Michelbeke: het mirakel van Brakel

Een volleybalclub zoals die van Michelbeke ademt historie, dat is zoals een schilderij met een mooi verhaal, dat is zoals een boek met vele boeiende hoofdstukken. Pittoresker, gevarieerder en levendiger wordt een vereniging nooit meer. Met Marijn De Valck van FC De Kampioenen als peter, met Herman en Alexander De Croo in het bestuur – die mensen moeten niet voorgesteld worden – en met twee bekerfinales in 2014 en 2019 op het palmares kunnen we de club uit de gemeente Brakel als een curiosum, een zeldzaamheid in de Belgische volleybalgeschiedenis beschouwen. Met een fiere groeispurt vanuit de laagste reeksen naar de Liga bij de vrouwen. Zelfs de mannenploeg moest daarvoor wijken.

Vorig jaar was er even opschudding, want Karel Van den Berge, een man die sinds mensenheugnis kleur en inhoud gaf aan de club, besloot ermee te stoppen. Sonia Van Cauwenberghe, in 2017 verkozen tot sportvrijwilliger van Brakel, dacht er ook aan om de fakkel aan nieuwe bestuursleden door te geven. Reeds in 1974 was het volleybal in Michelbeke haar passie, vanaf 1998 werd zij officieel de secretaris van de club, maar zij was er eigenlijk al langer mee bezig. Saturnus Michelbeke daverde op de grondvesten toen de twee steunpilaren, de twee boegbeelden van de club de zeer emotionele beslissing bekend maakten om hun uitgebreid takenpakket af te bouwen.

Sonia, dat zorgde even voor paniek in sporthal Averbo, aan de voet van de Berendries?

Sonia Van Cauwenberghe: “Ik herinner me dat we eerst het team en de trainers op de hoogte brachten en pas daarna de anderen die bij de werking van de club betrokken waren. Ons levenswerk wou niemand zo maar laten schieten, dus werden verse krachten gezocht om in het bestuur te komen. De familie De Croo – tevens bestuursleden maar zeer begrijpelijk totaal geen tijd om een club te runnen – spraken mensen aan binnen hun uitgebreid netwerk.

De meeste clubs moeten stoppen wegens financiële perikelen. Bij ons was dat niet het geval, in Michelbeke ging het om een tekort aan helpende handen. Ons signaal zette heel wat in beweging.”

Met vers bloed in het bestuur kan de club verder blijven bestaan, maar er moeten nog heel wat hindernissen overwonnen worden.

“Michelbeke, dat is niet alleen de eerste ploeg van de Liga. Dat ondervinden de nieuwe mensen in het bestuur. Dat is veel meer. Er moeten ontzettend veel acties ondernomen worden om de club te doen draaien. Ik toon alles aan de nieuwe bestuursleden Geert, Fabiaan, Renzo, Jo en Patricia. Het bestuur kent de club, dat is een voordeel. Geert Van den Berge is onze T2, Fabiaan De Couvreur is onze kiné en Jo Van de Velde is ook verzorger bij ons damesteam. Renzo Bogaert is verantwoordelijk voor de infrastructuur. Patricia Frederickx is onze jeugdverantwoordelijke en Fanny Goditiabois is de nieuwe secretaris. Zij groeide als speelster mee met Michelbeke, van de jeugdreeksen tot in ereklasse. Zij heeft een heel groot deel van de historiek van dichtbij meegemaakt. Karel Van den Berge – als voorzitter – en ik – als schatbewaarder – leiden de nieuwe mensen op. De fakkel doorgeven is niet zo eenvoudig.”

Wanneer er iets moet ondernomen worden, dan gaat dat bij mij automatisch. Al die draaiboeken zitten in mijn hoofd. Zij moeten dat nog ontdekken. We helpen hen zo veel mogelijk.”

Je zei dat Michelbeke meer is dan het topteam in de vrouwenliga…

“Wij gaan nog naar de meeste jeugdwedstrijden kijken, want die jongeren hebben ook aandacht nodig, die moeten ook opgevangen worden. Tijdens het eerste weekend van oktober waren Karel en ik er niet. Ik spreek niet van lichte paniek, maar iedereen is toch geschrokken van de lange reeks taken die er moesten uitgevoerd worden en dan speelden de meeste teams nog op verplaatsing. De kennis doorgeven, daar sluipt toch veel energie in. Maar Karel en ik hebben de knop omgedraaid. De structuur, de opbouw en het runnen van de club kan niet rond twee mensen verder blijven draaien. De taken moeten door meer mensen verdeeld worden.”

