Céline Van Gestel: “La dolce vita doet me echt goed”

In het zog van groeibriljant Britt Herbots zagen we de voorbije weken in de Volleybal Nations League nog een andere ruwe diamant bij de Yellow Tigers bovendrijven: Céline Van Gestel. De 23-jarige receptie-hoek doet samen met hartsvriendin Herbots de afwezigheid van aanvalsleidster Kaja Grobelna even vergeten en brandt van ambitie om de laatste week in Rimini en in haar nieuwe thuisland met minstens twee extra overwinningen af te sluiten. “Thailand en Canada moeten haalbaar zijn. Winst tegen Italië? Dat zou voor mij persoonlijk natuurlijk extra leuk zijn en onze campagne helemaal afmaken.”


Op haar vrije dag, de ochtend daags na de 1-3-nederlaag tegen Japan, krijgen we toch een opgewekte Céline aan de lijn. Kamergenote Britt Herbots ligt nog in dromenland, waardoor de Desselse ruimschoots de tijd neemt om ons vrank en vrij te vertellen over het intensieve jaar dat ze achter de rug heeft. Haar transfer van Stuttgart naar Firenze, Corona die de band met het thuisfront en vriend Florian Malisse (setter bij Guibertin) doorbrak en vooral de drie wedstrijden per week die ze sinds 25 mei in de VNL speelde, beginnen zelfs bij de energieke Van Gestel haar tol te eisen. Maar de ‘Speelster van het jaar 2018’ uit onze vaderlandse competitie beseft dat ze hier later de vruchten van zal plukken en als het even kan misschien zelfs al deze zomer, zeker met het EK in Servië in het vooruitzicht.


Het zijn dus al zware weken geweest. Zie je het nog zitten nadat je met de Yellow Tigers al sinds eind mei in hetzelfde hotel in Rimini samenhokt?
Céline Van Gestel: “Op 19 mei zijn we vertrokken, dat kan ondertussen tellen… Ik moet toegeven dat het allemaal wat begint door te wegen. Gelukkig valt het hier organisatorisch goed mee en zitten we in een redelijk goed hotel. Zonder al te veel luxe hebben we hier wel alles wat nodig is om goed te presteren. Onze kamers zijn in orde en op de benedenverdieping van het hotel is er voor de ploeg een aparte ruimte voorzien. We hebben die al omgedoopt tot ‘The Belgian House’ en we komen er samen om naar televisie te kijken of gezelschapsspelletjes te spelen. Op vrije momenten trekken we wel eens naar het strand in de buurt of zitten we samen aan het zwembad en wordt er wat geblokt, want er zitten toch wel een paar studenten in de ploeg. Als we buiten komen, moeten we natuurlijk steeds ons mondmasker dragen, maar al bij al vallen de regels goed mee. Toegegeven, ik had het strenger verwacht. In het begin mochten we slechts in blokken van anderhalf uur naar het strand, maar ondertussen is dat aangepast. En we doen veel dutjes hé, belangrijk voor de recuperatie.”


En om scherp te blijven voor de resterende drie wedstrijden?
“Inderdaad, maar we kennen ons lichaam ondertussen goed en we worden natuurlijk uitstekend opgevolgd. Maar het klopt dat we nog drie wedstrijden moeten presteren, belangrijk voor onze ranking en onze mogelijke plaatsing voor het WK van volgend jaar. Daarom mogen we tegen Thailand en Canada geen steek laten vallen, al zouden beide ploegen zeker haalbaar moeten zijn. Die gedachte geeft ons toch weer wat extra mentale energie.”


Ondertussen staan jullie 13de op de FIVB-ranglijst, mede dankzij de knappe overwinningen tegen regerend Wereld- en Europees Kampioen Servië en Olympisch Kampioen China.
“We hebben inderdaad al redelijk wat punten gescoord, maar we moeten ook toegeven dat deze ploegen niet met hun sterkste kern aanwezig zijn op de VNL. Heel wat toplanden zijn zich aan het voorbereiden op de Olympische Spelen. Voor ons is dat natuurlijk zeer gunstig. Als je op voorhand had gezegd dat we vijf keer gingen winnen, hadden we daar zeker voor getekend. Daar zitten we nu al aan en er staan nog drie wedstrijden op het programma. Voorlopig is ons tornooi dus geslaagd en dat komt zeker ook de groepssfeer ten goede.”


Van kleine irritaties is dus nog niet veel te merken? Ook niet bij kamergenote Britt Herbots?
“Ik ben wel eerder een ochtendmens terwijl Britt ’s avonds vaak 2 uur later gaat slapen. Maar we zijn heel goede vriendinnen en kennen elkaar door en door. Bovendien zijn we altijd al roomies geweest bij de Yellow Tigers. De ambiance is er nog altijd hoor, daar zorgt onze kapitein Ilka Van De Vyver trouwens sowieso wel voor door op gepaste momenten wat inside jokes boven te halen of door ’s avonds samen ‘De Slimste Mens’ te spelen.”


