Sam Deroo, kapitein van de Red Dragons, blikt terug op een kort seizoen bij Dynamo Moskou. Nadat hij erg succesvol was met ZAKSA Kędzierzyn-Koźle – drie landstitels en winnaar van de Poolse beker – verhuisde hij vorig seizoen naar de bikkelharde Russische competitie. Hij werd in Moskou meteen verkozen tot ‘player of the year’.
Was het een echte cultuurschok om in Rusland te volleyballen?
“Het was gewoon heel anders”, glimlacht de 2,03 meter lange aanvaller. “Het was een heel nieuw project. Ik moest me opnieuw bewijzen in de koelere Russische omgeving. Ik kreeg minder krediet dan tegenover mijn club in Polen, waar ik met Zaksa toch jarenlang een zekere status en een goede reputatie had opgebouwd.
Vooral de beleving op en naast het volleybalveld is totaal anders. Polen, dat is pure passie voor het volleybal, in Rusland is het arbeid. Het was zoals je naar je werk ging. Minder emotie, maar daardoor mentaal keihard. Het volleybal wordt er beduidend minder technisch gespeeld. De pure power overheerst het spelletje. Vooral op tactisch vlak was er een gigantisch verschil. De trainers en headcoach Konstantin Bryansky hebben waarschijnlijk meer van mij opgestoken dan dat ik van hen heb bijgeleerd. In Rusland heerst – zacht uitgedrukt – nog een echte ‘oldskool’ mentaliteit. Tijdens de trainingssessies en zeker bij de wedstrijdvoorbereiding deden ze het oubollig, echt nog zoals vroeger.
Onze trainer stond wel open voor mijn suggesties. Hij wil echt verbeteren en vernieuwen en dat zorgde voor een goede samenwerking. Hij apprecieerde mijn input. De Canadees in onze ploeg was mijn ‘buddy’. We hebben de kwaliteit kunnen opkrikken. Daarom speelden we nog een knap seizoen. Sportief gezien was het een erg goed jaar. Maar Moskou is zo’n grote stad. In al dat gigantisch aanbod van sport en cultuur verdwijnt het volleybal een beetje in de anonimiteit. Ik miste de Poolse passie, daar is de beleving en de aanpak heel wat intenser.
Volgend jaar verhuizen we naar een nieuwe Dynamo-arena aan de Vasilisa Kozhinastraat in Moskou. Een erg modern complex, niet zo gigantisch zoals in Lavochkin, waar je het publiek amper ziet zitten. Ik hoop dat er in die kleinere, gezellige zaal met betere faciliteiten meer sfeer zal zijn. Ik merk toch dat men vooruit wil met deze club.”
Ook in Rusland werd de volleybalcompetitie abrupt afgebroken door de Corona-epidemie…
“Het was een bijzonder bizar gevoel dat alles plots gedaan was”, sakkert Sam Deroo. “We stonden net voor de beslissende play-offweek. Ik voelde dat ik op dat moment naar een piekconditie aan het groeien was. Ik zat vol energie en boordevol kracht, want tijdens die play-offs – in een aantrekkelijke formule met zes teams – bereikte het team eindelijk de beslissende fase van de Russische competitie. Dan zouden de prijzen verdeeld worden. Nu eindigden we op een vierde plaats. Blijkbaar erg goed voor Dynamo Moskou, maar het leverde ons alleen een plaats op in de CEV Cup.
Volgens mij konden we nog verder geraken. Die vierde plaats was voor mij onvoldoende. Ik had het gevoel dat we de topclubs aan konden en we misschien wel verder naar een plaats voor de Champions League hadden kunnen mikken. De play-offs hadden een mooie apotheose kunnen zijn na mijn eerste seizoen in Rusland. Die eventuele topmomenten vielen nu weg. Het was daardoor sportief (met een troostprijs) en financieel (geen bonussen) een afknapper. Het verliep allemaal ook zo chaotisch. Terwijl heel de wereld plat lag door het virus, was er in het Russische volleybal klaarblijkelijk nog niets aan de hand. In volle coronatijd zijn we onbegrijpelijk nog met een propvol vliegtuig ver buiten Moskou gevlogen – echt in het hol van Pluto – om te gaan volleyballen.
