Tectum Achel posteert momenteel op de derde plaats in de Challenge Final Four. Dat is de zevende plek in de virtuele eindstand, als er in de volgende vier wedstrijden niet veel meer zou bewegen. Dat kan nog altijd. Maar dan nog is VC Tectum Achel niet honderd procent ‘happy’ met de campagne 2021-2022.
Dat maakt een interview met voorzitter Joos Gysen en de afscheidnemende spelmaker Tim Verschueren, papa van Kato (16) en Len (13), voorzichtig duidelijk. De Noord-Limburgers hadden na hun vijfde plaats van vorig seizoen, met een historisch Europees ticket, alleszins een gelijkaardig doel voor ogen. Maar dat is niet gelukt. De verklaring is niet zo heel ver te zoeken. ‘Murphy’: alles wat kon tegenzitten, dat zat ook effectief tegen.
De Achelse beginsituatie bleek al ver van ideaal. Akkoord?
Voorzitter Joos Gysen: “Ja. De Australiër Max Staples vertrok ‘last minute’ naar de Duitse eerste Bundesliga. Naar Frankfurt, het team van Christophe Achten. Het was hem gegund, daar niet van. Even later liet de Nederlandse international Twan Wiltenburg (gekomen van Lindemans Aalst) ons ook in de steek. Zijn uitleg luidde, dat hij als internationaal van ‘Oranje’ het advies had gekregen om liefst een hoger geklasseerde ploeg te vinden. Dat werd dan Cisterna Latina in de Italiaanse Serie A. Op de keper beschouwd, hadden we niet zo heel veel last van zijn vertrek, omdat youngster Don Verweij zeer behoorlijk presteerde.
Toch viel de timing van Twans vertrek niet in goede aarde. Anderzijds zijn we over Tim Smit unaniem zeer tevreden. En we hebben als derde middenman nog Michael Verbiest gehaald. Zo is ons middencompartiment zo goed als vastgelegd voor volgend seizoen. De vervanger van Staples, de Noor Martin Olimstad, startte veelbelovend tegen Maaseik en Roeselare maar hij kon helaas, gehinderd door fysieke kwaaltjes, de lijn niet doortrekken. Die precaire situatie was exemplarisch voor onze hoekspelers. Ook Michiel Franssen (schouder) en Ward Van Dyck (knie) zijn nauwelijks honderd procent fysiek in orde geraakt. Conclusie van dit seizoen was: ‘we speelden niet zo slecht, maar we haalden het vaak nét niet. Telkens datzelfde euvel…. ‘nét niet’.”
Spelverdeler Tim Verschueren: ”Ik beaam de visie van onze preses. Een poespas van omstandigheden heeft veel kopzorgen veroorzaakt. Blessures, corona, ongelukkige voorvalletjes, de moeilijke combinatie van een dagjob met topsport. Met Staples en Wiltenburg erbij waren sommige wedstrijden anders gelopen. Het ging om degelijke spelers, die we moeilijk konden vervangen. Gelukkig was de gestopte Michael Verbiest bereid ons eerst op training te depanneren. Nadien heeft hij dan nog effectief meegespeeld. Maar we hebben lang droog gestaan. Zonder punten door het zware programma. De eerste overwinning bleef maandenlang uit. Mentaal word je dan zwaar op de proef gesteld.”
Winnen was door kronkels van het toeval een groot probleem.
Joos Gysen: “Dat klopt. Tot Kerstmis belandde geen enkele zege in onze korf. Na Nieuwjaar liep het lichtjes beter. Maar toch vertoonde het team te veel ‘dipjes’. Het potentieel kwam niet uit de verf. We toonden te weinig continuïteit door allerlei vormen van tegenslag. Maar ik wil er niet over zeuren. (lacht) Het kosmisch evenwicht zal wel ooit hersteld worden.”
