Laura Heyrman, beste speelster in het buitenland: “Tien gelukkige jaren in verschillende landen”

Ze werd deze week 29 jaar en na haar uitverkiezing tot beste Belgische speelster in het buitenland, trok ze een week met vakantie met haar vriend Yacine Louati (ex-Menen en lid van de Franse olympische kampioenenploeg), die in het voorbije seizoen eveneens in Istamboel actief was als hoekspeler bij Fenerbahce.

Kortom: Laura Heyrman is nog altijd een gelukkige vrouw, nog altijd even sympathiek en mooi als toen ze haar internationale carrière begon bij de ‘golden girls’ en er Europees jeugdkampioen werd in Rotterdam. Ook trots dat ze al tien jaar in het buitenland vertoefde. Na Asterix geraakte ze bij Dresdner (Duitsland) aan de slag, waarna een lang Italiaans verblijf volgde bij o.a. Modena en Monza, slechts voor één jaar onderbroken door een jaartje Hitachi in Japan. En het voorbije seizoen kende ze een topseizoen bij het Turkse Eczacibasi.

Was je toch nog verrast dat je werd uitgeroepen tot beste Belgische speelster in het buitenland?

Laura Heyrman: “Eerlijk gezegd: ik was in Turkije zodanig met mijn club en mijn sport bezig, dat ik aan die uitverkiezing niet eens gedacht had. Maar toen ik de uitnodiging kreeg, was ik natuurlijk blij verrast en ging ik even nadenken over de vraag wie er nog in aanmerking zou kunnen komen. En ik kwam bij heel wat speelsters terecht die in het buitenland toch ook een goed seizoen achter de rug hadden. Mijn leeftijdsgenoten bijvoorbeeld. Ilka Van de Vyver heeft er bij Stuttgart ook een mooi seizoen opzitten, terwijl Lise Van Hecke misschien bij Monza wel meer aan spelen toekwam, dan ze zelf gedacht had. En ze eindigde nog tweede ook in de Italiaanse competitie.”

Maar je hebt toch zelf ook een uitstekend seizoen gekend bij Eczacibasi.

“Absoluut. Ik was vooral bijzonder fier dat wij de CEV Cup op onze naam konden schrijven. Twee finalewedstrijden tegen Stuttgart trouwens. En voor mij de tweede keer op rij in twee verschillende landen: vorig seizoen bij Monza en nu bij mijn Turkse club.”

Voor meer Turkse glorie werden jullie echter gestuit door Fenerbahce.

“In het begin van het seizoen wonnen wij nochtans gemakkelijk van hen, maar zij ondergingen in de loop van het seizoen een hele omwenteling. We kwamen tegen een hele andere ploeg uit en verloren twee keer zwaar in de beker. Die mentale klap hadden we misschien nog niet helemaal verwerkt toen we kort nadien in de halve finale van de play-offs opnieuw tegen hen uitkwamen. Maar onze derde plaats in de competitie leverde meteen ook een plaats in de Champions League op voor de volgende editie. Eén van de doelstellingen van de club, want daar willen ze elk jaar wel meedoen voor de prijzen.”

Was het voorbije seizoen ook niet het beste uit jouw volleycarrière?

(denkt even na) “Ja, misschien wel. Zeker één van de beste. Er waren een vijftal matchen waarin ik echt op een bijzonder hoog niveau speelde. Dat ik ook veel speelde en meer punten maakte dan de voorbije seizoenen had ook alles te maken met onze spelverdeelster van een internationaal niveau. Daardoor voelde ze perfect aan wanneer ik kon aangespeeld worden in de plaats van onze beste aanvalster Boskovic. Ik werd zelfs de tweede beste scoorster van de ploeg.”

Je blijft dus nog een jaartje bij Eczacibasi?

“Zeker. Enkele jongere speelsters vertrokken en er komen een drietal nieuwe gezichten bij. Maar de club is ambitieus. Ik ook. En ik voel me daar goed. Dus doen we daar nog één jaartje bij. We zien wel nadien. Stapje per stapje. Je weet nooit wat er allemaal gebeurt.”

Kan je de Turkse competitie vergelijken met de Italiaanse?

