De Limburgse Jodie Guilliams (23 jaar, 1m80) uit Gingelom bij Sint-Truiden is één van de meest beloftevolle Yellow Tigers. Ze is polyvalent en heeft de toekomst voor zich om haar pas begonnen internationale carrière verder uit te bouwen. Met dank aan VC Oudegem en Asterix Avo Beveren stapte ze over naar de Duitse Bundesliga. Als receptie-hoek. Of ook inzetbaar op de libero.
Jodie leeft samen met haar liefste schat Ortwin De Wolf (ook 23), een Oost-Vlaming uit Eksaarde. Eerst was hij doelman bij Lokeren. Maar momenteel is hij als titularis aan de slag bij K.A.S. Eupen, een team bij de Belgische top. Allemaal heel leuk: beide tortelduifjes zijn vol ambitie, super sportief, nog piepjong: zo hebben ze alles voor zich. Er wacht na Corona nog allerlei te ontdekken. Graag gouden tijden.
Dag Jodie. Ben jij nog studente?
Jodie Guilliams: “Ja, klopt. Maar omdat ik voltijds volleybal speel, is het niet altijd even gemakkelijk om sport en studie te combineren. Ik volg afstandsonderwijs aan Vives, maar ik wil graag alles op mijn sport zetten. Het schema bij Rote Raben Vilsbiburg is zeer druk met trainingen, Duitse les en sessies kiné. Daarom pak ik mijn studie rustig aan. Ik wil ook nog van mijn vrije tijd genieten.”
Heb jij andere hobby’s dan volleybal?
“Tijdens het seizoen heb ik niet veel tijd voor andere dingen. In Vilsbiburg beleefde ik een zeer druk jaar. Veel vrije tijd had ik niet. Die tijd ging trouwens op aan ‘face-timen’ met vriend Ortwin en met mijn familie. Ik heb wel een aantal gerechten uit kookboeken geprobeerd. Ik heb ook samen met Ortwin een konijntje gekocht. Dat beestje verzorgen, is in coronatijden een aangenaam tijdverdrijf.”
Stam je af van een heel sportieve familie?
“Ja, maar mijn roots zitten niet in volley. Mijn opa en papa hebben basket gespeeld. Mijn broer speelt trouwens ook basket. Als kind ging ik dan ook al snel mee naar de wedstrijden van mijn papa. Zo kreeg ik de sportkriebels te pakken.”
Heb je naast volley nog andere sporten geprobeerd?
“Ik deed al aan dansen op mijn vijfde. Geweldig. Ik vond het leuk om op een podium te tonen welke dansjes ik had geleerd. Ik danste ook heel veel thuis. Maar op een gegeven moment moest ik kiezen. De volleybaltrainingen vielen samen met de danslessen en dat bleek niet meer te combineren. Ik werd twaalf en ik heb dan gekozen om me meer te focussen op het volley. Het dansen werd ook minder aantrekkelijk naarmate ik ouder werd en volleybal werd alleen maar leuker. Ik wou ook veel meer trainen om beter te worden en dat gevoel had ik minder bij het dansen.”
Je proefde als vijfjarige van volleybal. Wie was jouw stimulans?
“Naschools ging ik altijd naar oma en opa. Ik had veel te veel energie. Ik denk dat het voor mijn oma niet altijd gemakkelijk is geweest om mij rustig te krijgen. Ik had duidelijk een uitlaatklep nodig en zo ben ik beginnen volleyballen.”
Je speelde bij Landen, Lizards Lubbeek, topsportschool Vilvoorde, Oudegem en Asterix Avo Beveren. Hoe kijk je daar op terug?
