Het EK beachvolley 2018 wordt dit jaar georganiseerd in Nederland. Van 16 tot 22 juli. De vier locaties zijn Apeldoorn, Rotterdam, Utrecht en Den Haag, waar Dries Koekelkoren en Tom Van Walle zullen aantreden. Uit een babbel met coach Michiel Van der Kuip leren we dat ‘top tien’ de ambitie is. De conditie is er, ze staat helemaal op punt. Dries en Tom leverden afgelopen week een zeer knappe prestatie op het vijfsterrentoernooi van Gstaad (Zwi). Kwartfinalist, vijfde in de eindstand. Prijzengeld 12.000 dollar en ook 720 rankingpunten op het conto. Ja, Den Haag wenkt.
Van der Kuip (49) werkt zijn tweede seizoen met ‘KvW’. Hij rijdt vrijwel elke dag vanuit Haarlem naar de trainingslocaties van ons nationale duo in Sint-Niklaas, Wilrijk of Duffel. Michiel werd in 1995 Europees kampioen beachvolley met de alom gekende Marko Klok. Hij krijgt hulp van fysiektrainer Koen Embrechts en mental coach professor Bert De Cuyper.
Van der Kuip: “Op het WK 2017 in Wenen behaalden Tom en Dries tot hiertoe hun grootste succes. Ze wonnen als 19de reekshoofd in de 1/16de finale tegen de Nederlanders Alexander Brouwer en Rob Meeuwsen, de nr. 2 nu op de wereldranglijst. Dat duo werd wereldkampioen in 2013 en pakte brons op de O.S. 2016 in Rio. Dit was onze grootste overwinning ooit. In drie sets. We finishten negende na verlies in de 1/8ste finale tegen de Polen Kantor en Losiak. Zij zijn de huidige nr.1 op de wereldranglijst. Zij worden gevolgd op twee door Brouwer-Meeuwsen (Ned), vervolgens Herrera-Gavira (Spa), Samoilovs-Smedins (Let) en de Brazilianen Evandro-André, de regerende wereldkampioenen. Maar de Brazilianen zijn uiteraard niet present in Den Haag.” Het doel is het olympische toernooi in Tokio 2020. Dries en Tom staan momenteel op de 20ste plaats op de FIVB-worldranking. De top 16 van die lijst is rechtstreeks geplaatst. Japan ook als organisator. Het contingent van 24 teams wordt aangevuld met de kampioenen uit de bijkomende Continental Cup.
Zijn de O.S. in Tokio 2020 haalbaar?
“Jazeker, daarvan ben ik overtuigd. Het klopt dat we een tijd geleden op FIVB-8 prijkten, nu dus 20. Maar de hele olympische kwalificatie, de ‘road to Tokio’, begint pas echt vanaf september van dit jaar. In die optiek zullen we begin oktober alleszins twee FIVB-toernooien afwerken in Qinzhou en Yangzhou in China. In 2019 voorts ook het WK in Hamburg en natuurlijk diverse andere toernooien. De Continental Cup (aanvang 2019) biedt ook een uitweg. We nemen dat traject heel serieus. In de ‘Continental’ hebben we wèl een tweede nationale team nodig, want daarin treden we aan als ‘België’. Randbemerking: de meeste landen hebben twee profteams, wij momenteel slechts één. Ik heb wel ideeën in verband met dat tweede team, maar het is te vroeg om namen te lanceren. In elk geval moeten beide teams in zo’n CC hun ronde winnen om verder door te stoten. Bij 2-0 heb je dan de zege op zak ‘als land’, bij 1-1 volgt een derde wedstrijd, waarin de coach beslist welk van zijn twee teams hij wil inzetten.”
Maar zo ver is het nog niet. Het leek er zowaar even op dat onze nationale trots dit seizoen een beetje moeilijk op gang raakte. Met een rist zeventiende plaatsen. In Fort Lauerdale (VS), Doha (Qatar) en Xiamen (China). Amerikanen Gibb (vijfde in Peking en in Londen) en Crabb waren het zwarte beest.
Het liep even een beetje moeizamer. Akkoord?
Van der Kuip: “Ja, ik kan dat ook verklaren. Na Rio 2016 namen veel teams gas terug: het postolympische 2017 werd een rustiger seizoen. Wij konden er vorig jaar van gebruik maken om te stijgen op de ladder. We hebben gemiddeld heel goed gespeeld. Met een fameuze sprong naar de FIVB-top zestien. En dan veroverden we als uitschieter de achtste stek. Maar vanaf 2018 ging het niveau omhoog. En niet vergeten: de concurrentie begint ons te kennen. Vroeger stond er één camera bij een wedstrijd, nu zijn er dat tien. We zijn dus gedaald naar positie twintig. Nog altijd een aardige plek. Toms belangrijkste wapen – zijn jumpservice – botte plots af en was minder beslissend. Ik doe er nu alles aan om die service weer bij te spijkeren. Idem voor het verdedigend blok, dat is een werkpunt. We spelen ook pas drie jaar op het internationale front. Stijgen is heel prettig. Om aan de top te blijven, moet er keihard gewerkt worden.”
