De miserie omtrent de perikelen van de Yellow Tigers in de tweede VNL-reeks (Volley Nations League) zijn nog steeds niet ten einde. Eerst mochten drie speelsters niet naar Manila reizen wegens positief getest, vervolgens werd ook nog Silke Van Avermaet ter plekke positief getest, waarna twee speelsters in zeven haasten toch nog naar de Filippijnen werden gevlogen. Om vervolgens nog te moeten afrekenen met een enkelblessure van Celine Van Gestel.
Gelukkig werden er – ondanks alles – nog sportieve successen geboekt met twee tiebreakzeges. Maar dat betekende nog niet het eind van alle onheil. Door de staking in Brussel moest de terugvlucht met drie uur vertraagd worden, om op de luchthaven van Schiphol vast te stellen dat er geen bagage bij was. Kortom een reis die 27 uur duurde. Sommige speelsters kregen dan donderdag eindelijk wel hun bagage, maar Jodie Guilliams en nog enkele anderen wachtten nog steeds op hun valiezen.
“Eén voordeel: ik moest mijn vuile was nog niet in de wasmachine stoppen,” grinnikt de gezellige 25-jarige Limburgse, die momenteel in Wijnegem gehuisvest is. “Daar staat tegenover dat ik zondag compleet in het nieuw in het vliegtuig naar Canada stap met een nieuwe valies,” blijft Jodie de zaken langs de positieve kant bekijken.
Je kwam pas in het team terecht vanaf de tweede periode, omdat je nog met vakantie was tijdens de eerste reeks matchen in Turkije…
Jodie Guilliams: “Dat klopt. Maar het was ook de enige periode dat ik samen met mijn vriend Ortwin De Wolf met vakantie kon gaan, want hij is profvoetballer bij RAFC Antwerp.”
En hij blijft daar. Ook met Van Bommel, de nieuwe Nederlandse trainer?
(lacht) “Ja, alles verloopt er nu in het Nederlands en de parking staat vol met wagens met een Nederlandse nummerplaat. Hij hoopt alleen om iets meer matchen te kunnen spelen dan vorig seizoen. Hij werd toen wel opgesteld tijdens de bekermatchen, maar dat liedje duurde niet lang. Bovendien heeft hij op te boksen tegen een sterke doelman als Butez en dat is sterke concurrentie. Zo lang die niet blundert, blijft die als vaste doelman in de ploeg staan. Het wordt weer niet gemakkelijk met een nieuwe groep en verschillende nieuwkomers. Hij is ook de reden dat we nu in Wijnegem wonen.”
Blijf jij bij het Duitse Rote Raben Vilsbiburg?
“Nee. Ik blijf wel in Duitsland, maar opnieuw dichter bij België. Nee, niet opnieuw bij Ladies in Black Aachen. Maar ik mag van de club nog niet melden waar ik terecht kom. We kenden bij Vilsbiburg ook een minder seizoen met Corona, uitgestelde wedstrijden, zelf ook een blessure… Bovendien is er in Vilsbiburg echt niks te beleven en met de auto was het acht uur rijden vanuit België. Dat werd allemaal een beetje veel.”
Hoe werd je bij de Yellow Tigers opgevangen toen je terug uit vakantie kwam?
“Heel tof. De sfeer in de groep was nog steeds uitstekend, want eigenlijk hadden ze in Turkije niet zo slecht gepresteerd met ook één zege tegen Thailand. Ik was ook niet nieuw in de groep. De meeste speelsters kende ik al veel langer. Ik kon wel kennis maken met enkele nieuwe, jonge meisjes en die lagen ook duidelijk goed in de groep.”
Hoe leg je het uit dat jullie – ondanks alle zorgen en problemen – toch schitterend presteerden? De koninginnen van de tiebreak, zelfs al jullie in die beslissende set met vier punten achter stonden…
“Ik denk dat zoiets komt omdat we allemaal sterke karakters zijn. We hebben ook een stevige vechtersmentaliteit, waarbij we gaan voor elk punt en we ons zelden gewonnen geven. We klitten met deze grep ook heel goed samen en buiten Britt Herbots hebben we geen specifieke aanvalster, zodat we allemaal op de tippen van de tenen moeten spelen om ons steentje bij te dragen tot het ploegsucces.”
Op welke positie speel je momenteel bij de Yellow Tigers, want je hebt al op verschillende plaatsen gespeeld bij verschillende ploegen…
“Ik begon bij Landense en bij Lizards Lubbeek als opposite, maar op de Topsportschool in Vilvoorde verhuisde ik naar de receptie-hoekpositie. Ik heb ook al als libero gespeeld. Maar toen Gert vande Broek op de Filippijnen in de problemen geraakte om middenspeelsters te vinden, heb ik hem gezegd: ‘Dat ga je mee toch niet aan doen’. Om Britt in de eerste match te sparen, heb ik toen voor een groot deel op haar positie gespeeld. Nadien opposite en hoekspeelster.”
Om midden in jullie rustperiode einde juli geen barragematchen te spelen, moeten jullie in Calgary best nog één of minstens twee wedstrijden winnen om Bulgarije achter jullie te houden.