“Tof dat mijn Landense jeugdtrainer Peter Degeest regelmatig naar Duitsland komt om me aan het werk te zien. Met Britt Herbots speelde ik in Landen nooit samen. Maar ik won wel de beker bij de E-jeugd. Een zalig moment. De eerste keer dat ik een prijs pakte. Papa heeft dat gefilmd. Heel mooi om die beelden nog eens te bekijken. Bij de Lizards heb ik veel opgestoken van Nicole Van Deventer, de mama van Margo Voets. Zo kwam in ik contact met Julien Van de Vyver. Door Julien heb ik de kans gekregen om veel meer te trainen: één keer per week bij Asterix Avo Beveren. Dat was een hele ervaring waardoor ik veel heb bijgeleerd. Tofste moment vond ik de X-Mas cup in Maaseik: we speelden de halve finale in de grote Steengoed Arena. Ik vond het indrukwekkend om in zo’n grote zaal aan te treden.”
Dan volgde in 2013-2014 een passage aan de Topsportschool in Vilvoorde.
“Mijn trainer was Christophe Achten. Ik speelde met o.a. Anna Valkenborg en Julie Smeets in Liga B. Bij de junioren speelde ik samen met Celine Van Gestel, Dominika Strumilo, Jutta Van de Vyver en Karolina Goliat. In dat jaar haalden we bij de junioren de kwalificatie EK in Griekenland. In augustus volgde het EK in Finland en Estland. We werden achtste.”
Vrij snel volgde voor jou de doorstoot naar de Belgische elite: in Oudegem en bij ‘de top’ Asterix Avo Beveren.
“Oudegem was heel tof. Met Lore Gillis en Lorena Cianci werden we vice-kampioen na een ‘best of five’ tegen Asterix Avo Beveren. Dat was voor mij een mooi afscheid van een club waar ik heel graag heb gespeeld. Mooiste ervaring bij Asterix was ‘de dubbel’: de titel en ook de beker. De bekerfinale was al enkele jaren voor mij een doel, die dan nog eens winnen, dat was natuurlijk de kers op de taart. Ook de kampioenstitel was een fantastische beloning voor een jaar hard werken.”
Volgende hamvraag: waarom wou je zo graag naar het buitenland?
“Ik snakte gewoon naar een nieuwe uitdaging. In België speel je elk jaar opnieuw tegen dezelfde speelsters. Ook wilde ik professioneler met mijn sport bezig zijn. Ik wou de uitdaging aangaan om in een betere competitie te spelen en ook om meer te trainen.”
Je verkaste van Asterix Avo Beveren naar het Duitse ‘Ladies in Black Aachen’…
“In Aken speelde ik samen met een andere Belgische: Aziliz Divoux. Aken is en was inderdaad ‘het buitenland’. Maar eigenlijk slechts vijftig minuten rijden van huis. Ik kon geregeld vlot terug naar Gingelom. Geen probleem. Pa en ma waren bij elke thuiswedstrijd aanwezig. Een heel grote steun. Mijn tofste ervaring kon ik meepikken in de play-offs. Na drie wedstrijden tegen Dresden haalden we de halve finales. Stuttgart was dan te sterk, maar we pakten heel knap brons. Aken was voor mij de ideale tussenstap in mijn carrière.”
Afgelopen seizoen speelde je voor Rote Raben Vilsbiburg in de grootste Duitse deelstaat Beieren. Vilsbiburg ligt op 80 km van het fascinerende München.
“We zijn op de vijfde plaats geëindigd. Spijtig genoeg konden we door ‘Corona’ geen kwartfinales afwerken. Ik keek er heel hard naar uit om de play-offs te spelen. Alles was nog mogelijk. Maar het virus stak helaas een stokje voor onze dromen.”
Bespeur je verschillen tussen de Duitse en de Belgische Liga?
“Het grote verschil is dat je in Duitsland echt een profspeelster bent. Dat is in België niet het geval. In België train je maximaal één keer per dag en kan je de rest van de dag wel wijden aan jouw studies. Of je kan gaan werken. Als prof in Duitsland train je zowel in de voor- als in de namiddag: de volledige focus ligt op het volleybal. De sport leeft ook meer in Duitsland: elke wedstrijd zitten zowat 2000 supporters in de zaal. Het niveau is zeker hoger dan in België. Niet onlogisch door het trainingsvolume en de inbreng van veel meer buitenlandse toppers dan in België. In Duitsland speel je met speelsters van over de hele wereld.”
