De 35-jarige Jelte Maan zal niet langer te bewonderen zijn op een volleybalterrein. Voortaan zullen de fans zijn typische hardnekkige ‘grinta’moeten missen. De topaanvaller van VC Greenyard Maaseik heeft finaal een streep getrokken onder zijn rijke carrière als speler. De grote aanjager in moeilijke wedstrijden strijkt de vlag. “Tijd voor een andere oriëntatie van mijn beroepsleven”, lacht de lieve man, getrouwd met de Maaseikse businessanalist Anneleen, vader van Laurine (4) en Kamil (3) en afkomstig van Lochem in Nederland, een dorp in de buurt van Zutphen, Deventer en Doetinchem in de Gelderlandse Achterhoek. “Ik heb me geëngageerd in een online groothandel in sterke dranken. Zo maak ik professioneel de overstap naar de horecasector. Helemaal vaarwel zeg ik mijn geliefde sport niet. Je zal me in Maaseik vaak in de Steengoed Arena tegen het lijf lopen.”
We blikken met Jelte vooruit op zijn nieuwe job en terug op zijn sportieve loopbaan. Een aaneenschakeling van hoogtepunten en soms ook ontgoochelingen.
Je bent nu alle dagen ‘vrij’ van sport. Werkt die optie bevrijdend?
“Jawel. De mentale druk valt niet te onderschatten in de nationale en Europese topwedstrijden. Ach, ik ben in de werkweek nu minder vrij dan toen ik speelde, omdat horeca avondwerk eist. Bovendien moet ons bedrijf (http://www.rightspirits.be.) in de markt worden geplaatst. De Nederlandse tak heeft een zevental werknemers op de hoofdzetel in dienst. Ik houd de vinger aan de pols voor de ontwikkeling van de nieuwe Belgische tak. Op korte termijn beschikken we over kantoren in Sint-Katelijne-Waver, dichtbij onze logistieke partner. Als het project en het online platform aanslaan, zal ook de afdeling België, mijn sokkel dus, mensen in dienst nemen. Let wel: we runnen geen fysieke winkel. Een digitaal platform is gemakkelijker. De klant kan het assortiment analyseren en prijzen en voorraden bekijken. Maar zo’n website alleen volstaat niet. Service en contact met de klant zijn belangrijk. Zo zal ik veel onderweg zijn voor de naambekendheid, het imago van betrouwbaarheid, de marketing en de positionering van het bedrijf. Ik geloof sterk in de aanpak, vertrekkend vanuit steden als Brussel, Antwerpen en Gent. Geloof in de firma kan bergen verzetten.”
We schakelen graag over naar die enkele decennia van jou in het volleybal.
“Ik begon als jonge kerel na mijn jeugdopleiding op de spelverderling bij Jong Oranje. Coach Teun Buys versaste me naar de libero. Pas later schoolde ik me om tot receptie-hoek. Mijn carrière kan je opsplitsen in twee blokken. Het eerste deel loopt van 2004 tot 2008 bij PZ Piet Zoomers Apeldoorn. Ik schotel je bekende namen voor: Jeroen Rauwerdink, Bas Van de Goor, mijn broer Joram Maan, Wietze Kooistra, Albert Cristina, Tony Krolis en Maaseikenaar Jimmy Prenen.”
PZ Piet Zoomers speelde mee op de Fortis Cup van Noliko Maaseik in Bree. Zo kwam je in het vizier van Vital Heynen.
“Ja, met zijn voorganger Anders Kristiansson heb ik nooit gewerkt. Heynen belde me op. Ik moest niet lang nadenken. Gewoon elke Nederlander wilde op dat moment bij die grote club Maaseik spelen. Denk aan Robert Horstink en Richard Schuil. Ik maakte dertien seizoenen vol van 2008 tot 2021. Bij Maaseik kon je als jonge belofte stappen vooruit zetten. De club hanteert nog altijd die filosofie om jong talent alle kansen te bieden.”
Heb je speciale prijzen op je palmares mogen inschrijven?
“Ja, op het EK U21 in 2004 werd ik in Kroatië verkozen tot beste libero. In 2008 was ik in Turkije de beste libero met Nederland in de European Golden League. En hier in België werd ik ‘Speler van het Jaar’ in 2012. Mooi toch. Ik klopte Brazilië in de World League. Ze hadden dertien jaar in eigen huis niet verloren. Ook de sensationele Maaseikse titel in 2018 was een van mijn prachtigste ervaringen ooit.”
Je loopbaan is één grote ketting van successen.
