Op het tijdstip van het interview stond Maaseikenaar Christophe Achten op het punt vanuit de luchthaven in Eindhoven, met tussenstop in het Poolse Gdansk, naar Turku in Finland te vliegen. Daar wordt hij door iemand van het bestuur opgepikt. “Tien minuten later sta ik in het stadje Raisio (127.000 inwoners), waar ik trainer-coach ben van VC Loimu in de hoogste Finse volleybalklasse. Ik was net twee weken thuis. Effen weer samen met mijn eega Stephanie Van Bree in onze gerenoveerde woning in Ranst. Ik ga nu voor een vrij korte periode terug. Ik geef enkele dagen training aan jonge talenten en ik tracht te
sleutelen aan de ploeg voor volgend seizoen.”
Of Achten in Loimu (in het Engels vertaald als ‘Flames’ of vlammen) blijft, is nog niet beslist. “Ik heb een contract +1 getekend. De club wil verlengen, maar ik wik en weeg de voor- en nadelen. Familiaal is het natuurlijk niet interessant. Ik zit ver van huis: er is geen snelle verbinding. En die is ook niet goedkoop. Het is allemaal een beetje dubbel. Stephanie gaat trouwens zelf dichter bij huis spelen. Ze verlaat Jaraco As voor Topvolley Antwerpen, dat is veel vlotter bereikbaar
vanuit onze woonplaats.”
Regulier is Raisio Loimu als zevende geëindigd. Zat er meer in? “Ja, ik vind van wel. We waren lange tijd in de race voor de vijfde plaats. Maar we moesten als zevende daarna in de play-off tegen nr. 2 VC Sampo optornen in een ‘best of seven’. Dat was heel zwaar. Op tien dagen hebben we 2400 km gereden met de autobus. En we kwamen vaak een zuchtje te kort in de tiebreak. We haalden een heel goed niveau. Maar we verslikten ons soms ook in een matchbal. We hadden weinig geluk in
de eindfase van enkele duels. Tegen drie van de vier halve finalisten hebben we in de reguliere competitie gewonnen. Maar daarna lukte het niet. Jammer, maar helaas.”
Sastemala met Mikko Esko is favoriet
De verplaatsingen zijn in Finland zwaar? “Zeg dat wel: het gaat allemaal per bus of per trein. De kortste ritten draaien rond 200 km. Dat gaat nog. Maar Tiikerit Kokkola vergt vijf uur. Dan loopt het op. We trekken naar de regio Tampere (VC Akaa en VC Isku) en naar Vantaa Ducks bij Helsinki. Naar Sampo en Leka Volley rijden bij de leuke stad Kuopio vergt zeven uur. ETTA Oulu is een treinreis van negen uur. En heen en weer naar VC Lakkapaa Rovaniemi in Lapland heb je twee treinreizen van telkens twaalf uur nodig. Door de afstanden wordt trouwens het systeem gehanteerd van dubbele weekends. Met als vermoeiend nadeel dat je na de eerste wedstrijd snel verder reist naar de tweede bestemming, de volgende dag. Neen, eenvoudig is het niet.”
Wie is de grote titelfavoriet? “De meest bekende club is VaLePa Sastamala, present dit seizoen in de CEV Champions League. VaLePa is de grootste titelkandidaat. Met een budget dat vier keer groter is dan het onze. Met de overbekende en alom gewaardeerde Mikko Esko, met Sivula en Kunari en nog een paar andere routiniers en veel buitenlandse ervaring. Behalve Esko zijn in België ook de Australiër Max Staples (ex-Maaseik) en Douglas-Powell (ex-Topvolley Antwerpen) vertrouwde
namen. Zij spelen allebei bij VC Hurrikani.”
“Het seizoen was zeer druk. We hebben van 1 oktober tot 15 maart, met in die periode een break van een maand, liefst 36
wedstrijden gespeeld. Ik verloor nog tijdens het seizoen een speler aan de Duitse Bundesliga. Het was zoeken naar nieuw evenwicht. Het doel was de play-offs afdwingen. Want Loimu vocht vorig seizoen tegen degradatie. Ik heb een andere visie en een ander soort spel kunnen brengen. Alleen in de laatste matchen zijn we door het ijs gezakt.” (Lees verder onder de foto.)
