De Yellow Tigers zijn aan een indrukwekkend toernooi bezig tijdens de ‘Volley Nations League’. In het Italiaanse Rimini gaat het nationaal team op dit moment vijf weken lang de confrontatie aan tegen de top van de volleybalwereld. Twaalf wedstrijden hebben ze voorlopig achter de rug. Telkens drie matchen na elkaar op drie dagen tijd. Maar zelfs met dat moordend ritme hielden onze Belgische volleybalvrouwen zich kranig recht. De opbouw naar het EK verloopt beter dan verwacht.
De eerste week begon niet zo overtuigend. Van de ontmoetingen tegen Nederland en Duitsland had men meer verwacht. Vooral omdat tijdens de oefenmatchen tegen dezelfde teams knappe resultaten werden behaald. Onze buurlanden hadden uit die partijen wel veel geleerd en daarna hun fysieke overmacht stevig uitgebuit. Maar vanaf de tweede week hebben de Yellow Tigers zich uitstekend herpakt. De nationale selectie heeft ondertussen vijf zeges behaald tegen landen die een pak hoger gerangschikt staan in de huidige volleybalhiërarchie. Allemaal na een bloedstollende, maar tevens ook energieverslindende tiebreak. We sommen de overwinningen even voor u op: Servië, China, Korea, Polen en de Dominicaanse Republiek. België speelde tijdens deze VNL het hoogst aantal sets van alle aanwezige ploegen. Dat Brazilië, USA en Turkije dan eventjes in dat verschroeiend wedstrijdtempo een maatje te groot bleken, is niet meer dan logisch. Maar dat het team van coach Gert Vande Broek – ondanks verlies – grootmachten zoals Rusland en Japan met de bibber op het lijf kon zetten, verdient alleen maar waardering voor de speelsters en de coaching-staff. Met strijdlust, verbetenheid, wilskracht en doorzettingsvermogen compenseren de Yellow Tigers het tekort aan centimeters. Het knap en hoogstaand volleybalniveau zorgt voor applaus op alle banken en – veel crucialer – voor belangrijke bonuspunten in de ‘worldranking’. De kwalificatie voor het WK komt steeds dichterbij. België staat voorlopig op een uiterst verdiende negende plaats tijdens deze ‘Volley Nations League’. In de FIVB-rangschikking met alle teams in de wereld staan de Yellow Tigers – tot nader order – op een dertiende plaats. Tijdens de drie laatste confrontaties van de VNL-competitie tegen Thailand, Italië en Canada kunnen er meer punten verzameld worden. Dan kan onze nationale ploeg misschien een plaatsje hoger klimmen tussen al die grote volleybalnaties. Een droomscenario wenkt.
Lise De Valkeneer maakt het allemaal van dichtbij mee. De aanvalster – zij maakt volgend seizoen de overstap van Charleroi naar VDK Gent – is na een lange afwezigheid terug bij de nationale volleybalploeg.
Hoe is dat allemaal tot stand gekomen?
“Ik heb een gesprek gehad met hoofdcoach Gert Vande Broek”, verklaart Lise De Valkeneer. “Het is een samenloop van omstandigheden. Omdat ik stop als onderwijzeres in het tweede leerjaar, kon ik me makkelijk vrijmaken. Ik heb Gert één jaar als coach gehad, toen ik bij Asterix Kieldrecht speelde. Hij kent met dus goed. Maar het was – denk ik – dertien, zelfs veertien jaar geleden dat ik nog voor de Belgische ploeg volleybalde, met Jan De Brandt indertijd als trainer-coach. Ik stop in het onderwijs en ik ben volop bezig aan een opleiding als bakker. Dan ga ik aan het werk in Oordegem. Dat is niet zo ver van mijn woonplaats.”
Is de nieuwe kennismaking met de Yellow Tigers goed verlopen?
“Jazeker”, knikt de 31-jarige volleybalster instemmend. “Ik kende eigenlijk niemand. Het valt allemaal goed mee. Met uitzondering van Marlies Janssens en Dominika Sobolska is er tussen mij en de groep een groot leeftijdsverschil. Eerst deelde ik de kamer met Marlies – zij wordt volgend jaar mijn teammaatje bij VDK Gent – en nu zit ik op dezelfde kamer samen met Jutta Van de Vyver. Dat was vooraf besproken, want met het vertrek van Kaja Grobelna (na twee weken) moest er met de kamerindeling geschoven worden. Ik mocht tijdens de matchen tegen de USA en tegen Brazilië meespelen. Dat staat toch wel mooi op mijn curriculum vitae.”
Dit is jouw eerste groot volleybaltoernooi na zo veel jaren.
“Deze ‘Volley Nations League’ is inderdaad gigantisch”, glimlacht Lise De Valkeneer. “Het is een onvoorstelbaar grote organisatie. Werkelijk indrukwekkend met al die topploegen die je hier tegenkomt. Dat is totaal verschillend met de Belgische competitie, maar ook met vroeger. De beleving, de emotie en de energie ligt reusachtig hoog. De plek waar we in Rimini verblijven, is bewust uitgekozen. Het hotel heeft niet zo’n grote kamers. We vroegen ons aanvankelijk af hoe we dat hier in godsnaam vijf weken lang zouden kunnen volhouden. Maar het verloopt beter dan verwacht. De knappe resultaten spelen ook wel een rol natuurlijk. Op het strand mogen we af en toe uitwaaien. Weliswaar strikt afgezonderd van al de rest. Er verblijven zeven ploegen in ons hotel, maar alles blijft netjes gescheiden. De herenploegen die ook aan de VNL deelnemen zijn in andere hotels ondergebracht. Die zien we zelfs niet. Sommige speelsters kennen elkaar vanuit de internationale competities, maar verder dan een informele babbel gaat het niet.”
