Pieter Verhees: “Na bekerontgoocheling met Maaseik stunten in Rusland”

Lang uitslapen was er maandagmorgen voor Greenyard Maaseik niet bij na de ontgoochelende 1-3 bekernederlaag tegen Knack Roeselare zondagnamiddag in de Lotto Arena. Joel Banks en zijn jongens vertrokken maandagochtend al om 07u15 uit de Eiker Stede voor een ellenlange trip naar Rusland. In het oude ‘Leningrad’ staat woensdag, Belgische tijd 17.30 uur, de heenwedstrijd van de halve finale in de Europese CEV Cup op de affiche tegen Zenit Sint-Petersburg.

De fikse bekerkater wegspoelen, wordt een helse uitdaging voor de Maaslanders. Die zouden al te graag uitpakken met een stunt om de bleke finale uit te wissen. Vanaf 17u25 ook te volgen op Canvas!

Misschien kan VC Greenyard Maaseik toch een goede uitgangspositie afdwingen voor de return op 3 maart in eigen huis. Dat moet het doel zijn. Waarom zou dat kunnen? Omdat Sint-Petersburg, ondertussen gezakt naar plaats vier in de stand van de Russische Superleague, het de laatste weken niet zo best vergaat. Vijf wedstrijden op rij zijn uitgemond in vier nederlagen en slechts één schamele overwinning.

“We versloegen hen al drie keer”, liet Sam Deroo graag weten. De aanvoerder van de Red Dragons vertrekt alleszins op het einde van het seizoen bij de Russische competitieleider Dinamo Moskou en speelt volgend seizoen bij het Poolse Rzeszov. “Ik tip op een finale tussen ons (Deroo moet voorbij Montpellier, de leider in de Franse Pro A) en Sint-Petersburg. Al zie ik in theorie mogelijkheden voor Maaseik, als het team de rust weet te bewaren en als de verdediging stevig op de benen staat. Sint-Petersburg heeft namelijk krachtpatsers met forse fysieke capaciteiten, gekoppeld aan heel veel gestalte, in de rangen. Hun nadeel: mentaal zijn ze niet zo heel sterk”, wikt Deroo de Limburgse kansen.

Vraag is of Maaseik na de zeer matige prestatie in de beker zelf nieuwe mentale kracht kan aanboren. Middenman Pieter Verhees (31 j., 2m05) reageert in die zin positief. “We kunnen veel beter dan het matte niveau van de cupfinale. Het is wel afwachten hoe we de zware reis  zullen verteren. Gelukkig houden we de return achter de hand. Dus geef ik me vooraf nog niet gewonnen. Als topsporter moet je altijd heilig in je missie geloven.”

Pieter Verhees, oudste van vier jongens, komt uit een hevig volleybalgezin. Broer Wouter speelde jarenlang op hoog niveau bij Avoc Achel, toen in de Liga B. Maar hij koos in 2019 voor een reis rond de wereld en heeft bij zijn thuiskomst het volleybal vaarwel gezegd. Andere broers Hendrik en Willem spelen samen in de eerste ploeg bij de Limburgse provincialer VC Pelt.”

Pieter, jij bent na heel wat seizoenen in het buitenland, naar de oude stal teruggekeerd. Je woont nu in Heppeneert langs de Maas. Een idyllische plaats. Schets eerst even je carrière in Italië en in Polen.

Pieter Verhees: “Mijn voorgeschiedenis begint in Overpelt (nu Pelt, na de fusie met Neerpelt), Noliko Maaseik B en het Vlaamse beloftenteam, aangevuld met drie seizoenen bij Euphony Asse-Lennik. In 2012 speelde ik één jaar bij Maaseik A en won ik met coach Vital Heynen de ‘triple’: de supercup, de Belgische beker (tot vandaag de laatste van de club!) en de landstitel. Met kleppers als Van Harskamp, de Let Egleskalns als opposite, de Kameroener Wounembaina, onze kapitein Jelte Maan, Bert Derkoningen op de libero en Simon Van de Voorde en ikzelf als centrale aanvallers. Die triple gaf mijn carrière een ‘boost’: ik werd opgemerkt. Voor mij het ideale opstapje om naar Italië te verkassen.”

In Italië bouwde je heel fijne jaren uit.

“Ik speelde er voor vijf ploegen. Te beginnen bij Latina, niet zo ver van hoofdstad Rome. We haalden de finale van de CEV Cup in 2013 en de finale van de Challenge Cup in 2014. Winst zat er tegen Fenerbahçe en Halkbank Ankara echter niet in. In 2015 pakte ik met Modena wel de Italiaanse beker en de vice-landstitel. Daarna speelde ik nog voor Monza, Vibo Valentia en Ravenna. Het waren mooie tijden: die typisch Italiaanse sfeer, die prachtige Italiaanse sportscène, de heerlijke Italiaanse keuken, de sterke Liga A 1 en niet te versmaden… het mooie weer. Modena en Monza waren mijn tofste ploegen. Ik sloot mijn ‘buitenlandse periode’ in seizoen 2019-2020 af bij het Poolse Zawiercie in de buurt van Katowice. Ook een aangename belevenis door de populariteit van het volley in Polen. Maar corona sloeg vreselijk toe. Het seizoen werd vroeg beëindigd. Bovendien had ik een ingreep aan de knie (kraakbeen en meniscus) ondergaan in Leuven. Mijn revalidatie heeft tijd gekost. Ik ben blij dat het nu beter gaat.”

