Pieter Verhees:“Ik heb een mooie taak gevonden bij Sport Vlaanderen”

Pieter Verhees (32) mag terugblikken op een zeer knappe sportcarrière van zestien jaar. Die voerde hem in eigen land van zijn Limburgse stamploeg VC Pelt naar Noliko Maaseik B, het Vlaamse Beloftenteam, Noliko Maaseik A en Asse-Lennik. Gevolgd door een lange Italiaanse piekperiode bij vijf clubs: Andreoli Latina, Parmareggio Modena, Gi Group Monza (met Tomas Rousseaux), Tonno Callipo Calabria Vibo Valentia (met François Lecat) en Consar Ravenna. Hij breide er nog één seizoen aan vast bij Zawiercie in Polen en keerde dan naar Greenyard Maaseik terug voor zijn allerlaatste seizoen in 2020-2021. “Ik voelde het aankomen dat ik gedwongen afscheid moest nemen. Heel jammer. Een paar jaar te vroeg. Ik had in 2019 een ingreep laten uitvoeren aan een knie. Het herstel verliep onverwacht met horten en stoten. Ik herstartte te vroeg en begon dan te compenseren, zodat ook mijn andere knie in overbelastingsmodus raakte. Ik moet nu trouwens nog altijd een beetje oppassen bij padel, squash, fietsen, mountainbike en fitness. Sportief stilzitten, is niet aan mij besteed. Ik ben nu aan het aftasten welke mogelijkheden ik kan ontdekken om een mooie nieuwe toekomst uit te bouwen.”

Je totale carrière uitspitten, zou ons te ver leiden. Welk Belgisch hoogtepunt kan jij er zelf uitpikken?

“Mijn Belgisch topexploot is mijn titel met Noliko Maaseik in 2012. Het laatste jaar met trainer-coach Vital Heynen en ploegmaats als Simon Van de Voorde, Wannes Rosiers, Yannick van Harskamp, Jo Van Decraen, Michaël Parkinson en Jelte Maan.”

Wat is jouw allerhoogste sportieve moment in jouw loopbaan?

“De allermooiste herinnering heb ik aan mijn winst van de Italiaanse beker in 2015 met Parmareggio Modena. Na een knaller tegen Trentino, het vedettenteam rond Kaziyski, Juantorena, Birarelli en de Braziliaan Raphaël. We werden in dat jaar ook vicelandskampioen.”

Bekerwinst met Modena in 2015

Modena is om ‘nooit te vergeten’. Ook Monza krijgt een speciale plaats in je herinneringen. En je koestert nog andere mooie prestaties.

“Modena was ‘sportief ‘het ultieme hoogtepunt. Maar qua ‘aangenaam thuisgevoel’ klopt mijn hart helemaal voor Monza. Een heel warme club. Met Latina speelde ik twee verliezende Europese finales: in de CEV Cup tegen Halkbank Ankara (Tur) en in de Challenge Cup tegen Fenerbahçe (Tur). We verloren beide wedstrijden, maar we waren wel twee keer finalist. Met de Red Dragons werd ik vierde op het EK 2017 in Polen en zevende op het WK 2018 in Italië. Ik werd ook drie keer uitgeroepen tot beste middenaanvaller: in de Belgische Liga, in de Italiaanse Serie A1 en op een olympisch kwalificatietoernooi.”

Heeft het veel pijn gedaan, dat je het topniveau in 2021 vaarwel moest zeggen?

“Toch wel. Allerlei hindernissen doken op. Door COVID-19 moesten we in lege zalen spelen, in de ploeg liep ook niet alles naar wens. En natuurlijk namen mijn knieperikelen toe. Het probleem wilde niet beter worden. Ik voelde me in een ‘zware sleur’ belanden.”

Die ingreep in Polen had niet het gewenste effect.

“Ja. Die knieoperatie in Zawiercie bleef negatief impact hebben. Ik zat voortdurend met zwaar gezwollen knieën. Allerminst prettig. En op de duur was de pijn niet meer te harden. Dan stop je wel vanzelf. Gelukkig kon ik de knop mentaal behoorlijk snel omdraaien. (lacht) Er is zeker nog leven na de sport.”

Je hield sinds 2013 al een diploma achter de hand.

“Ja, ik behaalde een Master Lichamelijke Opvoeding en Bewegingswetenschappen aan de V.U.B. in Brussel. Het leverde me het afgelopen jaar al enkele interims op. Onder anderen in het provinciaal instituut Provil in Lommel. Het onderwijs viel zeker mee, maar ik wil toch eerst andere dingen uitproberen. Lesgeven kan ik ook later nog.”

Hoe heb je de eerste maanden na je stop overbrugd?

“Oh, jarenlang moest alles wijken voor mijn sport. De belasting in tijd was groot, ook in de zomer, met de nationale ploeg. Veel rust werd de top niet gegund. Ik had plots zo veel tijd in te halen. Met mijn ouders, grootouders en andere familie. Het gaat dan om ‘quality time’ die ik door mijn sport vaak miste.”

Je afscheid had zo  ook zijn voordelen. Zeker voor je partner.

“Vooral wilde ik er vaker zijn voor mijn vriendin. Ze luistert naar de naam Edina Begic (nvdr.), ze komt uit Bosnië-Herzegovina. We zagen elkaar veel te weinig. Dat is lastig in een relatie. Vorig seizoen had zij een contract bij Dinamo Moskou (Rus). Het verblijf daar vergde van haar een ruime periode van aanpassing. Ook de koude is niet dadelijk een groot pluspunt. En als je de taal niet spreekt, dan mis je de elementaire vorm van noodzakelijk menselijk contact. Ik bewonder haar dat ze zich door de problemen heeft geworsteld. Ik ben als steun een paar keer naar de Russische hoofdstad gereisd. Tot dan de oorlog uitbrak. Helaas kon daarom een geplande trip van mijn ouders en grootouders naar Moskou niet doorgaan. Spijtig dat die reis gecanceld moest worden. Ik kan maar hopen dat zo spoedig mogelijk een vredesverdrag wordt gesloten.”