Tim Verschueren: “Ja, de continuïteit ontbrak. Dat uitte zich in een golvende beweging. Ik bedoel: we verloren zelden met 3-0. We pakten hier en daar een set. Ook tegen Roeselare of Aalst. Met een portie stevig vonkend volley. Maar die vonk doofde in de volgende set snel uit. Het was globaal onvoldoende om wedstrijden te winnen.”
Helaas werd het unieke Achelse debuut in Europa gefnuikt door kwelduivel COVID-19. Alweer een fikse tegenvaller.
Joos Gysen: “Het bleef verdomd lang tegenzitten. We werden in de beker op vreemde wijze uitgeschakeld door latere cupwinnaar Caruur Gent. We hoopten op een galamatch Europees tegen CAI Teruel. Niets daarvan, door de dekselse corona. Gesloten deuren, zo onprettig. Een zieke Brecht Campforts kon in de heenwedstrijd niet mee naar Spanje. En ter plaatse moest Tim Verschueren de driedaagse afgezonderd doorbrengen in quarantaine op zijn hotelkamer. Ook gepakt door corona. Echt geen pretje: niet voor hem, niet voor het team.
Natuurlijk was het op volle kracht totaal anders verlopen. Niks aan te doen. Na de reguliere interclub mikten we dan maar op de doorstoot naar de top vier, via de tussenfase van de barrages. Maar net dan viel o.a. Tim Verschueren opnieuw uit. Hij is ontzettend moeilijk te vervangen. Back-up Sam Gortzak deed zijn uiterste best. We kunnen Sam ook niet verwijten dat hij niet de automatismen brengt, die een Verschueren blindelings in beweging zet. Nochtans presteerden we sterk tegen Menen. Maar het verhaal van dit seizoen is een opeenstapeling van alle mogelijke pech. Telkens in ‘moneytime’ moesten we improviseren en puzzelen.”
Tim Verschueren: “Heel spijtig allemaal. Die trip naar Teruel was voor mij bijzonder vervelend. Op volle sterkte zag ik mogelijkheden om een ronde verder te komen. Maar dat zullen we nooit weten. In de barrages moest ik afhaken wegens evenwichtsstoornissen. Thuis tegen Menen (nr. 6 tegen nr. 3) ging het echt niet. In de return kon ik evenmin op volle kracht doorspelen. Nu is het probleem wel onder controle. Maar daar koopt Achel niets voor in het klassement.”
Beide trainers en een hele lijst spelers vertrekken. Tectum staat op een keerpunt: de afsluiting van een lange periode van ‘opgang’.
Joos Gysen: “Ja, T 1 Jan Meertens zit op ‘tram 7’, het was voor hem en voor ons tijd voor verandering. En Bjorn De Greef wenste meer tijd voor zijn jong gezin. We hebben inmiddels Jan Van Venckenray (Mendo Booischot) als nieuwe T 1 aangesteld. De naam van de T 2 zit nog in de pijplijn. We zijn bezig met de nieuwe omkadering in stelling te brengen. Ik besef goed, dat we heel goeie mensen moeten vervangen.
Ja, ‘de stop’ van de trainers, van Tim Verschueren (naar Noorderkempen), van Brecht Campforts (terug naar Genk), van libero Koen Brouns (stopt), van Gert Van Walle (naar Guibertin) en jonge libero Sibren Peters (nog zoekend), brengt Tectum Achel naar het einde van een tijdperk en op een groot keerpunt. We dokteren een nieuwe strategie uit en zullen verfrissende stappen zetten. Ik ben niet bang dat ons dat niet zal lukken.
Er is een nieuwe topsporthal op komst. We plannen onze toekomst, stap voor stap. Al kunnen wij niet de budgetten van de topclubs ophoesten, toch zie ik dat keerpunt niet ‘per se’ als negatief. We hebben nu al veel positieve input. Met het bevestigd contract voor Sam Gortzak, Ward Van Dyck, Michiel Fransen, Tim Smit en Dion Verweij. Ik ben omringd door een bestuur dat veel ‘drive’ uitstraalt. De zoektocht naar nieuwe profielen is bezig. Een aantal zeer interessante transfers is rond en zal na het seizoen aangekondigd worden.”
