Persoonlijke begeleiding op maat van de klant staat centraal. Op de site www.corporella.be vind je alle mogelijke info.”
Heb je nog veel contact met je vroegere kompanen bij de Yellow Tigers?
“Heel zelden zie ik nog iemand. Het is allemaal al lang geleden. Laatst heb ik Lise Van Hecke ontmoet. Maar je weet hoe dat gaat: eens je uit beeld bent, dan neem je sneller afstand van de sport. Ik engageer me nu voor andere bijzonder leuke dingen. Ik woon samen met Hans Melis in Kontich. Hij heeft een mooie job bij AEG huishoudapparatuur en is een broer van de befaamde volleyballer Dieter Melis. Ook privé valt alles mooi in de plooi. De Award krijgt thuis zeker een mooi plaatsje. Met veel dank aan de CEV dat ze aan mij gedacht hebben.”
P.S.
Argument dat zeker heeft bijgedragen tot de uitverkiezing van Frauke Dirickx voor een Lifetime Achievement Reward door de Europese bond CEV is Fraukes baanbrekende inzet als eerste Belgische ambassadrice voor de organisatie ‘Think Pink Belgium’, een onderdeel van ‘Think Pink Europe’. Zo wil Frauke zich inzetten voor meer bewustwording rond allerlei problemen na de diagnose van borstkanker. Zij wil taboes doorbreken en moeilijke thema’s bespreekbaar maken. Sympathisanten die de ideeën van ‘Think Pink’ genegen zijn, kunnen via de actie ‘thinkpinkduckrace’ eendjes adopteren als steun. Je kan je kleine roze eendjes aanschaffen. Kostprijs 5 euro per eendje. Raadpleeg daarvoor de site www.pinkduckrace.com
*****
Lottrekking Champions League 2023 in Bozar in Brussel
MANNEN
Landskampioen Knack Roeselare is geloot in poule C tegen Civitanova (Ita), Tours VB (Fra) en een winnaar uit de laatste voorronde, mogelijk Sastemala (Fin) of Benfica (Por).
Vicelandskampioen Decospan Menen is ondergebracht in poule D. Op het menu: Kedzierzyn (Pol), Trentino (Ita, met Wout D’Heer) en Karlovarsko (Tsj). Menen speelt zijn thuiswedstrijden in de Tomabelhal in Roeselare.
Het format is veranderd. Zoals gebruikelijk stoten de vijf poulewinnaars door naar de kwartfinales. Wat is anders: de vijf beste tweedes en de beste derde spelen knock-out wedstrijden. De drie winnaars zijn erbij in de kwartfinales.
VROUWEN
Landskampioen VDK Bank Gent Damesvolley neemt het in de eerste voorronde op tegen Vasas Boedapest uit Hongarije. De heenwedstrijd thuis in hal Edugo in Oostakker vindt plaats op woensdag 19 oktober 2022 om 20.30 uur. De terugwedstrijd wordt op woensdag 26 oktober 2022 om 18.00 uur (Belgische tijd) op Hongaarse bodem afgewerkt.
Tekst: Leo Peeters
Foto’s: Frauke Dirickx /getsportmedia – CEV