Je sprak daarnet over de resterende wedstrijden tegen Thailand en Canada, maar ik vermoed dat jij toch zeker ook uitkijkt naar de clash tegen Italië, ondertussen jouw tweede thuisland?
“Natuurlijk is het fijn om tegenover een aantal ploeggenoten te staan zoals Anastasia Guerra en Sylvia Nwakalor, maar ik probeer de wedstrijd gewoon te benaderen zoals een andere, ook al zijn zij hier met hun tweede ploeg. Het zou alleszins mooi zijn om het tornooi te eindigen met een drie op drie. Of ik als speelster in de Italiaanse competitie mee aan de scouting heb geholpen? Ik heb hier en daar wel eens wat info gegeven, maar onze technische staf is daar zo maniakaal mee bezig dat zij alle details van elke tegenstander kennen.”


Hoe is het na een jaar Firenze met jouw Italiaans?
“Het begint. Ik begrijp het ondertussen heel goed, alleen in het praten moet ik nog beter worden. Ik wilde afgelopen seizoen eigenlijk al lessen volgen, maar door Corona is dat niet doorgegaan. Binnenkort ga ik me zeker terug inschrijven.”


Ben je ondertussen al helemaal aangepast aan de Italiaanse levensstijl?
“Ik denk het wel. Mijn inburgering verliep alvast een pak vlotter dan in Stuttgart. Ik heb in Firenze echt wel mijn draai gevonden en woon er op een appartement vlakbij het historische centrum. Als ik mijn straat uitwandel, komt ik uit op de Duomo. En door de veiligheidsmaatregelen is het hier eens niet overbevolkt door toeristen, heerlijk gewoon. Ook al heb ik door Corona mijn familie en mijn vriend Florian heel weinig gezien, het goede weer en het lekkere eten maken het allemaal net iets minder zwaar. En Britt, die bij Novara speelt, woont op amper drie uurtjes rijden met de trein. We zien elkaar dan ook regelmatig en bellen haast elke dag. Ik moet toegeven, la dolce vita doet me echt goed.”


Hoe blik je terug op jouw sportieve prestaties?
“Ik heb een redelijk stabiel seizoen gedraaid. Ik heb hier voor 1 + 1 seizoen getekend, dus ik blijf minstens een jaartje in Firenze, want ik voel me hier uitstekend. De ploeg heeft wel wat blessures gekend waardoor we in de competitie tussen plek 5 en 8 zijn geëindigd. Volgend seizoen spelen we dus geen Europees, maar een ramp is dat niet, want dan blijft er veel meer tijd over om te trainen. Ik kan zeker nog een pak bijleren.”


Hoe zit dat met het potentieel van de Yellow Tigers?
“Daar zit zeker nog veel rek op. Daarom is het net goed dat we tijdens deze VNL tegen ploegen hebben gespeeld zoals de USA, Turkije en Duitsland. Tijdens zo’n wedstrijden worden onze werkpunten blootgelegd. Zo moeten we als groep stappen zetten in onze block-defense en moeten we meer constante krijgen in onze opslagdruk. Individueel kan iedereen zeker ook nog wat bijschaven. Voor mij persoonlijk gaat dat vooral over mijn aanvallende capaciteiten en dan vooral mijn timing. Zo gebeurt het nog te vaak dat ik voor de bal sta. Op receptioneel vlak zit het wel snor. Maar onze coaches Gert en Kris weten waarmee ze bezig zijn en proberen ons elke dag beter te maken. In dat opzicht is deze VNL eigenlijk de ideale voorbereiding op het EK.”


Want daar willen jullie beter doen dan in 2019 toen jullie er tegen Rusland uitgingen in de 1/8e finales?
“We dromen inderdaad van de top-8 en we moeten die ambitie hebben. We kennen onze tegenstanders en met Servië, Azerbeidzjan, Rusland, Frankrijk en Bosnië-Herzegovina zitten we in een sterke groep, maar als iedereen goed is, maken we zeker kans om beter te doen dan de 9e plek in 2019. Toch gaat onze focus pas naar het EK als we de VNL volledig hebben afgesloten.” 


Blijven jullie na de laatste wedstrijd in deze VNL tegen Canada (20 juni) doortrainen tot de start van het EK (18 augustus)?
“Nee, de pees gaat er dan even af. We krijgen allemaal wel een individueel programma mee, maar de voorbereiding op het EK start pas op 14 juli in Leuven. Dan volgen er nog wat oefentornooien. Ik ga na de VNL dus eindelijk even terugkeren naar België. Tijd doorbrengen met Florian en mijn familie. Mijn broer en zus hebben allebei kindjes, dus ik weet me wel bezig te houden. Al zie ik er ook naar uit om even gewoon te nietsen, zonder zorgen.”


Maar eerst nog wat winnen in de VNL hé Céline.
“Natuurlijk. We zijn ondertussen een echte vechtersploeg geworden, dus we gaan nu niet alles te grabbel gooien wat we de voorbije weken hebben opgebouwd.”


Zo mogen we het horen. Forza Yellow Tigers!

Tekst: Kenny Hennens
Foto’s: FIVB