Dominika Sobolska: “De Polen mogen van iedereen winnen, behalve van ons”

 

Onbekend is onbemind, zegt het spreekwoord.

Niet dat de 27-jarige Dominika Sobolska een onbekende is voor de kenners van het Belgische vrouwenvolley, maar bij de meeste toeschouwers in sporthal De Lange Munte is deze talentrijke en lachgrage middenspeelster niet zo gekend. Niet zo heel moeilijk eigenlijk, want sinds ze op haar 17de in de Volleyschool in Vilvoorde afstudeerde, kwam ze dadelijk terecht in het internationale vrouwencircuit: Wroclaw, Chemik Police, Dombrova, Montechiori en vorig seizoen het Turkse Cannekale hielden haar een beetje uit het zicht van het Belgische volleylandschap.

 

“En volgend seizoen wordt dat opnieuw een Turkse club, nl. Aydin, een ploeg met heel wat ambities, want ze wierf ook al de Nederlandse internationals Plak en Balkensteyn aan, plus enkele speelsters uit de Turkse nationale ploeg. Een nieuwe uitdaging,” grijnst de 1m87 grote Dominika, die in Menen geboren werd.

Het verhaal hoe ze toch dadelijk in Polen belandde na de Volleyschool is duidelijk. “Mijn vader heeft nog bij Wroclaw gespeeld en werd er zelfs vice-kampioen van Polen. Hij kende er nog wel wat mensen en ik ben bij die club terecht gekomen in 2009 en ben er drie jaar gebleven. Nadien volgde Chemik Police, een ambitieuze club uit 1B, waarmee ik dat jaar promoveerde, maar waar ik helaas weinig gespeeld heb wegens gescheurde kruisbanden. Ik had echter nog een contract voor een bijkomend jaar en toen ging er een droom in vervulling, want ik mocht er trainen en spelen met een wereldster als Glinka, waar ik al heel mijn leven naar opgekeken had. Het was daar verder een echte vedettenploeg. Ik mocht af en toe wel eens meespelen en we wonnen dat seizoen zowel de Poolse titel als de beker.

Het jaar nadien werd in basisspeelster bij Dombrova, waarna een jaartje Italië volgde, waar we met Montechiori de play-offs haalden. Tot ik vorig seizoen in Turkije terecht kwam bij Cannikale. Ik speelde er zelf een goed seizoen, maar vermits we de degradatie niet konden ontlopen, wierp dat toch een schaduw op mijn persoonlijke prestatie.”

Wie zijn mijn ploegmaats?

 

Hoe kwam Dominika uiteindelijk bij de Yellow Tigers terecht?

“Ik speelde drie jaar geleden al met de nationale ploeg, maar door allerlei grotere en kleinere blessuurtjes had mijn lichaam rust nodig. Ook vorig jaar had Gert vande Broek me al gevraagd, maar dat was iets te vroeg. In Turkije kende ik nu een gans jaar geen enkel probleem en dus was ik fysiek in orde om positief te antwoorden op de vraag van de bondscoach.

Maar ik kwam wel terecht in een gans nieuwe ploeg. Toen ik de speelsterslijst in handen kreeg, moet ik eerlijk bekennen dat ik de helft van de meisjes niet kende. Dat is intussen in de voorbije weken natuurlijk al stevig verbeterd. Het is natuurlijk een andere generatie. Toen ik ook nog de geboortedata bekeek, voelde ik me al oud,” giert Dominika het uit.

“De twee generaties zijn moeilijk te vergelijken. Ze zijn niet beter of slechter, ze zijn gewoon anders. Ik moet bekennen dat de sfeer in deze ploeg uitstekend is. De goede uitslagen komen de sfeer natuurlijk ten goede, maar we hebben echt wel een ploeg met veel vechtlust voor elk punt en met Marlies – wow! – hebben we iemand in de rangen met een verschroeiende opslag. Met mijn 27 jaar was deelname aan dit toernooi een soort alles of niets. Ik zou zo ongeveer op mijn top moeten zitten. Ik hoop verder gespaard te blijven van verdere blessures en nog enkele orgelpunten te kunnen plaatsen in mijn carrière. Welke? Niks speciaals. We zien wel. Olympische Spelen halen wil elke atleet en iets presteren op het WK in… Polen zou wel leuk zijn. Ik laat het gewoon op me af komen.

Ik heb nog geen moment spijt gehad van het feit dat ik opnieuw kan uitkomen met de Yellow Tigers. Ik probeer er mijn sterkste wapen – het blok – te gebruiken in het voordeel van de ploeg.

De tegenstanders hier in Kortrijk? (lachje) Ik kan natuurlijk niet ontkennen dat de match tegen de Poolse ploeg iets heel speciaals is voor mij. En voor de Poolse connectie in onze groep (Kaja Grobelna, Karolina Goliat, Dominika Strumilo) Het is tof om de Poolse speelsters weer te zien en ik vind het knap wat ze tot dusverre presteerden in de VNL. Hun sterspeelster Smaszek speelde niet zo denderend bij Bergamo, maar nu speelt ze de pannen van het dak. Ze mogen hier voor mijn part alle wedstrijden winnen, maar niet die match tegen België,” lacht Dominika Sobolska, die in Kortrijk het bezoek verwacht van haar ouders, die nog steeds in Roeselare wonen, en van haar zus Marta, ook een oud-volleybalster, die momenteel in Kruishoutem gehuisvest is.

Tekst: Marcel Coppens

Foto’s: Bart Vandenbroucke