Met welke andere aspecten van het spel ben je intens bezig?
“Met bijvoorbeeld de verlaging van foutenlast. Die duikt op in een mindere periode. Koppel er meer vertrouwen in eigen kunnen aan vast. De kracht dus van het eigen spel. Dries en Tom kunnen soms heel goed samen spelen. Fanatiek, heel gedreven. Ik weet dat ze brokken kunnen maken met de service. En er is de drang om ‘proper’ en ‘zuiver’ te spelen: in de side-out, op de eerste bal in receptie en bij de tweede bal aan de pass. Maar het moet ook een beetje meezitten. De concurrentie slaapt niet, hé.”
Weet je wat opvalt: de vaak kleine verschillen in de setstanden.
“Ja, dat overkwam ons op de World Tour (4 sterren) in Itapema (Bra). Tja, je speelt tegen de wereldtop. Dan moet het plaatje technisch en mentaal helemaal kloppen. Ik mag zoals in tennis ook niet coachen. En wisselen is helemaal niet mogelijk. Het verschil met indoorvolley is bijgevolg heel groot. “
Er circuleerden ook geruchten over een tijdelijk matig succes in de rally’s. Hoe los je dat op?
“Een goede side-out is gelinkt aan genoeg ritme in de acties. Dat heeft te maken met versnelling van de aanvallende patronen. Gemakkelijk is het niet. Alle schakels moeten passen. Je moet percentages halen, bijvoorbeeld liefst meer dan 30 procent op de tegenaanval. Beachvolley speel je met zijn tweeën. Je moet stappen kunnen zetten: individueel (vertrouwen tanken, harder en beter serveren), plus als collectief. Dan gaat het over samenwerking en communicatie onder druk, in fases waarin het niet loopt zoals je het zou willen.”
In Gstaad ging het weer crescendo. Tom Van Walle had geen last meer na lichte rugklachten. Ben je blij met de kwartfinale en de vijfde plaats?
“O ja, da’s zo mooi voor de jongens. Ze hebben er keihard voor gewerkt. We werden 9de in Mersin (Tur) en Luzern (Zwi), maar misten de hoofdtabel in Ipatema (Bra), Ostrava (Tsj) en Warschau (Pol). Die fase van twijfel is voorbij. Ze bewijzen nu volop veel sterker uit een beetje een magere periode te komen. Het is trouwens een illusie, dat je ‘altijd’ zal winnen. Ook dat moet je leren aanvaarden. Sport is een golfbeweging, met stappen vooruit en soms stappen terug. Je hoopt uiteraard dat een dip heel kort duurt. Dat er een terugval komt, is op zich niet zo bijzonder. Iedere atleet krijgt er vroeg of laat mee te maken. Belangrijk is: hoe sterk en hoe snel kom je uit dat dalletje. Dat lijkt nu helemaal te lukken. De timing is perfect met het EK in aantocht.”
Het 5-sterrentoernooi in Zwitserland werd dus een geslaagd eerste piekmoment. Het EK is jullie tweede piekmoment, ja?
“Uiteraard. De hele Europese top verschijnt op de afspraak: 32 teams in 8 poules van 4. Wij spelen in Den Haag in het Zuiderpark, met toppers Brouwers-Meeuwsen in onze poule. We kennen ze goed, ik heb ze trouwens ooit getraind, ze zijn tien jaar bezig, geslepen vossen. Maar we hebben ze al geklopt. Het zijn grote kerels: tweemeter-mannen. Ook hun trainer Gijs Ronnes heb ik getraind. Wat het zal worden, is moeilijk te zeggen. Begin van dit seizoen stelden we voor een medaille te gaan. Of dat nu kan? Een top acht zou heel mooi zijn. Dan kunnen we nog verder kijken. De kers op de taart zou de World Tour Final zijn van 14 tot 19 augustus in Hamburg. Maar dat wordt wellicht te moeilijk. We spelen ook in Wenen (31 juli tot 5 augustus) en in Moskou (8 tot 12 augustus). Alleszins is het de bedoeling onze FIVB-ranking – 20ste plaats met 2.980 punten (de stand voor Gstaad, red) – op te krikken. Ik geloof erin. Dries en Tom ook.”
Tekst: Leo PEETERS
Foto’s: Bart Vandenbroucke