Ondertussen kreeg je die mooie aanbieding van Maaseik.

“Klopt. De buitenlandse topclubs, ook in Italië en Polen, wisten lange tijd niet hoe hun budget zou evolueren. Er zat weinig beweging in de transfermarkt. Als middenman een stek vinden, is zo al moeilijk op zich. Je moet de juiste passeur hebben. Dat is een zeer belangrijk element om het als centrale aanvaller waar te maken. Zo moest ik keuzes maken en Maaseik vond ik zeer interessant. Ik heb toegehapt, zeker niet om aan een ‘uitbolparcours’ te beginnen. Daarvoor ben ik nog veel te jong. Ik bezit een universitair diploma, Master Lichamelijke Opvoeding en Bewegingswetenschappen, gekruid met het pedagogisch diploma van de lerarenopleiding. Onderwijs is over enkele jaren misschien een optie. Ik wil nu volop genieten van mijn sportieve loopbaan. Ik heb nog een contract voor een tweede seizoen bij Maaseik en op mijn 32ste houd ik dan ook nog alle opties open.”

Je vriendin Edina Begic uit Bosnië-Herzegovina speelt wel in Italië. Bij Saugella Monza, derde in de A 1. Edina heeft twee Belgische ploegmaats: Laura Heyrman en Lise Van Hecke.

“Ja, heel fijn. Edina heeft een basisplaats verworven. Logisch dat zij bij Monza blijft spelen. Dat ik haar minder in ‘real time’ zie, is op zich niet zo leuk. Maar we geven allebei de voorrang aan ons professionele sportleven. Zij speelt in één van de beste competities ter wereld. Wie ben ik om zoiets te verbieden. Neen: ik gun haar alle ruimte. Sporadisch reizen we heen-en-weer naar elkaar. Het is niet zo heel ver, dat is een voordeel om elkaar in vrije periodes te ontmoeten.”

Terug naar de Europese match van woensdagvond. Er is weinig tijd om te herstellen na de weinig imposante bekerprestatie.

“Tja, en toch moeten we een antwoord vinden op ons onverklaarbaar te lage rendement. We kunnen Roeselare nochtans aan. In competitie staat het 1-1: we verloren ginds met 3-2 (we kwamen pas uit quarantaine), maar wonnen thuis riant met 3-1. Normaal is de opslagdruk, die we in die tweede interclub wél ontwikkelden, onze grote troef. Servicekracht is ons keypoint. Stijn D’Hulst kon zijn normaal spel niet brengen. Maar tegen de gerodeerde en goed variërende Knackies, terend op lang ingeslepen automatismen, misten we in de bekerfinale liefst 26 services, dat is een volle set. Het gevaar bij hen kwam van alle kanten, bij ons draaide het alleen even in de derde fase. Tja, Knack Roeselare is een zeer complete ploeg. Toch boden we te weinig weerstand.”

En dus moet het in het koude Noord-Rusland anders.

“Ja, zoiets mag zich tegen de Russen met hun Franse spelverdeler en internationaal Antoine Brizard (geboren in Poitiers) en de 34-jarige Cubaan Oreol Camejo (2m07) niet herhalen. Ik hoop dat we op Russische bodem kunnen stunten. Heikel punt is dat we maandag de hele dag onderweg waren, dat dinsdag inderdaad de enige recuperatiedag is. Joel Banks en de kiné zullen wel weten hoe we een goede ‘recovery’ afwerken. Banks is erop gebrand om de prestigeslag te winnen tegen de Finse topcoach Tuomas Sammelvuo aan de andere kant van het net in de lege Sibur Arena. Sammelvuo is een goede vriend van Joel. Dat geeft de strijd extra pigment. Ik vergeet nog te zeggen, dat we ook nog geplaagd worden door coronatesten: een tweetal sneltesten, plus een PCR-test. Hopelijk is iedereen negatief.”

***

ZWARE HEEN- EN TERUGREIS

General manager Dieter Leenders had veel kopbrekens met de organisatie van de verplaatsing. Vliegen vanuit Schiphol via Turkije of Hongarije (Boedapest) en dan via Moskou. Dat was geen optie. Vliegen naar Helsinki kon misschien wel, maar de TGV (400 km) tussen de Finse hoofdstad en Sint-Petersburg rijdt helaas momenteel niet.

Zo is het volgende reisschema van VC Greenyard Maaseik uit de bus gekomen: per auto vanuit Maaseik tot in Viersen (Dui), per trein (met een overstap in Duisburg) tot in Frankfurt (Dui) en per vliegtuig vanuit Frankfurt via Moskou naar Sint-Petersburg. Het tijdsverschil tussen België tegenover Moskou en Sint-Petersburg bedraagt twee uur. Zowel de heen- als de terugreis nemen meer dan twaalf uur in beslag.

Andere zorg: reizigers uit Rusland (rode zone) moeten na hun terugkeer zeven dagen in quarantaine. Dat is pech voor assistent-coach Ivan Janssen en scouter Guy Schroyen, allebei beroeps in het onderwijs. Die quarantainetijd werd niet toegestaan. Zo zullen zij de match thuis in de zetel op tv moeten volgen. Spijtig voor het duo.

De wedstrijd is woensdag rechtstreeks te volgen op Canvas vanaf 17u25.

Tekst: Leo Peeters

Foto’s: Bart Vandenbroucke en Pieter Verhees