Ik had al lang door dat de play-offs niet konden afgewerkt worden, maar in Rusland bleef het leven onverstoord doorgaan. Dan merk je echt de cultuurverschillen. Pas nadat de Franse topper Earvin N’Gapeth – hij speelde bij Zenit Kazan – positief werd getest, kwam er reactie en werden de maatregelen versneld. Aanvankelijk duwde men de pauzeknop in voor de Russische competitie en moesten we dus in onze bubbel blijven. Terwijl ik al een week lang alles had ingepakt in mijn appartement en wanhopig stond te wachten om een vlucht naar België te boeken. Uiteindelijk heb ik einde maart het allerlaatste vliegtuig naar Amsterdam kunnen nemen. Brussels Airlines had immers bijna tien dagen vroeger alle vluchten naar ons land geschrapt. De grenzen waren gesloten, zo ben ik op het laatste nippertje helemaal met de taxi vanuit Schiphol nog in België geraakt.”
En nu moet je de conditie thuis onderhouden?
“Ik ga wel eens lopen”, zucht de volleyballer uit Beveren-Waas. “Maar dat rennen en al dat thuissporten is niet hetzelfde. Ik heb wat extra materiaal aangekocht, zoals een fitbal en wat halters. Ik voel dat je – met wat ‘push-ups’ in de living – niet ver komt. Ik heb nog nooit in mijn leven zo lang stil gelegen. We trainen momenteel af en toe in het zand met een paar Red Dragons, samen met Dries Koekelkoren en Tom van Walle. Ik trapte bij de eerste training al na een kwartier op mijn adem. Dan merk je vlug dat je reeds drie maanden niet dezelfde inspanningen geleverd hebt. Zo’n lockdowntijd zonder échte powersessies en zonder volleybaltrainingen, dan gaat het echt snel.
Met de Spaanse trainer Fernando Munoz, de nieuwe coach van de Red Dragons, heb ik een tweetal keer telefonisch contact gehad. Er komt een programma met de nationale volleybalploeg. Vooral om elkaar te leren kennen, want er is deze zomer geen concrete competitie in het vooruitzicht. Half juli moet ik mij terug melden bij Dynamo Moskou, maar vlak daarna starten die trainingen met de Red Dragons. De Belgische Federatie heeft een officieel verzoek ingediend. Er werd gevraagd of ik later in Rusland mag arriveren. De pre-eliminaties van de Russische beker beginnen toch maar in september. Moeten we eerst in quarantaine? Zijn er extra maatregelen nodig? Het is voorlopig allemaal onduidelijk. Het zal wel van de nieuwe internationale regelgevingen afhangen. Voorlopig ontving men op de federatie nog geen antwoord.”
Dan moet je vooral vooruitblikken naar nieuwe uitdagingen?
“Het wordt volgend jaar echt een belangrijk seizoen voor mij en voor Dynamo Moskou. Mijn contract loopt na het volgend seizoen af. Er moeten prijzen gepakt worden en er moet gepresteerd worden om de marktwaarde te behouden. Gelukkig komen de Bulgaarse opposite Sokolov en de Russische midblokker Likhosherstov de ploeg in Moskou versterken.
Ik heb vroeger wel eens de uitspraak gedaan om mijn carrière in het beachvolleybal verder te zetten. Maar ik vertelde dat toen in een periode toen ik nog een subtopper was. Ik ben in Rusland wel geëvolueerd en ik denk dat ik wel sterker geworden ben en dichter bij de top aanleun. Ik besef nu dat ik het maximum uit mijn zaalcarrière moet halen, zowel sportief als financieel. Overstappen naar het beachvolleybal biedt mij geen enkele garantie dat ik in deze sport kan uitblinken. Misschien zijn de kwalificaties voor de Olympische Spelen in het beachvolleybal realistischer dan in de zaal. Ik ben 28 jaar nu. Ik heb nog wel wat jaren in het vooruitzicht. Mijn papa is nog altijd aan het volleyballen, dus… Maar we zitten tegelijkertijd in een onzeker tijdperk, midden al dat Covidgedoe.
De economische gevolgen zijn in de sport nu reeds voelbaar. Er zijn ontzettend veel Zuid-Amerikaanse topspelers die momenteel aan verbazend goedkope prijzen de volleybalmarkt overspoelen. Daar zijn bijvoorbeeld een aantal knappe volleyballers uit België het slachtoffer van. Zij keren vanuit de buitenlandse competities terug naar België om in de EuroMillions League te spelen. Ze willen opnieuw titularis zijn, dicht bij de familie en in een sportief uitstekende omgeving. Want in onze clubs wordt goed gewerkt. Ik hoop dat dit ook een positief signaal is voor de Red Dragons. In 2020 is het internationaal programma gestopt. Maar in 2021 moeten we opnieuw mikken op een promotie naar de Volley Nations League bij de mannen. We hebben dus nog genoeg vooruitzichten en doelstellingen om naar te mikken.”
Tekst: Walter Vereeck
Foto’s: Bart Vandenbroucke