De veranderingen zijn al zichtbaar: nieuwe kleedkamers, nieuwe douches.

“Tijdens de coronaperiode, toen ik de kleedkamers ging opkuisen, besefte ik dat dit het eerste was dat moest vernieuwd worden. Ook de keuken is helemaal opgefrist, er is een nieuw plafond en er zijn nieuwe ramen. De nieuwe bestuursleden hebben alles mee helpen verven. We hebben ons heel hard ingezet en we hebben veel plezier gemaakt. Maar het wordt nog steeds in de vrije tijd, na de werkuren gedaan. Het engagement is er alvast en dat is geweldig. Ik denk dat vele clubbesturen te kampen hebben met gepassioneerde mensen met een geweldige clubliefde, maar die ook al een zekere – zeg maar respectabele – leeftijd hebben.

Hetgeen wij nu meemaken, moet stof tot nadenken geven aan vele verenigingen. Wat gebeurt er, wanneer die mensen stoppen? Het digitaal tijdperk, de nieuwe eisen voor de sporthal – bij ons is dat vooral de vloer – slorpen erg veel tijd en energie op. En de tijd tikt. Uitwijken naar de sporthal van Brakel is geen optie want die is helemaal niet conform aan de eisen voor het volleybal. Die zaal heeft zelfs geen tribunes. Bovendien verliezen we dan al onze inkomsten vanuit de cafetaria. Koning voetbal en Olsa Brakel heersen in de streek. Het is dus tijd voor nieuw bloed. Want zo zit ik wel in mekaar. Half en half werk, dat doe ik niet. Ofwel ga ik er volledig voor, ofwel stop ik. Ik besef dat het niet eenvoudig is voor de anderen en dan ontstaat snel de reactie: Sonia zal het wel doen. Ik ken mezelf, als het niet snel genoeg gaat, dan durf ik het al wel eens overpakken. Ik mag dat eigenlijk niet doen.”

Op vele vlakken gaat de club erop vooruit, maar de sportieve resultaten vallen voorlopig nog tegen.

“We hebben dit seizoen nog niets kunnen winnen. Dat is natuurlijk niet prettig. De nederlaag tegen Tchalou is hard aangekomen. We hebben een betere ploeg, het geloof in het team is onaangetast. We zijn echt sterker, maar collectief komt het er nog niet helemaal uit. Er is absoluut nog geen sprake van onrust of paniek. Alle ploegen hebben zich versterkt dit jaar. We hebben nog heel veel thuiswedstrijden op de kalender staan. Na Tchalou wordt de krachtmeting tegen Antwerpen – alweer op verplaatsing – heel belangrijk.

Michelbeke in de bekerfinale

 We hebben alles deze week besproken met trainers en speelsters. We zitten allemaal op dezelfde golflengte. In de competitie van de Belgische beker moeten we het opnemen tegen VDK Gent. Momenteel kan je het niet slechter treffen. Terwijl alle andere Ligaploegen een bekermatch moeten afwerken tegen ploegen uit lagere reeksen, moeten wij in de clinch gaan met het team dat momenteel de beste resultaten van het land neerzet. We gaan ons uiteraard opnieuw smijten. Want wij zijn de enige ploeg die van de Gentse ploeg een setje kon afsnoepen. Nog maar eens een bewijs dat er echt wel potentieel in Saturnus Michelbeke zit.

 De resultaten tonen het niet, maar we zijn echt niet zo slecht bezig. Het is alleen jammer dat onze geplande progressie binnenkort onderbroken wordt door de kalender. Tussen 22 november en 17 december is er geen enkele match gepland en daarna volgt de winterstop. We zullen dat moeten opvangen om vooruitgang te boeken.

Gelukkig hebben we in de toekomst, met het nieuwe bestuur van de Liga (met voorzitter Leo Berghmans en secretaris Ben De Herdt, red.) inspraak in de kalender. Ik ben nog steeds penningmeester bij de Liga. Je ziet, het is niet zo gemakkelijk om alles van het volleybal achter mij te laten, hé.”

Tekst: Walter Vereeck

Foto’s: Bart Vandenbroucke