Ik leerde eerst vloeken in het Fins. Vuile woorden hoor je elke dag in de hele wereld
Hoe waren de leefomstandigheden. Praat je al een beetje Fins? “Ik heb weinig of niets aan te merken. De club handelt hypercorrect. Op de afgesproken dag. Geen enkel probleem. Ik had voor ik tekende uit zekerheid een drietal keer contact genomen met Virginie De Carne. Ze woont op 140 km van bij mij, tussen Turku en Helsinki. Ze heeft geen ploeg meer. Maar ze wil een zaak opstarten in gezondheidsproducten. Ze blijft dus in Finland wonen. Ze organiseert zeer veel sportkampen in
het volleybal. Haar antwoorden gaven mee de doorslag, zodat ik met het nodige vertrouwen inging op de voorstellen van Loimu.De taal, dat is wat anders. Neen, dat is niet te doen. Daar kan je niks van meepikken. Eerst leerde ik ‘ja’ en ‘neen’. En ik kon al snel ook vloeken. Niet abnormaal. Net zoals dat Poolse scheldwoord, dat begint met een ‘k’, zijn het de vuile woorden, die je vrijwel elke dag hoort. Dat is zo in heel de wereld. Op een volleybalterrein wordt flink gevloekt. (lacht) Een onderzoek waard. Dus die woorden leer je eerst. Voorts had ik gelukkig vaak het gezelschap van de teammanager. Die ging met me mee naar de supermarkt. Het ging telkens om een periode van zes tot acht weken, dat ik mijn plan moest trekken. Stephanie is twee keer op bezoek geweest, mijn pa drie keer.”
Je reed er ook met de auto? “Jazeker. En dat viel heel goed mee. De zaal ligt namelijk in Raisio. Maar we gingen fitnessen in Turku. De verkeersborden zijn zoals in België. Een GPS is een uitstekend hulpmiddel. En ‘centrum’ is ‘centrum’ hé. Zo’n afslag kan je moeilijk missen. Hier zie je geen files. Hier zie je ook geen stress op de weg. Het gaat er zeer gedisciplineerd aan toe. De verklaring ligt een beetje voor de hand: het land is tien keer groter dan België en heeft maar half zo veel inwoners. Ook de sneeuw is geen probleem. Als er 25 cm valt, worden de zwaarste machines meteen ingezet. En iedereen rijdt met spijkerbanden.”
IJsland een gezicht geven in volleybal
De IJslandse vrouwen spelen dit jaar tegen de Yellow Tigers. Maar jij bent coach van de nationale mannenploeg van IJsland. Straffe toer. “Zeg dat wel. Ik ben in februari in hoofdstad Reykjavik geweest. In de sporthal van het Finse Olympisch Comité. Ik ga weldra kijken naar de finales van de competitie. Ik plan in mei een stage van twee weken in IJsland. Naar de locatie moet ik nog kijken. Van half juli tot half augustus heb ik getekend voor een opdracht van een maand. De EK-kwalificatie 2019 is voor het land en voor mij een heel mooie uitdaging. We spelen tegen Slovakije, Montenegro en Moldavië. Ik heb het voordeel dat de IJslandse bond niet meteen de supertop wil bereiken. Men heeft ook niet de intentie om het EK al te halen. Dat is voorlopig ook niet realistisch. Maar ik denk wel, dat ik het niveau kan opkrikken, zodat IJsland een ‘gezicht’ krijgt en een rol van betekenis kan spelen tegen de zogenaamde kleinere Europese landen. Ik heb als assistent de Italiaan Massimo Pistoia. Hij deed ervaring op in de gelederen van Macerata. Het is een jonge trainer met een moderne visie. Ja, IJsland wordt een mooi avontuur. Je kan er vlotter naartoe dan naar Loimu.”
Tekst: Leo Peeters
Foto’s: Bart Vandenbroucke