Spreek je na twee Duitse ploegen al vlot Duits?
“In Aken praatte ik weinig Duits en kreeg ik geen Duitse les. In Vilsbiburg is dat anders. Er wordt meer op gehamerd om met de fans en met de sponsors na de wedstrijd Duits te spreken. Zo krijg ik ook twee uur per week Duitse les. Verplicht. Ook probeer ik zelf een beetje Duits te leren maar echt vlotjes spreken, kan ik het nog niet. Het gaat al beter, maar ik zal toch nog wat moeten oefenen.”
Had je in Duitsland contact met Aziliz Divoux, met Nathalie Lemmens en met Celine Van Gestel?
“Niet echt intens. Afspreken is moeilijk: we spelen redelijk ver van elkaar. Ook na een wedstrijd is er niet veel tijd om bij te praten omdat de bezoekende ploeg na de wedstrijd met de bus vrij snel huiswaarts rijdt.”
Hoe reis jij van Gingelom naar Vilsbiburg? Met de trein? Vliegen? Met een clubauto?
“Als ik al eens twee dagen vrij ben, dan neem ik af en toe het vliegtuig. Dan vlieg ik vanuit München naar Düsseldorf of Keulen, ongeveer een uurtje vliegen. Ik speelde dit jaar samen met twee Nederlandse meisjes. Zo gebruikten we samen een clubauto van de club. Maar dat is heel tijdrovend: ongeveer 8 uur rijden.”
Heb je in Vilsbiburg een eigen appartement? Had je dat in Aken ook? Zelfstandig wonen, je eigen potje koken: valt dat mee? Of krijg je veel hulp van de club of van ploegmaats?
“In Aken woonde ik samen met een Amerikaanse ploeggenote. Maar dit jaar woonde ik alleen in een appartementje. Ik vind het leuker om alleen te wonen, je bent al zo vaak samen met je ploeggenoten. Dan is het aangenamer om een plekje puur voor jezelf te hebben. Ik ben het gewoon om op mezelf te zijn. Ik kan best mijn plan te trekken. Ik heb in België altijd op kot gezeten. Dus was ik qua zelfstandig leven geen beginner.”
Kwamen er in Aken en komen er in Vilsbiburg Belgische supporters op bezoek?
“In Aken kwamen mijn ouders, broer en grootouders elke thuiswedstrijd kijken. Ook kwamen regelmatig Belgische supporters voor Aziliz kijken. Er waren in de ‘Hexenkessel’ altijd Belgische supporters aanwezig. Dat is natuurlijk moeilijker in Vilsbiburg. Mijn ouders en mijn vriend hebben een aantal wedstrijden gezien bij onze uitwedstrijden in Münster, Aken en Wiesbaden.”
Jij woont sinds kort samen in Eupen met Oost-Vlaming Ortwin De Wolf, eerste doelman bij K.A.S. Eupen. Hij is geboren en getogen in Eksaarde, ten noorden van Lokeren. Simpele vraag: hoe kennen jullie elkaar?
“We hebben elkaar vorige zomer leren kennen via sociale media (Instagram). We zijn dan als ‘date’ iets gaan drinken en zo is het allemaal begonnen. Liefde op het eerste gezicht. Wat ik bewonder in Ortwin is dat hij me in alles steunt en dat hij een heel lieve jongen is, die me altijd aan het lachen krijgt.”
Is Ortwin doelman van jongsaf? Naar welke doelman in de wereld kijkt hij op… fan van Courtois of zo?
“Ortwin is op zijn vierde begonnen met voetballen als spits, maar is op zijn tiende overgeschakeld naar het keepen. Zijn grote voorbeeld is Gianluigi Buffon, keeper van het Italiaanse Juventus Turijn.”