“Ik blik terug op zeven landstitels: twee met Apeldoorn, vijf met Maaseik. De mooiste bij Maaseik was de eerste titel. Ik speelde vaak een belangrijke rol in de beklijvende finales tegen Knack Roeselare. Zo staat de titel van 2019 op mijn netvlies gebrand: een heel gekke serie, met veel ‘gezeik’. De prijs ‘coach van het jaar’ werd Joel Banks niet echt gegund, er was de affaire met ‘medical joker’ Tomas Rousseaux. En… niet te versmaden: we hebben 2-0 in de ultieme finale omgezet in een 2-3-zege. Fenomenaal.”
Ook in andere competities heb je genoten. Zaten er soms ontgoochelingen tussen?
“Ik won één beker met Apeldoorn, drie met Maaseik. De eerste daarvan ging tegen Averbode. Ik had veel concurrentie van Lopes en Aranha. We raakten 2-0 achter. Maar ook hier keerden onze kansen. In de Champions League herinner ik me legendarische winst tegen Cuneo (Ita) en dit jaar tegen de Russen van Kazan. In de CEV Cup pakte ik brons tegen Piacenza. Ik speelde vaak de World League en EK’s met Nederland. Met Jong Oranje won ik zilver bij U-21 en werd ik vierde op het WK. Een tergende ontgoocheling was de uitschakeling door Sint-Petersburg (Rus) afgelopen seizoen in de CEV Cup. We gingen er in de halve finale uit in de golden set: 16-18 na zes matchballen. Mijn tweede brons, dat wel, weer in de CEV Cup na 2010 tegen Piacenza. Dat tweede brons was een schrale troost. Je broek zakt er vanaf, van dat soort onverklaarbare nederlagen. Andere nare herinneringen waren blessures: een operatie wegens hernia, een gebroken enkel in Turkije en problemen met de schouder.”
In Nederland werkte je met Guido Vermeulen, Redbad Strikwerda, Arnold Van Ree en Jeroen Bijl. Welke zeven trainers kruisten je pad in Maaseik?
“Vital Heynen haalde me als passer-loper. Met hem pakte ik de laatste Maaseikse bekerwinst in 2012. Hij leerde me te kijken naar volleybal om het spel te doorgronden. Hij is een type: je bent ‘voor of tegen’. Vital verstaat de kunst om zich te omringen met de juiste mensen. Ook van de creatieve Brecht Van Kerckhove heb ik veel opgestoken. Hij had pech dat hij aantrad op een verkeerd moment. Net toen Yannick Van Harskamp naar Perugia vertrok. Als trainer behoort Brecht voor mij tot het kransje van de allerbesten.”
Je diende onder twee Italianen: Di Pinto en Torchio?
“Di Pinto mislukte, al kon ik het best met hem vinden. Maar hij sprak nauwelijks Engels en paste niet in de structuur van de club. Nu ja, het is voor Italianen nooit gemakkelijk in België. Het potje kookte over, toen we in de beker crashten tegen het lager geklasseerde VHL Haasrode Leuven. ‘Niet zo erg’ meldde De Pinto na afloop. ‘We pakken ze wel in de terugwedstrijd…’ Alleen… hij wist niet dat er geen return gepland stond. Hilarisch. Met Torchio had ik het moeilijker. Ik vond dat hij soms zijn verantwoordelijkheid uit de weg ging. Voorts was er Erik Verstraten. Hij moest vertrekken. Ik kan niks verkeerds van hem zeggen. Hij was een opperbeste assistent van Heynen. Maar hij werd geconfronteerd met een moeilijke groep. Het liep niet lekker dat jaar. Libero Bert Derkoningen moest na intern gekrakeel zijn schup afkuisen in Maaseik. Torchio kwam dan even terug. In zijn tweede periode deed hij het beter.”
De Argentijn Daniel Castellani kon evenmin een prijs pakken?
“Toch heeft hij voor mij niet gefaald. We hebben veel aan hem te danken in dat anderhalf jaar van zijn coaching. Hij gunde Joel Banks de rol van assistent. Zo kon Joel extra leren en doorgroeien naar de functie van headcoach, terwijl Castellani naar het Braziliaanse Taubate trok.”
Zo belanden we inderdaad bij de onvolprezen Joel Banks.
“Hij bracht twee opeenvolgende landstitels naar Maaseik in 2018 en 2019. Joel is al even volleybalgek als Vital Heynen, 24 uur op 24 ermee bezig. Joel kon perfect samenwerken met technisch directeur Wout Wijsmans. Corona verbrodde dan het seizoen 2020 en ja, in 2021 versierde Knack weer de dubbelslag met beker en titel.”
Van technisch directeuren gesproken. Met wie was je aan de slag?