Tim Verschueren: “Ondanks het lagere budget, heb ik vertrouwen in de toekomst van Tectum Achel. Ik beleefde er zeven vette jaren. Met drie titels in de Liga B en vier mooie seizoenen in de Liga A. Ik hoop dat ik die fijne periode in schoonheid kan afsluiten. Maar dat wordt moeilijk. Drie van de vier resterende duels moeten we in de midweek afwerken. Zelfs op amper een weekje tijd! Sorry hé: ‘trop’ is te veel. Twee keer tegen Haasrode, nog tegen Gent en dan volgt het slotakkoord tegen Borgworm. Lastig te combineren met een dagelijkse job.
Zo begrijp ik dat het voor de trainer een ingewikkelde puzzel werd om iedereen op peil te houden, omdat niet elke speler wegens zijn job hetzelfde oefenregime kon volgen. Ik hield het op drie sessies per week. Achel heeft het nadeel geografisch in een uithoek te liggen. Dat houdt in: verre tijdrovende verplaatsingen. Ik kan, mag en wil mijn functie bij Infano, in de sector van kindercrèches, niet verwaarlozen. Gelukkig zit op dat vlak alles snor en blijven we volledig buiten het grote gewoel dat momenteel rondgaat in de sector.”
Vraag aan de voorzitter: met Verschueren verdwijnt het grote Achelse boegbeeld.
Joos Gysen: “Dat ontken ik niet. Nochtans: iedereen heeft bij de aanwerving – 7 jaar geleden – geopperd: wie haalt Achel nu aan boord? Een speler, ‘fin de carrière’. Maar niets was minder waar. Tim heeft geen seconde aan uitbollen gedacht. Integendeel. Ik denk dat hij op zijn leeftijd een zeer grote uitzondering is. Hij hield zijn topniveau vast, hij ging geen spatje achteruit, er zat geen erosie op zijn spelplezier. (lacht, kleine boutade nvdr.) Hij had zowaar Maaseik kampioen kunnen maken.
Tim is altijd en nog altijd één van de beste set-ups in de Liga. Het is niet de man met een atletisch sixpack. Maar hij is zo behendig, vertoont weinig verval, heeft een enorme uitstraling. Het wordt niet gemakkelijk om hem te vervangen. Tim is de grootste aderlating in de geschiedenis van de club. Ik hoop dat we op het kritische keerpunt stappen kunnen zetten naar een meer professionele aanpak. Maar evident is dat niet. Ik hoop ‘post corona’ op nieuwe impulsen. (lacht) Een ding staat vast: de beste set-up in de Liga B voor seizoen 22-23 is nu al bekend.”
Hallo Tim Verschueren: jij zal Achel nooit vergeten?
“Neen, dat denk ik niet. Ik verlies trouwens het contact met Achel niet. Via de ‘Trident Volley Community’ heeft Achel een samenwerkingsverband opgezet met Mavoc Mechelen en Hollebeekhoeve Noorderkempen, mijn nieuwe club. VC Hollebeekhoeve diende zich aan als een aantrekkelijke opportuniteit. ‘Het jaar te veel’ in de Liga A hoefde voor mij niet. Het woon- en werkverkeer naar Noord-Limburg is niet eenvoudig. Mijn nieuwe werkgever ligt op 500 meter van mijn deur, zoon Len (13) speelt er bij de jeugd als passeur. Het bestuur heeft een mooi voorstel uitgewerkt. Ik zal fungeren als trainer-speler.