Het drukke schema, vijf weken lang, moet toch wel zeer belastend zijn.
“Het is allemaal heel intensief”, vervolgt de Oost-Vlaamse aanvalster. “Vooral de wedstrijden die om tien uur ’s morgens beginnen, slorpen veel energie op. Op de wedstrijddag krijgen we de gelegenheid om nog anderhalf uur trainen. Tijdens de drie dagen rust – eigenlijk is dat een slecht gekozen uitdrukking – hebben we trainingsblokken van drie uur lang. Ik vertelde je reeds dat deze organisatie kolossaal is. Om je een idee te geven: hier zijn twee officiële terreinen waarop de wedstrijden worden afgewerkt. Echt heel knap, maar er zijn ook zes trainingsvelden beschikbaar. Strikt geregeld, met een strak tijdschema, steeds volgens de strenge richtlijnen voor Corana. We worden trouwens elke vier dagen getest. Alles moet superveilig verlopen. Met publiek zou het ongetwijfeld nog spectaculairder geweest zijn, maar dit is ook al behoorlijk overweldigend.”
Vrijdag begint het opnieuw met de erg belangrijke match tegen Thailand.
“We moeten nog drie doorslaggevende wedstrijden spelen”, beseft Lise De Valkeneer. “Thailand wordt superbelangrijk. Dat is een team met allemaal opgeviste volleybalsters, die een indrukwekkend verleden hebben bij hun nationale ploeg. De drie teams die we nu nog moeten ontmoeten, zijn wel gegroeid tijdens dit toernooi. Thailand moest het samenspel terugvinden, dat doen ze ondertussen wonderwel. Italië is hier met een erg jonge ploeg. De aanpassing van die Italiaanse youngsters aan het niveau van deze hoogstaande VNL-competitie is zeer opvallend. En Canada – debuterend land – begint ook al beter het ritme te vinden. Hadden we deze ploegen beter tijdens de eerste week ontmoet? Misschien, maar die vergelijking kan niet gemaakt worden. Wij staan met de Yellow Tigers ondertussen ook een pak verder.”
Je gaat volgend jaar bij VDK Gent aan de slag?
“De afstanden naar Charleroi begonnen – na twee jaar – toch wel door te wegen”, vertelt de aanvalster uit Lede. “Vier jaar geleden volleybalde ik al in Gent. Stijn Morand ken ik al jaren. Ik denk dat de Gentse club misschien wel de strafste transfers heeft gerealiseerd. Nu moeten we daar nog een mooi geheel van maken. Aan afscheid nemen denk ik nog niet. Ik heb een contract voor één seizoen. Ik bekijk het altijd jaar per jaar. Mijn lichaam laat het nog allemaal toe. Ik merk hier tijdens de ‘Volley Nations League’ dat ik blij ben dat ik dit allemaal nog mag meemaken. Ik stel eigenlijk vast: ik doe dit spelletje nog veel te graag.”
Omdat de confrontatie tegen Thailand zo belangrijk is, willen we u met Volleymagazine nog meer informatie geven over dit bijzonder Aziatisch volleyballand. Want er gaat een apart verhaal aan vooraf.
Thailand had aanvankelijk gepland om deze VNL-competitie met een jong team en met een nieuwe, toekomstgerichte generatie af te werken. Zoals nog meer ploegen in Rimini doen. Maar plots sloop Covid-19 in de Thaise selectie en iedereen moest in afzondering. Dus werd het oude team gevraagd om hun plaats in te nemen. Die hadden eigenlijk afscheid genomen van het internationaal volleybal na het kwalificatietoernooi van de Olympische Spelen. Tot dan hadden die topspeelsters alles gespeeld.
De voornaamste volleybalsters uit die generatie staan in Thailand bekend als de ‘Fabulous Five’. Zij zijn echte sporthelden in hun land, want zij hebben een geweldige status opgebouwd en een eigen stijl ontwikkeld. Wilavan Apinyapong, Pleumjit Thinkaow, Nootsara Tomkom, Onuma Sittirak en Malika Kanthong zijn niet van de allergrootsten, maar ze spelen volleybal vol creativiteit. Voor hen lopen de stadions vol, want zij zijn intussen echte symbolen voor Thailand. Meer dan heroes (and not for just one day).
Kris Vansnick – die man kent werkelijk iedere speelster in binnen- en buitenland – geeft een woordje uitleg. “Die ‘Fab Five’ is een echt begrip in Thailand”, verduidelijkt de assistent-coach van de Yellow Tigers. “Hou hun setter Tomkom maar extra in de gaten. Die zorgt met haar verrassende spelverdeling voor flitsend volleybal. Zij tovert met de bal. Samen met Thinkaow heeft zij wervelende combinaties opgebouwd. Na jarenlange trainingen en perfecte automatismen voelen die twee speelsters mekaar perfect aan. De middenspeelster is ondertussen 38 jaar en speelt twintig jaar voor de nationale selectie. Ze blijft spectaculair. De twee laatste ontmoetingen – ook tijdens de vorige VNL in Macau – hebben we Thailand telkens met 3-1 kunnen opzij zetten. Vooral die laatste confrontatie is een referentiematch voor ons Belgisch team. We spelen graag tegen Aziatische ploegen, dat bewezen we hier tegen China en Japan, maar we zijn toch op onze hoede. De ‘Fab Five’ wil hun tweede carrière ongetwijfeld in schoonheid afsluiten.”
Tekst: Walter Vereeck
Foto’s: FIVB, Kris Vansnick