Houd jij persoonlijk van voetbal? Van STVV of Standard Luik? J nu wellicht van Eupen?
“Vooraleer ik Ortwin heb leren kennen, volgde ik het voetbal niet echt. Maar nu supporter ik heel hevig voor Eupen en nog heviger voor Ortwin.”
Houdt Ortwin van volleybal? Hij is 1m90 lang, zodus zou dat kunnen…
“Voor we elkaar kenden, was dat niet het geval. Maar nu toont hij wel interesse en kijkt hij graag naar mijn wedstrijden. Hij zit vol spanning en met een brok stress naar mijn wedstrijden te kijken. Het is ook allemaal een beetje moeilijk. We hebben elkaar dit seizoen hoop en al één keer per maand gezien. Dan is het heus heel hard uitkijken naar bij elkaar komen. En het afscheid is ook al niet zo eenvoudig. We doen natuurlijk alles voor elkaar waardoor de afstand geen struikelblok vormt in onze relatie. Als uitlaatklep trek ik met vriendinnen en maats wel vaker naar Landshut, op twintig minuutjes van Vilsbiburg. In Landshut is absoluut méér te beleven dan in het kleine Vilsbiburg.”
Heel leuk: jij en Ortwin doen in Corona-tijden balspelletjes.
“We zijn beiden heel competitief en vinden het leuk om elkaar uit te dagen. Zo doen we veel variaties met tennisballen om onze reactiesnelheid te trainen, of sla ik harde ballen naar Ortwin. Hij moet die dan tegenhouden. Ook krijg ik soms moeilijke ballen van Ortwin terug. Een prima oefening voor mijn receptie. En ja, daar hangt af en toe een klusje aan vast voor de verliezer…. zoals de afwas doen en het huis poetsen of koken.”
Je bent ook een Yellow Tiger. Boeiend allemaal.
“Mijn laatste drie toernooien bij de Tigers in 2019 waren de FIVB Volleyball Nations League, het EK en het olympisch kwalificatietoernooi. Persoonlijk vond ik de VNL een heel toffe ervaring. Je speelt tegen de beste landen van de wereld en je kan op vijf weken tijd als speelster enorme stappen zetten. Op het EK vond ik de wedstrijd tegen Polen een unieke ervaring. Winnen in een volle zaal tegen de thuisploeg was het mooiste moment van onze zomer.”
Komen de Tigers dit jaar nog in actie? De Volleyball Nations League is uitgesteld. Wat nu?
“Normaal zouden de trainingen op 6 mei hervatten. Als de overheid dat toelaat. Maar voorlopig is er geen duidelijkheid. We hebben van de Yellow Tigers geen specifieke oefenopdrachten meegekregen. Maar Vilsbiburg zelf heeft een schema (work-out) meegegeven. Ik denk dat alle Tigers vanuit hun club taken hebben ontvangen.”
Hoe ziet jullie toekomst er uit?
“Ortwin heeft een contract voor drie jaar. Dus is Eupen voor hem ‘the place to be’. Zelf bekijk ik mijn carrière stap voor stap. Ik zie wel wat op me afkomt. Ik ben in onderhandeling met Vilsbiburg. Ik had er een leuk seizoen en ik sta zeker niet weigerachtig tegenover een verlengd contract. Ik zie er me zeker nog een jaar blijven. Ik krijg kansen om me te ontwikkelen als receptie-hoek (mijn voorkeur) en/of als libero. Ik sta open voor beide posities. Ik denk zelfs dat het spelen op de liberopositie me sterker heeft gemaakt in bepaalde onderdelen. Ik ben pas 23 jaar jong: ik heb nog mogelijkheden op overschot. Ortwin is even oud, ook 23. Schitterend dat we elkaar hebben gevonden.”
Tekst: Leo Peeters
Foto’s: Bart Vandenbroucke en Jodie Guilliams.