“Het hangt natuurlijk ook af van de resultaten van Bulgarije zelf. In principe zou je zeggen dat we tegen de Verenigde Staten en Japan – de huidige nummers één en twee – geen kans hebben, maar elk puntje wordt volgende week van belang. Trouwens, tegen China hebben we toch ook een uitstekende match gespeeld. Maar realistisch gezien, worden de wedstrijden tegen Duitsland en Nederland cruciaal. Ze presteerden de voorbije weken ook niet schitterend, maar voor ons vormen ze toch twee ‘zwarte beestjes’. Heel moeilijk.”
Je kan misschien tegen jouw gouwgenoot Vital Heynen, de bondscoach van de Duitse vrouwen, een goed woordje doen voor de Yellow Tigers…
(lacht) “Bij Duitsland hebben ze ook hun ploeg verjongd en hun beste aanvalster is er niet bij, maar ik denk dat Vital uitgerekend tegen ons niet wil verliezen. De Duitsers zijn altijd gevaarlijk omdat ze de kwaliteit hebben om snel te spelen en uit te pakken met een goede opslag.”
Maar die sterke opslag behoorde ook bij de Yellow Tigers tot één van hun sterke punten in de voorbije wedstrijden…
“Dat is ook echt wel nodig, want qua gestalte zijn we dikwijls in het nadeel, zodat we de tegenstander wel moeten trachten in hun receptie te ontregelen door sterke opslagen. Tegen de Verenigde Staten en Japan ligt dat misschien iets moeilijker omdat zij juist heel sterk zijn in het defensieve.”
Blijft Nederland?
“In de oefenwedstrijden tegen hen, ging het gelijk op. Maar ik hoor dat ze intussen enkele speelsters zagen terugkomen, zoals Buijs en Dijkema. Het wordt tegen Nederland altijd een gespannen derby.”
Hebben jullie geen probleem met het tijdsverschil?
“Op de Filippijnen hadden we soms wel last om in te slapen, maar daar bestaan dan weer slaappilletjes tegen, niet?”
Is de sfeer in jullie ploeg ook geen bijkomend wapen?
“Absoluut. En winnen helpt zeker de sfeer bevorderen. We trekken ons aan mekaar op. Britt Herbots mag dan al de topscoorster zijn van alle VNL-toernooien, ook zij blijft ons steeds stimuleren. Ze heeft trouwens altijd energie op overschot en dankzij haar kan ze ook de kwaliteit van de rest van de ploeg optrekken. Iedereen probeert dan ook haar bijdrage te leveren tot een zo goed mogelijk resultaat. Nadat we de Golden League wonnen in 2017 ben ik intussen aan mijn vierde VNL-toernooi bezig. Ik vind dat een geweldige ervaring om te spelen tegen de beste landenploegen ter wereld.”
De coach stelde wel dat het WK belangrijker was dan deze VNL-competitie…
“Dat is ook zo. Ik kijk daar zeker ook naar uit, want aan een WK nam ik nog nooit deel. Ik probeer op mijn manier de ploeg te helpen, vooral in het achterveld. En ik merk ook dat ik elke zomer progressie gemaakt heb bij de Yellow Tigers. Het WK mag dan al belangrijk zijn, wij willen ook verder blijven presteren in de VNL. Het huidige systeem met drie toernooien en telkens vier wedstrijden is dan wel beter dan vorig jaar, toen we vijftien matchen moesten spelen. Maar nu zit er weer iets oneerlijks in het systeem, doordat wij niet tegen Zuid-Korea – de laatste in het klassement zonder één winstmatch – mogen spelen en andere ‘challenger-landen’ wel.”
Zelf speelde je in jouw carrière wel volgens een bepaald plan. Hoe moet dat verder?
“Het klopt dat ik na Lubbeek en de Topsportschool bij Oudegem terecht kwam en toen zag dat ik voor een verdere stap naar het buitenland best via Asterix passeerde, waar ik zowel de beker als de titel mee won. Nadien volgden Aachen en Vilsbiburg en het komende seizoen wil ik vooral veel spelen. In Duitsland moet dat lukken, want daar wordt veel de klemtoon gelegd op techniek en dat ligt me wel. En bij de nationale ploeg hoop ik mijn bijdrage te leveren en er nog veel op te steken. Hopelijk is Celine Van Gestel hersteld om volgende week mee te doen in Calgary.”
Stomme vraag: bezit je nog steeds dat konijntje?
(lacht) “Zeker. Ortwin houdt zich daar veel mee bezig. Het is een binnenhuis konijn, hé!”
En waar komt die naam Jodie vandaan?
“Voor ik geboren werd, waren mijn ouders naar de Verenigde Staten op reis geweest en daar moeten ze blijkbaar die naam mooi gevonden hebben.”
Tekst: Marcel Coppens
VNL-programma in Calgary (Belgische tijd)
- Donderdag 30/06: Verenigde Staten – België (4u in de ochtend)
- Vrijdag 01/07: België – Duitsland (1u ’s nachts)
- Vrijdag 01/07: België – Nederland (22u ’s avonds)
- Zondag 03/07: Japan -België (19u).