“Dan bezit Italië over de ganse lijn gezien een sterkere competitie. Als je daar iets minder geconcentreerd speelt, kan het best zijn dat de tweede uit het klassement verliest van de tiende. Dat is in Turkije niet mogelijk. Daar heb je een vijftal ploegen die er bovenuit steken en de andere teams zijn merkelijk zwakker. Dat biedt dan weer mogelijkheden om meer te roteren binnen het team.”

En de vergelijking met Japan?

“Amper te vergelijken. In Japan speel je in een ander systeem met meestal twee wedstrijden per weekeinde en je speelt er dikwijls tegen dezelfde ploegen. In Turkije wordt er erg fysiek gespeeld, terwijl in Japan de klemtoon lag op het technische aspect.”

Bijna vergeten dat je internationaal bij Dresdner begon…

“Ik heb nooit spijt gehad dat ik die stap zette en niks heb overgeslagen. Want in Duitsland werd er wel degelijk gewerkt op een 100% aantal details. Het was de juiste stap om later naar sterkere competities over te stappen. Ik draai intussen al tien jaar mee bij ploegen in het buitenland en ik heb er me steeds goed bij gevoeld.”

Speelster van het jaar Marlies Janssens zag dan weer het buitenland helemaal niet zitten…

“Alle begrip voor. Alles hangt ervan af tot waar jouw ambities gaan. Dat is niet alleen in het volley het geval, maar in elke job die je uitoefent. Het voornaamste is in alle gevallen dat je je gelukkig voelt in hetgeen je doet. Ben je niet gelukkig bij een bepaalde club, dan zal je daar ook niet optimaal renderen en niet het normale niveau halen.”

Nooit het idee gehad dat je met tien jaar buitenland iets gemist hebt?

“Nee. Misschien heb ik wel een aantal zaken gemist, maar je weet in de sport dat jouw carrière gelimiteerd is. En dus denk ik dat je later nog wel de tijd hebt om dingen, die je gemist hebt, te compenseren. Maar ikzelf heb me steeds overal goed gevoeld.”

Volg je ook de Belgische competitie nog een beetje?

“Zeker. Ik zag dat Asterix voor het eerst sinds lang niet in de prijzen viel. Maar het is ook een goede zaak voor de Belgische competitie als meer ploegen aan mekaar gewaagd zijn. VDK Gent werd kampioen omdat ze misschien beschikte over een bredere basis en iets meer ervaring in de ploeg. Bij bekerwinnaar Oudegem hebben ze met Nina Coolman ook iemand met ervaring en leiderschap in de ploeg. Boeiend toch?”

Toen we jou tijdens de prijsuitreiking polsten naar de toekomstige Turkse kampioen – het stond toen 2-1 in het voordeel van Fenerbahce – antwoordde je toch dat VakifBank het zou halen en dat is uitgekomen.

“Al moet ik wel toegeven, dat VakifBank in de laatste twee finalewedstrijden enkele kleine mirakels moest realiseren om die titel te bemachtigen.”

Zondag staat VakifBank in de finale van de Champions League met Conegliano als tegenstander. Twee ploegen die je wel kent. Jouw voorspelling?

“Het is wel niet meer het Conegliano van vorig jaar, maar ik denk dat het een hele mooie finale kan worden. VakifBank speelde de laatste weken ook niet meer op haar beste niveau, maar toch denk ik dat hun team nog completer is dan de Italiaanse concurrentie. Ze zijn niet alleen erg homogeen als ploeg, maar ze hebben in de Zweedse Isabella Haak een bijzonder sterke opposite. En met coach Giovanni Guidetti beschikken ze misschien wel over één van de beste coaches in de wereld.”

Wat zijn jouw ambities nog voor de toekomst?

“We bekijken dat jaar per jaar. Mocht ik ooit de finale van de Champions League kunnen spelen, dan zou ik die mogelijkheid natuurlijk niet laten liggen. Maar dat betekent ook weer niet dat mijn carrière minder geslaagd zou zijn, mocht ik daar niet geraken. Ik wil komend seizoen zeker nog betere resultaten halen met Eczacibasi en ook goede uitslagen halen in de Champions League.”

Wat doe je de komende weken nog?

“Ik doe nog wel mee aan enkele Belgische beachtoernooien. Verder ga ik wat rusten en studeren. Jawel, ik moet in Kortrijk nog een aantal examens afleggen in de richting Toegepaste Psychologie. Gedurende de rest van het jaar volg ik die studies uiteraard via afstandsonderwijs.”

Tekst: Marcel Coppens