“Met Pascal Delfosse. Maar die had een eigen zaak, ik had weinig contact met hem. Dan volgde heel kort Thierry Courtois, de pa van doelman Thibaut. Verder vormde Wout Wijsmans met zijn ervaring, zijn netwerk en zijn kennis een ideaal klankbord voor Banks in zijn eerste seizoen als headcoach. Wout is een man die een natuurlijk overwicht uitstraalt. Net als TD nummer vier Eddy Evens, die altijd een vertrouwenspersoon voor me is geweest. Hij vormt een sterke brug tussen de Raad van Bestuur en Joel Banks. In het spoor van de TD’s is ook teammanager Ivo Rutten van goudwaarde. Hij staat altijd klaar. Door al zijn inspanningen – niets is hem te veel – voel je je warm welkom in Maaseik.”
Je kan in Maaseik uiteraaard niet buiten dè figuur: voorzitter Mathi Raedschelders.
“Ja, hij is een icoon, het voorbeeld van de ideale voorzitter. Een man met een visie. Het siert hem dat hij nooit boos kwam preken in de kleedkamer en dat hij zich totaal niet moeide met technische zaken. Mathi heeft Maaseik groot gemaakt. Hij wordt weldra passend gevierd. Zijn opvolger Raymond Cretskens is in bepaalde opzichten vergelijkbaar: Raymond is bezig met het bedrijfsmatige van de club. Hij heeft eveneens een enorm netwerk, net als Jos Theybers of Steven Menten in de Raad van Bestuur. Raymond houdt zich meer op de achtergrond. Maar als hij iets zegt, is het raak.”
Je was dertien jaar actief bij Maaseik. Kan je je dreamteam samenstellen?
“Ik kies buiten mezelf voor elf namen: Jay Blankenau, Timo Tammemaa, Jolan Cox, Kamil Rychlicki, Aleks Grozdanov, Just Dronkers, Wout Wijsmans, Yannick Van Harskamp, Georg Wiebel, Niels Klapwijk en Nathan Wounembaina.”
Nog een vraagje: de Yellow Tigers meppen de pannen van het dak. De Red Dragons vergaat het, vergeleken met de Lange Mannen van Oranje, de laatste tijd niet zo goed. Hoe verklaar jij dat?
“Van buitenaf is het moeilijk te oordelen. Voor enkele jongens komt de nationale ploeg nog te vroeg. Misschien is er een kloof tussen jong en oud? Hoe loopt het op de trainingen? Hoe is de sfeer in de kleedkamer? Ik vind wel dat je minder de focus moet leggen op matchen die je op papier nooit kan winnen. Maar dat de volle aandacht op een EK moet gaan naar de juiste matchen. Dat zijn de duels die je absoluut wèl kan en moet winnen.”
Hoe beoordeel je het nieuwe Maaseik. Met vijf Belgen en zeven buitenlanders?
“Over enkele nieuwkomers heb ik geen gegevens. Liam Mc Cluskey heeft alleszins heel veel toekomst. De Iraniër Javad moet uit zijn schulp komen en zijn waarde bevestigen. Aan Jolan Cox weet je wat je hebt. Centraal is Elias Thys blokkerend sterk. Hij traint hard, hopelijk krijgt hij kansen. En de Argentijn Martinez is een leuke vent: handig met de bal, steunend op een verraderlijke service. Wat de transfers betreft: het wordt een mooie mix van jong en oud. Met Martin Perin (17) op de libero: een prima keuze. Het was goed dat hij op het EK werd geconfronteerd met veel druk. Voorts is Ferre Reggers ook een jonge Belg. De anderen ken ik niet. Het gaat om de Braziliaan Gustavo Bonatto (35 jaar, 2m15), de Est Henri Treial en de receptie-hoeken Lazar Cirovic (Ser), de jonge Fin Veeti Nikkinen en de Franse Belg Gilles Lomba.”
Wat is charme van volleybal? Waarom zou je het elke jongere aanraden?
“Volleybal is een heel complete sport. Het gaat om snelheid, explosiviteit, lichaamscontrole, intelligentie en spelinzicht, fysieke kracht en technische balvaaardigheid. Volleyballers in het algemeen gedijen prima in andere sporttakken.”
Voor jou eindigt het volleybalverhaal. Maar nog niet helemaal?
“Neen, maar ik heb voorstellen van bijvoorbeeld Tectum Achel en andere clubs afgeslagen. Eén ding ga ik wel doen: mijn manager Guido Görtzen is trainer van de Nederlandse neo-topklasser Numidia Limac Maasbracht. Ik zal bij Limac één avond in de week training geven. Nu ik bedrijfsleider word, ga ik de sport eventjes van buitenaf bekijken. Misschien doe ik ooit nog iets, maar dat is toekomstmuziek. Ik wil eerst mijn leven over een andere boeg gooien.”
Tekst: Leo Peeters
Foto’s: Bart Vandenbroucke & TopVolleyBelgium