Pieter en Edina te gast op de bruiloft van vrienden.

Sam Deroo kampt met problemen om zijn gage los te weken bij Dinamo Moskou. Was dat ook voor jouw vriendin het geval?

“Rusland is nu afgesneden van de rest van Europa. Ook de sport wordt in het hart getroffen. Spijtig allemaal. Ik ben vooral blij dat Edina het land op een veilige manier heeft kunnen verlaten. Wij kunnen het ook waarderen dat haar loon door Dinamo volledig werd uitbetaald, hoewel ze een zware blessure opliep aan de kruisbanden van de knie. Let wel Dinamo Moskou mannen en Dinamo Moskou vrouwen zijn twee totaal verschillende clubs. Die hebben met elkaar niets te maken.”

Edina had geluk: Monza in Lombardije zag wel iets in een nieuw contract?

“We zijn volleybalclub Monza dankbaar, dat zij er na vijf eerdere seizoenen, vanuit Rusland kon terugkeren. Ze had ook andere aanbiedingen. Maar Monza kon ze niet in de kou laten staan. Dus was het allemaal snel beslist. Ze won er de CEV Cup, samen met Lise Van Hecke en Laura Heyrman. Dat zijn zoete herinneringen.”

Monza heeft zo zijn voordelen, ook voor jou.

“Ja, voor mij is het de perfecte locatie, 20 km ten noorden van Milaan. Heel vlot bereikbaar met het vliegtuig. Je bent er zo. De begeleiding in de club is op een zeer professionele leest geschoeid. De competitie in de Serie A1 is bij de beste van de wereld. Ik ben er zopas geweest en hoop mijn vriendin over een drietal weken opnieuw te bezoeken. Het was zo fijn om al die mensen van vroeger weer te ontmoeten. Het is ook een leuk weetje dat Monza met Pauline Martin, product van de Volleybalschool van Vilvoorde, jong Belgisch talent heeft aangetrokken.”

Als ik het goed begrijp, heeft Edina nog twee tot drie maanden tijd nodig om helemaal fit te zijn.

“Klopt. Het speelt gelukkig in haar voordeel dat Italië eerst deelneemt aan het WK in Nederland en Polen. Ze zijn geloot in de poule met België. Zo begint de Italiaanse competitie enkele weken later dan andere seizoenen. Edina werkt nu een individueel programma af. In de hoop dat ze spoedig honderd procent fit wordt verklaard.”

Tulum – Mexico

Zelf ben jij in april gestart aan een nieuwe baan bij Sport Vlaanderen. Kan je even uitleggen wat die job inhoudt?

“Het gaat om een interim, nog geen vast contract. Tot februari 2023 vervang ik iemand die in zwangerschapsverlof is gegaan. Mijn taak is een trajectbegeleiding uit te stippelen voor jonge topsporters, die meteen na hun middelbaar en in hun eerste semester aan de hogeschool of de universiteit, toch met een pak vragen zitten over studiepunten of de beste regeling voor gespreide examens.”

Welke sporten komen aan bod in die begeleiding?

“Het gaat om alle olympische sporttakken. Een collega behartigt topsporters van hogere leeftijd en ook ‘stoppers’. Maar als loopbaancoach begeleid  ik voornamelijk jeugd: heel concreet een twaalftal piepjonge topsporters in spe. Daarbij zitten twee beloftevolle volleyballers en ook drie jonge meisjes die hopen een carrière uit te bouwen in het topvoetbal bij de Red Flames. Omwille van de privacy kan en mag ik geen namen noemen. Alles moet heel vertrouwelijk gebeuren, in een sfeer van volledige veiligheid.”

Wat ga je vanaf februari 2023 doen?

“Mijn situatie op dat ogenblik bij Sport Vlaanderen kan ik nu in september 2022 onmogelijk inschatten. Maar ik lig zelden stil. Ik zal zeker proberen het trainersdiploma A te behalen. Een carrière als trainer uitbouwen, vind ik een heel aanlokkelijk idee. Ik heb zoveel ervaring in het topvolley dat ik die kennis niet zomaar moet vergooien. Door mijn Master aan de V.U.B. vallen veel theoretische vakken weg.”

Je stort je nu met de volle inzet op je taak bij Sport Vlaanderen.

“Ja, ik tracht mijn tewerkstelling bij Sport Vlaanderen optimaal in te vullen. Wie weet of er een verlenging zit aan te komen. Dat kan altijd. Of er doet zich een andere opportuniteit voor. Het handige is dat ik veel kan en mag realiseren via telewerk. Soms ga ik ook naar de hoofdzetel in de buurt van het centraal station in Brussel. Contact houden ter plaatse, is belangrijk.”

Je denkt er stilaan ook aan om je te settelen. Voor een leuke toekomst in de nadagen van Edina’s carrière.

“Ik begeef me de laatste tijd wel vaker op de huizenmarkt. Met als doel een eigen stek te verwerven. Maar concreet kan ik u nog niets vertellen. Het is te hopen dat die markt eerst een beetje afkoelt, want de vraagprijzen in de immosector zijn niet mals. Prioriteit heeft nu het volledige medische herstel van Edina. Zelf tast ik intensief het werkveld af om een job te vinden die naadloos bij me past.”

Tekst: Leo Peeters
Foto’s: Pieter Verhees