Zweedse tip van Tara Daerden: “Wij flyeren aan warenhuizen”

Tara Daerden (29), misschien minder bekend in het internationale circuit van volley vrouwen, kon eerder mee genieten van allerlei Belgische jeugdselecties. “Maar ik wil eerlijk zijn”, zegt ze. “Ik heb vooral de focus willen leggen op mijn studie. Mijn ouders hamerden daar op. Ik had zo te weinig tijd voor mijn sport. Een zeer terechte keuze; van volleybal kan niemand leven op langere termijn. Ik haalde een Master in de  biochemie en in de biomedische wetenschappen. Ik  heb een tijdje gewerkt op de Cordus Campus in Hasselt. Maar ik wilde toch wel proeven van een stukje internationaal volleybal. Zo vond ik een club in Zweden in de Eliteserie bij Gislaved.”

Zo is Tara Daerden via haar Nederlandse managers Lex Thevissen en Joost Kooistra verzeild geraakt bij de Zweedse topklasser Gislaved. Vriend Pascal Gora is in het Genkse achter gebleven. Met de volle steun bij haar internationale ervaring: “Geen huizenhoog probleem hoor, voor Pascal. Hij is in het Belgisch leger na geslaagde examens gepromoveerd tot majoor. Fantastisch goed gewerkt. Dat verloopt allemaal zeer goed. Ook in het volley zitten we op dezelfde golflengte. Ik leerde Pascal kennen bij Mavo dames in eerste divisie. Eerder draaide ik negen seizoenen mee bij Datovoc Tongeren En daarna twee jaar bij Amigos Zoersel. Door mijn studie ging ik ‘lager’ spelen. De laatste jaren bij Mavo Dilsen-Stokkem in eerste divisie. Ze zijn op dat niveau gestopt. Maar ze wilden hun nummer niet verkopen aan Wara Genk, waar mijn vriend Pascal nu trainer-coach is.”

 Is topsport in Zweden een aanrader voor andere Belgische meisjes?

‘Ik denk het wel. Het is een ander leven dan in België, maar ik wilde het toch meemaken. Ik heb  altijd een fascinatie gehad voor Zweden. Komt het door Pippi Langkous? Ja, waarschijnlijk wel. Ik kon eindeloos zonder enige remming voluit kijken naar die series. Hier in Zweden maak je wel snel kennis met veel ‘donkere’ dagen. Dat doet wel wat met een mens. Ik dacht: dit gaat best meevallen, maar toch. Het is zwaar aanpassen twee, drie weken lang. Je wordt er heel moe van. Je ligt ook afgelegen, Gislaved is geen megagrote stad, er lopen weinig mensen op straat.”

Klein stadje van tienduizend inwoners, zeg je. Hoe vul je de dag?

“Ach, dat is niet echt moeilijk. De natuur rondom geeft veel rust. Het kleine stadje met zijn enkele winkelstraatjes, heeft ook een soort ‘relax’. In de enige cinema – elke dag een andere film – zit dat zaaltje goed vol. Voor de rest zijn veel tv-series op de tablet op de laptop. Voor het overige kabbelt het leven zijn zeer rustige gang. Veel is er niet loos.”

Je wil meer promotie voor het vrouwenvolley?

“Ja, het klinkt misschien heel vreemd.  Maar wij ‘flyeren’ bij elke thuismatch. Meestal op vrijdagavond aan het warenhuis, zeg maar de Delhaize of de Carrefour. Ik zie dat in België niet meteen gebeuren. Maar alle middeltjes helpen. Mensen komen toch snel een praatje maken. “

Je moet wel even jouw vriend Pascal missen?

“Ja. Voor hem heb ik wel even getwijfeld? Maar hij zei me dat ik toch die optie moest opnemen. Hij traint in provinciale de vrouwenploeg van Wara Genk. Hij heeft ook zijn bezigheden. En hij komt net als mijn ouders geregeld op bezoek. Bovendien: de periode is  niet zo extreem lang. Eind april zit de Zweedse competitie er helemaal op.”

Ga je verder door in Zweden?

“Dat is nog niet echt een uitgemaakte zaak. Het hangt af van andere aanbiedingen. Ik ben op mijn fysieke top: 29 jaar jong. Ik kon vorig jaar tekenen in Spanje en Slovakije. Het feit dat ik via avondlessen Zweeds had gevolgd, gaf dit keer de doorslag. Ik hield vorig jaar voor bepaalde clubs de boot af. Maar volgend seizoen ziet het plaatje er weer anders uit.”

Tara Daerden: je wordt plots opgeroepen voor de Yellow Tigers. Zie je dat zitten?

“Ik ga het drie keer bevestigen: ja – ja -ja. Ik ben nu 29 jaar jong. De meeste Yellow Tigers zijn twintigers. Ik ben heel realistisch op dat niveau. Er is dan inderdaad bijna een verschil van tien jaar. Vooral in ‘ervaring’: dat wil ik toch beklemtonen.”

Het is toch ook echt genieten in Zweden?

“Ja, zeker weten: de natuur-en dierenparken. De wilde katten overal. En de overal overstekende reetjes. Die zien we zo vaak bij de verplaatsing per bus. Over 500 km, jawel. We worden in het team overigens uitstekend begeleid. Door de harde kern: een man of vijf. Ook door onze trainer Bernard Kalfic, een klepper uit Bosnië. Die man kent echt de finesses van het vak.”

Tekst: Leo Peeters

Foto’s: Tara Daerden