Jajaja, als speler! Ook in mijn drieënveertigste levensjaar, omdat ik actief wil blijven tussen de lijnen. Jan Wijns wordt de veldcoach. Jan is van mijn leeftijd, het klikt prima. Hij is jeugdcoördinator en is actief als trainer op de volleybalschool in Vilvoorde. Hij zwengelt met voorzitter Ivan Vermeiren de ambities aan. De vrouwenploeg in eerste nationale wil op heel korte termijn, net zoals wij, naar de Liga A. Voor de vrouwen zou dat eventueel nu al kunnen via een barrage met de hekkensluiter uit de Liga A, waar de dalersronde op dit ogenblik aan de gang is.”
Je werkte 18 seizoenen af op het hoogste niveau. Kan het Belgisch volleybal je niet uitroepen tot ‘Speler van het Jaar’?
Verschueren (lacht): “Dat kan ik moeilijk eisen. Ooit was ik ‘rookie’, maar de hoofdvogel heb ik nog niet afgeschoten. Misschien moet een nieuwe award in het leven worden geroepen: de prijs voor ‘de oudste speler’ in de liga. Grapje. Nu ik een reeks lager ga meedraaien, wordt alles weer anders. Ik heb een lange weg afgelegd. Van Oud-Turnhout (coach Nico Engels) naar Everbeur. Twee seizoenen bij Ivanovic, drie bij Urnaut. Met de Joegoslaaf Vladimir Batez als onvergetelijke topvedette. Dan volgde Menen met trainer Kris Tanghe: derde plaats en bekerfinalist tegen Maaseik. Aquacare Halen met Franky Reijmen was ook een aangename belevenis: vijfde plaats, een goed Europees parcours. Tot … net als in Everbeur… financiële problemen opdoken.
Het zou de laatste keer niet zijn. Datzelfde euvel maakte ik meteen ook mee bij Antwerpen. De contracten werden teruggeschroefd. Dan deed Asse-Lennik me een goed voorstel. Ja, we boekten successen in de Champions League en ook in de CEV Cup, met een halve finale tegen Dinamo Moskou. En bekerwinst tegen Antwerpen. Maar ook dat verhaal bleef alweer budgettair niet duren. Zo belandde ik bij Tectum Achel op mijn 36ste. Ook bij de Red Dragons liep het goed, als tweede passeur achter Frank Depestele. Ik werd 7de op het EK, helaas heb ik even later het WK (!) gemist, na winst in Parijs tegen Frankrijk, door een spijtige knieblessure. En in beachvolleybal haalde ik zeven keer het podium: tweemaal zilver, vijfmaal brons. Met partners Steven Steppe, Steve Roelandt, Jeroen De Beleyr, Audry Frankart en Louis Vandecaveye.”
Verrassend: je blijft dus doorspelen?
“Heel zeker, ja. Liga B is nog altijd een aangenaam niveau. Ik speel heel graag, dat plezier verdwijnt niet van de ene op de andere dag. Idem voor Jan Meertens, die zie ik ook niet stoppen. Hij heeft, net als ik, de energie van een dertiger. Niet onbelangrijk detail in het hele verhaal, ik mag het niet vergeten….: ik heb heel veel te danken aan mijn vrouw die me door dik en dun altijd heeft gesteund. Ik zal nu meer tijd krijgen voor ons gezin, ook voor mijn muzikale hobby: de gitaar. Maar in een groepje ga ik niet spelen.”
Wie wordt landskampioen 2022?
“Dat is lastig te voorspellen. Knack Roeselare en Greenyard Maaseik steken er als vanouds weer bovenuit. Maar …. Decospan Menen is geweldig goed op dreef. De vraag is of ze hun vorm doortrekken? Menen kan gevaarlijk uit de hoek komen. Maar het team verliest Rotty, Plaskie en Brems en valt een beetje uit elkaar. Dat is vaker de keerzijde van de medaille als je succes hebt. Dan worden de toppers al vlug weggekocht. Er melden zich ook nieuwkomers aan. Siemen Ocket (Gent) en youngster Basil Dermaux (Roeselare) bijvoorbeeld. Menen blijft onverwoestbaar sterk.”
Tekst: Leo Peeters
Foto’s: Bart Vandenbroucke
